Ég hitti gamlan vin á veitingastað um daginn, alltaf gaman að hitta þann fír. Hann er glaður hæfilega kaldlyndur og kaldhæðinn með dassi af hlýju í garð náungans ásamt hnefafylli af sjálfsvirðingu.
Skemmtilegur strákur semsagt.
Hann spurði mig frétta úr hugarfylgsnum mínum og ég ansaði því til að hugur minn væri hálf bundinn hugmyndavinnu sem einu sinni var skemmtileg en sé um það bil að breytast í þráhyggju og ég verði bundin þeim þrældómi andans þangað til að eitthvað komi út úr þessari asnalegu hugmynd minni sem ég get ekki einu sinni tjáð mig um að svo stöddu í þokkabót.
Ég sagði honum að vegna þessa léti ég fjölmiðla og skemmtikrafta á útvarps- og ljósvakabylgjum sjá mér fyrir afþreyingu og upplýsingum.
Yfir hann færðist órætt bros þegar hann sagði um leið: Þá hlýtur þú að hafa lesið greinina um hassísinn, Helga.
Ah, jú auðvitað, það er grein mánaðarins ef ekki ársins, svaraði ég. Hann svaraði þessu til: Æ, ungmennin eru svo sæt. Þau langar að prufa hassís eða var það hass-ís. Þau finna uppskrift á netinu og búa ísinn til, fara í bústað og síðan smakka þau forboðna glundrið með væntingar sem ekki koma fram í pistlinum. Ábyrgðarlaus æskan, ástin og lífsþrótturinn gerir mann meyran, sagði hann <3.
Ekki lyktar nú málum alltaf eins og hugað er og fljótlega er ungi maðurinn farinn að hlaupa um nakinn í snjónum og veit ekkert í sinn haus eins og þar segir (veðrið var ekki kræsilegt um þessa helgi og ekki hefði ég viljað vita af mínum að velta sér upp úr fannfergi og frosti, það segi ég satt), svo stjórnlaus er prinsinn að draumadísin afræður að síma í lögregluna en á þeim tímapunkti óttast hún um geðheilsu þeirra beggja og er í ofanálag orðið flökurt.
Svona dísæt er áhætta ungmennalífsins sællar minningar, segir kunninginn og blikkar góðlega.
Ég skil, segi ég, þú ert með skemmtilegt teik á þetta.
Ég er með eitthvað allt annað teik.
Hann svarar að bragði og spyr: Jæja, Helga, á nú að fara að sáldra fræi efans (hann þekkir mig)? Jú, akkúrat ég nefnilega kaupi þetta ekki alveg. Ég er reyndar með tvö teik á þessa uppákomu. Annað er það að ég kaupi þetta ekki frekar en ég keypti hassolíusögu Bigga löggu.
Hitt er svo annað mál að ef þetta er sönn saga, sem er auðvitað alveg mögulegt þótt ég efist, þá er kominn tími til að huga að þekkingu ungmenna með skipulagðari hætti. Líkja má okkur fullorðnum við preláta kaþólsku kirkjunnar á miðöldum sem trúðu því að fáfræði og heimska gerði heiminn að hættuminni stað og hægt væri að stýra manneskjunum til betri vegar með hræðsluáróðri.
Nei, við þurfum að losa um herpinginn og óttann sem heldur okkur frá eðlilegri umræðu um eðli vímuefna og opna dyrnar fyrir kærleikanum, sannleikanum og viskunni til að raunhæfara verði að skerpa á óþurft þess að ungt og óharnað fólk neyti efna sem það veit ekkert um en oftast er það forvitni og uppreisn einhvers konar sem ræður þeim fyrstu skrefum för. Ég segi; út með hræðsluáróður og inn með alvörufræðslu. Það er okkar sterkasta vopn í uppeldi og umhyggju fyrir unga fólkinu.
Hygg ég nú að mörg muni þau leggjast í hassís-gerð því ekki er myndin sem fylgir með greininni af ísnum ógurlega ógirnileg.
Við á veitingastaðnum hlógum eins og fólkið sem var einu sinni ungt og óharnað og drýgði ófá heimskupörin. Eins og fólkið sem er á þeim aldri að hafa náð slíkri visku að skilja verðmæti tilvistarinnar og hvað lífið er viðkvæm jurt.
Glaumur okkar var aldeilis engin þórðargleði heldur kærleiksgleði. Að okkur dróst fleira fólk og bættist í spjallið. Sögurnar sem af þessu spruttu voru alls konar. Allir höfðu gaman af því að fantasera um hassísinn og þær geigvænlegu afleiðingar sem af honum hefðu mögulega hlotist hefði þessi skelegga stúlka ekki símað í pólití sveitarinnar. Stórkostleg gyðja á miðjum aldri fékk þá hugmynd að efna til smásagnakeppni um uppátækið og það greip ég á lofti. Frábær hugmynd. Hvað gerir kerling eins og ég ekki til að halda heilanum í formi? En þá bætti vinurinn við: Helga, Borgarnes er lítið pleis, ef þessi saga er sönn þá vita allir þar hvaða par þetta er og það á væntanlega ekki sjö dagana sæla í háðsglósuhríðinni sem nú fer um bök þeirra.
Hmm … ég þurfti að minna hann á að ég kaupi ekki þessa sögu. En þroskuðum félögum mínum þótti of stór sjens með því tekinn því það góða fólk vill aldeilis ekki valda þessum ungmennum vandræðum og taldi mögulegt að þau myndu ekki hafa neinn húmor fyrir slíku uppátæki. Tillitssamt gæðafólk þar á ferð.
Í raun eru ungmennin sem um ræðir fórnardýr feilskots fullorðna fólksins sem auðvitað meinar vel en skýtur púðurskotum í myrkrið og gerir mögulega illt verra með frásögn þessari.
Hugsið ykkur samt allar dásamlegu smásögurnar, örsögurnar og ljóðin o.s.frv. … sem ísinn rómantíski eða hryllilegi gæti andagiftað.
Ég spyr því lesendur og ritstýru Kvennablaðsins hvort eitthvert vit sé í að stofna til slíkrar smásögukeppni. Því sagan er í sjálfu sér svo falleg í hrikaleik sínum. Ákvörðun ungu stúlkunnar er í raun fegurðin í þessu öllu saman því hún ber merki um traust ungmennanna á yfirvaldinu. Traust sem alltaf ætti að vera til staðar því auðvitað ætti lögreglan ásamt fleirum að vera besti símavinur á örlagastundum sem þessum.
Niðurstaða: Vinur minn hefur líklega rétt fyrir sér. Sagan agalega um hassísinn er í alla staði saga um fegurð ungdómsins, hættur frelsisins, viðkvæmni lífsins og mikilvægi traustsins sem ungt fólk þarf að finna í okkur hinum eldri.
Hér er hinn upplýsandi hassís-pistill ef einhver vill.