TVEGGJAHJÓNABANDAKENNINGIN er óbrigðul aðferð til þess að allir geti orðið grannir, ríkir og hamingjusamir án fyrirhafnar.
Það sem er byltingarkennt við þessa róttæku þjóðhagfræðitímamótakenningu er
a) að hún er raunhæf og hefur oft verið reynd og
b) að hún er friðsöm aðferð til að skila eignum, þekkingu og reynslu milli kynslóða og krefst ekki blóðsúthellinga.
Til að tryggja almenna velsæld, jafnvægi og hamingju í þjóðfélaginu og stuðla að friðsamlegum og öruggum flutningi eigna, þekkingar og reynslu milli kynslóða er gert ráð fyrir því að sem flestir þjóðfélagsþegnar gangi gegnum tvö hjónabönd á ævinni.
Dæmi: Þegar ungi pilturinn Adam kemst á manndómsár (um tvtugt) kvænist hann sér eldri konu, ekkjunni Evu sem er lífsreynd kona og þokkalega efnum búin. Adam veitir Evu unað æskunnar, hann gengur ungum börnum hennar í föðurstað og sýnir þeim mikinn skilning æsku sinnar vegna og tryggir Evu sinni aðhlynningu og ástúð og öruggt ævikvöld en þiggur í staðinn andlegt og efnahagslegt öryggi, jafnvægi og hlýju.
Að Evu látinni þegar Adam er kominn á fullorðinsaldur kvænist hann aftur, ungri konu,Evu, um tvítugt sem elur honum börn sem eiga unga og skilningsríka móður og roskinn og lífsreyndan föður. Eva veitir manni sínum aðhlynningu og ástúð og öruggt ævikvöld en þiggur í staðinn andlegt og efnahagslegt öryggi, jafnvægi og hlýju.
Þegar Adam deyr er Eva orðin þroskuð kona og hún giftist á ný, ungum pilti, Adam, sem veitir henni unað æskunnar, hlýju og fjör í hjónasænginni, og tryggir henni aðhlynningu og ástúð og öruggt ævikvöld en þiggur í staðinn andlegt og efnahagslegt öryggi, jafnvægi og hlýju.
Flóknari er þessi tveggjahjónabandakenning ekki þótt sjálfsagt væri með akademískum lopateygingum hægt að teygja hana upp í tíubindaverk.