Kvennablaðið birtir hér kafla úr bókinni Náðarstund eftir áströlsku skáldkonuna Hannah Kent. Hannah Kent var 17 ára skiptinemi í Skagafirði þegar hún heyrði söguna um Agnesi Magnúsdóttur. Náðarstund er fyrsta skáldsaga Kent og hefur farið sannkallaða sigurför um heiminn og hlotið fjölda verðlauna og viðurkenninga, þar á meðal Áströlsku bókmenntaverðlaunin. Íslensk þýðing bókarinnar er eftir Jón St. Kristjánsson.
„Agnes Magnúsdóttir!“
Maðurinn sem ríður samsíða mér er harður á svip.
„Agnes Magnúsdóttir. Mér ber að kunngera þér að þig skuli halda á Kornsá uns að stund þinnar aftöku kemur.“ Hann er að lesa eitthvað. Hann hvarflar augum niður á vettlingana sína. „Sem sakapersóna, dæmd af dómstólum þessa lands, hefur þú fyrirgert rétti þínum til frelsis.“ Hann brýtur örkina saman og stingur í vettlinginn. „Þú getur alveg þurrkað þessa ygglibrún af þér. Þetta er gæðafólk þarna á Kornsá.“
Hérna þá, karl. Hér er bros handa þér. Er það gott? Sérðu varir mínar springa? Sérðu tennurnar í mér.
Hann ríður fram úr merinni minni og skyrtubak hans er rakt af svita. Hafa þeir gert þetta af ráðnum huga? Kornsá, af öllum stöðum.
Í gær, læst inni í skemmu á Stóru-Borg, hefði Kornsá virst mér sem paradís. Æskuslóðirnar, áin, sindrandi grasið, gróðri þaktar borgirnar vellandi af rekju á vorin. En nú sé ég að þetta verður mér háðung. Fólkið í dalnum mun þekkja mig. Það mun minnast mín eins og ég var – sem hvítvoðungs, sem barns, sem ungrar konu á hrakningum bæ af bæ – og það mun hugsa um morðin og þetta barn. Konan mun gleymd. Ég ber það ekki af að líta í kringum mig. Ég einblíni á makka hestsins, á lýsnar sem skríða í faxinu og ég veit ekki hvort þær eru af merinni eða mér.
SÉRA TÓTI STÓÐ ÁLÚTUR Í lágum dyrunum og pírði augun upp í rauða slikju miðnætursólarinnar. Í neðri enda nyrsta túnsins sá hann lest hesta nálgast. Hann skimaði eftir kvenmanni í hópi reiðmanna. Þar sem verurnar bar í gullnar breiður grassins allt um kring virtust þær svartar og smáar.
Margrét kom fram úr dyrunum og tók sér stöðu að baki hans.
„Ég vona að þeir skilji nokkra menn eftir svo tryggt sé að hún myrði okkur ekki svefni.“
Tóti sneri sér við og leit í harðleitt andlit Margrétar. Hún, sömuleiðis, hafði pírt augun til að sjá til reiðfólksins og ennið var hnyklað. Grátt hárið hafði verið tekið í tvær stífar fléttur og hringað upp og hún hafði sett á sig sparihúfuna. Tóti sá að hún hafði skipt út óhreinu svuntunni sem hún bar þegar hún tók á móti honum fyrr um kvöldið.
„Koma dætur þínar hingað út með okkur?“
„Þær standa ekki á fótunum af þreytu. Ég sendi þær báðar í hátt- inn. Ég skil ekki af hverju það þarf að færa okkur þetta morðkvendi um miðja nótt.“
„Til að gæta þess að ama ekki granna þína, myndi ég halda,“ sagði hann hæversklega.
Margrét beit á vör og roði þaut fram í vanga hennar.
„Mér er óljúft að deila húsi mínu með afkvæmum djöfulsins,“ sagði hún og lækkaði róminn niður í hvísl. „Séra Tóti, við verðum að láta það vitnast að við viljum ekki hennar samneyti. Látum setja konuna út í eyju vilji menn ekki halda henni á Stóru-Borg.“
„Við verðum öll að gera skyldu okkar,“ muldraði Tóti, og horfði á hvar lestin beygði og tók stefnu upp bæjartúnið. Hann dró tóbakshorn úr brjóstvasa sínum og tók tappann úr. Settlega sló hann úr því í hvilft- ina undir neðstu þumalfingurskjúku, laut höfði og saug upp í nefið.
Margrét hóstaði og hrækti. „Þótt það þýði að við verðum skorin að nóttu sem kálfar, séra Tóti? Þú ert karlmaður, ungur jú, en guðs- maður. Ég held ekki að hún myndi drepa þig. En okkur? Dætur mínar? Drottinn minn, hvernig eigum við að sofa róleg?“
„Menn munu láta gæslumann verða eftir hjá þér,“ tautaði Tóti og beindi athygli sinni að reiðmanni, einsömlum, sem nú kom á val- hoppi til þeirra.
„Þeir verða að gera það. Annars rek ég hana sjálf á undan mér heim að Stóru-Borg.“
Margrét fléttaði fingur á bringu sér og beindi svo sjónum sínum að litlum hópi hrafna sem flaug hljóðlega með efri hlíðum Vatns- dalsfjalls. Þeir voru eins og aska sem hvirflast á himni.
„Virðir þú fornan átrúnað, séra Tóti?“ spurði Margrét.
Tóti sneri sér að henni og íhugaði spurninguna. „Sé hann göfugur og kristilegur.“
„Veistu hvað hrafnager er sagt tákna?“ Tóti hristi höfuðið.
„Launráð, séra. Launráð.“ Margrét lyfti augabrún eins og til að mana hann til andmæla.
Tóti horfði á hvar hrafnarnir settust á ufsir fjóshlöðunnar. „Er það svo, húsfreyja? Ég hélt að það væri tákn um óvild.“
Ljósmynd af Hannah Kent eftir Spessa