Ég ELSKA þorrann. Ekki er þorinn bara tíminn þar sem ég fæ að baða mig upp úr öllu því besta sem íslensk matarhefð hefur upp á að bjóða og er dásamleg í alla staði, heldur er þetta heill mánuður þar sem maður fær æ ofan í æ góða og gilda ástæðu til að fá sér bjór og íslenskt brennivín á öllum tímum dags, alla daga.
Þetta er svona eins og vera í útlöndum. Nema ég er á Íslandi og það borðar enginn hákarl og svið nema við. Held ég.
En toppurinn á þessari tilveru þráláts áts og drykkju eru að sjálfsögðu þorrablótin.
Ég hreinlega iða öll og skek mér við tilhugsunina eina um þetta séríslenska skemmtanafyrirbrigði. Þegar ég var töluvert yngri og fáránlega mikill frítími og barnleysi til staðar þá einsetti ég mér það að vera fyrst allra til að prófa öll þorrablót á landinu.
Þá reyndar ætlaði ég að undanskilja höfuðborgarsvæðið og blót sem kenna sig við íþróttafélög enda með eindæmum fordómafull gagnvart allri nýbylgju í þessum efnum.
Ég hef svosem ekki klárað þetta markmið, enda verð ég að hafa eitthvað til að hlakka til svona mitt í botnlausri geðveikinni, en ég hef farið víða (þetta hljómar rosalega illa en ég ætla að láta það standa). Hvar sem ég kem er alltaf sama gleðin við völd.
Staðurinn og stundin, þar sem sveitungar koma saman, ungur frændi dansar við gamla frænku og beysin hnáta skálar í viskí við grjótharðan bónda.
Það er eitthvað yfirnáttúrulegt við stemmninguna. Sjáumst á blóti.
Pistill birtist fyrst í Akureyri vikublað og er birtur með leyfi höfundar. Ljósmynd af Wikipedia