Magðalena Sif Lýðsdóttir skrifar:
Barátttunni er ekki lokið, við finnum ennþá fyrir mismun á launum kynjanna, staðalímyndum í „kvenna- og karlastörfum“. Það að vera kona á vinnumarkaði er orðið betra þökk sé femínisma. En jafnvel þó það sé betra þá þýðir það ekki fullkomið jafnrétti. (Því femínismi er nú leit að jafnrétti, kæru jafnréttissinnar).
Sem konur göngum við á ósýnilega veggi í störfum okkar. Kvenkyns undirmenn karla (takið eftir fáránleika orðsins undirmenn í þessu samhengi) sem deila ekki allir gildum okkar sem jafningja, heldur erum við brothættar glyðrur sem hægt er að heilla upp úr skónum.
Við erum nefnilega ekki einstaklingar, ekki manneskjur, heldur konur. Eitthvert skringilegt fyrirbæri (auðvitað ekki lífverur sem þeir þróuðust frá í legi) sem hægt er að nýta sér til hins ýtrasta eins og dúkkur. Ef við komum skoðunum okkar á framfæri (sem undirmenn eða yfirmenn, aftur fáránleg orð) þá erum við frekar, erfiðar í umgengni og kynkaldar – ó guð hjálpi mér.
Að það sé merkilegt að kona sé í stjórnunarstöðu! Nei vá, forsætisráðherra sem er kona og lesbía! Að þetta skuli vera fréttaefni er vandamál! Fullkomið samfélag er þar sem það þykir eðlilegt og óáhugavert að leikskólakennarinn þinn sé karl. Að rafvirkinn þinn sé kona.
Persónulega bíð ég spennt eftir því að hitta fyrstu karlkyns ljósmóðurina á Íslandi. Og vá hvað ég vona innilega að hann haldi í starfsheiti sitt en fari ekki breyta því ljósfaðir.
Af hverju ætti það að vera eitthvað skrýtnara en að kona gegni stöðu ráðherra en ekki ráðfrúar?
Kynfrelsi, slutshaming, þessir „double standards“ í kynlífi. Af hverju? Ég gæti endalaust skrifað áfram, baráttunni er ekki lokið.
Ó, elsku besti femínismi, hvar væri ég án þín? Án þín og hinna yndislegu súffragetta þá væri ég mjög líklega án ákvarðanaréttar í mínu ástarsambandi, ég væri án kosningaréttar og ég fengi engu ráðið um það hvernig mínu lífi er hagað.
Ég gæti ekki erft eignir föður míns, þær myndu renna til bræðra minna og maka, ef ég væri svo heppin að eiga ekki bræður þá myndi ég samt ekki fá neitt. Það væri litið niður á mig fyrir að reyna án árangurs (þar sem ég bý í feðraveldinu) að vinna fyrir sjálfri mér.
Ef ég hefði ekki áhuga á að festa ráð mitt væri ég hryllileg piparjónka og minn líklegasti starfsframi væri að verða vinnukona á heimili annarra. Án þín ætti ég ekki minn eiginn líkama. Án þín gæti ég ekki lært það sem mig langar að læra – jú, nema vera svo séð að hafa mestan áhuga á því að læra að sauma út harðangur og klaustur. Jafnvel þótt ég reyndi yrði ég ekki viðurkennd í menntasamfélaginu.
Vilt þú verða listakona? Láttu þig dreyma.
Elsku femínismi, rauðsokkur, súffragettur og allir hinir femínistarnir.
Takk. Þið gerið mér kleyft að upplifa drauma mína.