Eyrún Eyþórsdóttir varamaður Steinunnar Þóru Árnadóttur, þingmanns Vinstri grænna flutti jómfrúarræðu sína á Alþingi í gær 4. nóvember 2014
Virðulegi forseti
Danski blaðamaðurinn Ulrik Hoy varpaði því eitt sinn fram að Íslendingar væru alltaf að safna glansmyndum af sjálfum sér og þjóðinni. Með öðrum orðum að við værum alltaf að reyna að halda á lofti goðsagnarkenndum hugmyndum um það hvað væri að vera Íslendingur. Við værum alltaf best og mest, hvort sem um væri að ræða meint eðli okkar eða það að við ættum tærasta vatnið og ferskasta loftið.
En hvað er svona best í heimi við Ísland í dag? Er það heilbrigðiskerfið sem er á mörkum þess að hrynja? Er það fjárhagur þeirra sem þurfa leita sér lækninga við krabbameini og eru nánast gjaldþrota? Er það veruleiki ungu kynslóðarinnar sem sér ekki fram á að geta fjárfest í eigin húsnæði? Er það daglegt líf fólks með geðræn vandamál og sem fær ekki viðeigandi þjónustu? Er það hagur barna á Íslandi sem býr við fátækt? Eru það tækifæri fólks sem verður útilokað frá menntakerfinu vegna þess að það kláraði ekki stúdentspróf fyrir 25 ára aldurinn? Er það aukin misskipting samfélagsins? Eru það tilvera öryrkja sem hafa ekki efni á lágmarks framfærslu?
Já, vitið þið hvað? Glimmerinn er löngu fallin af glansmyndunum núverandi ríkisstjórnar og það er komin tími til að við spyrjum okkur sem samfélag á hvaða vegferð við erum eiginlega. Munum að það var ekki neitt úrvals íslenskt eðli sem skapaði efnahagslegt góðæri heldur ímyndaðir yfirburðir Íslendinga. Þessi hugmyndafræði um íslenskan frábærleika sem var svo fastmótuð í minningarframleiðslu þjóðarinnar varð henni nefnilega að falli. Látum ekki glansmyndir ríkisstjórnarinnar um að hér er allt í góðum málum steypa okkur til sömu glötunar.
Þau þúsundir manna og kvenna sem mótmæltu ríkisstjórninni á Austurvelli í gær kalla eftir breyttu samfélagi þar sem menntun og heilbrigðisþjónusta er tryggð, þar sem ungt fólk getur stofnað fjölskyldu og aldraðir þurfi ekki að líða skort. Þar sem sameiginlegir sjóðir og auðlindir samfélagsins eru nýttir til samfélagsins í heild sinni en ekki fyrir nokkra útvalda og þar sem jöfnuður og jafnrétti ríkir.