Hver hefur ekki heyrt fólk státa sig af því að hafa verið á Woodstock? Fleiri milljónir segjast hafa verið þar en í raun voru bara nokkur hundruð þúsund þar í raun og veru.
Á síðari árum hef ég í starfi mínu sem leiðsögumaður fundið fyrir svipuðu hjá Bandaríkjamönnum hvað varðar atburðina þann 11. september eða hrun tvíburaturnanna í New York. Margir virðast hafa tengingu við atburðinn. Menn segjast annaðhvort hafa verið rétt nýfarnir þaðan eða átt stutt í að komast þangað. Nánast allir eiga frænda eða frænku sem vann þar, kunningja og vini.
Mér finnst þó alltaf sagan af manninum sem fór á fylliríið best.
Þannig háttaði til að sögumaður minn, Mark, var farþegi í bílnum hjá mér ásamt konu sinni í fyrrasumar og sagði mér eftirfarandi sögu.
Mark vann hjá fjárfestingafyrirtæki sem var með skrifstofu í annarri byggingu Tvíburaturnanna.
Á mánudegi tíunda september tilkynnti einn vinnufélagi hans að hann væri á förum frá fyrirtækinu og þetta væri síðasti vinnudagurinn hans og það yrði haldið kveðjuhóf á skrifstofunni þá um kvöldið.
Mark þáði boðið en fór samt heim eftir vinnu. Vildi komast í sturtu, láta konu sína vita, kaupa gjöf og skipta um föt. Ekkert óeðlilegt við það. Konan hans, Helen, var heima og hann sagðist vera að fara út um kvöldið, það væri partí á skrifstofunni. Helen var ekki par hress með þetta.
Hún vissi hve slæmur hann er með víni og hversu lengi hann væri að jafna sig. Hún bannaði honum eiginlega að fara í partíið því hann þyldi svo illa sterka drykki, hvað þá vökur á eftir.
Hann yrði að standa sig í vinnunni og mætti ekki við því að missa þriðjudaginn úr. Þetta varð heilmikið mál milli þeirra en endaði með því að hann fór. Hann sagðist ekki ætla að drekka mikið né vera lengi en hann yrði að kveðja þennan félaga sinn.
Hann fór svo niður á skrifstofu um kvöldið og skemmti sér konunglega, svo vel að hann kom ekki heim fyrr en að ganga tvö um nóttina.
Morguninn eftir vakti konan hann tímanlega og skoraði á hann að standa nú við stóru orðinn og ekki missa úr vinnu þennan dag. Þau klæddu sig og fengu sér morgunmat og gengu svo af stað til vinnu.
Hún vann á öðrum stað og leiðir skildi. Mark gekk fyrir horn í átt að brautarstöðinni og Helen hvarf í mannhafið í aðra átt.
Mark kom sér fyrir hornið en fór ekki lengra, beið stutta stund, til að vera sannfærður um að frúin væri komin upp í sinn strætó. Þá rölti hann heim, með höfuðverk, timburmenn og litla krafta eftir alla vökuna.
Hann slökkti á símanum sínum, fór beint upp í rúm og sofnaði ærlega.
Síðar um daginn var sjónvarpað hamaganginum, flugvélunum, sprengingunum og Helen kona hans verður vitni að hruni skrifstofu eiginmanns síns.
Hún tryllist af angist og sorg, reynir að hringja í Mark en allt samband var rofið. Hún gat ekki hugsað sér að vinna meira þann daginn og hélt heimleiðs.
Engir vagnar né lestir gengu og hún varð því að rölta tveggja tíma gang heim til sín. Gekk upp stigana og stakk lyklinum í skrána.
Hver haldið þið að hafi ekki setið við eldhúsborðið með kaffibolla í hönd? Mark!!!
Svona tæpt var þetta.
En svo bætti Mark við: Það sem ég fékk út úr þessu er að nú hef ég leyfi Helenar til að drekka hvenær sem ég vil!
Ljósmynd af Flickr.