Í fásinninu hér á Íslandi gerist stundum sitthvað sem minnir helst á furðulegan og flókinn söguþráð í breskum Barnabyþætti. Í þeim þáttum er gjarnan fjallað um hatrama valdabaráttu í ýmsum sérviskulegum félagasamtökum. Leyfi einhver sér að setja sig upp á móti „flokkseigendum“ er voðinn vís. Skjálfandi situr maður í stólnum sínum heima í stofu og fylgist með fólki sem á sér einskis ills von vera lamið niður með vínflöskum, skotið úr launsátri, stungið, hengt eða beinlínis pyntað eins og á miðöldum. Og allt vegna þess að viðkomandi fórnarlamb hefur ýmist ofboðið öðrum félagsmönnum með frekjulátum – eða haft skoðanir sem „flokksforystunni“ hefur ekki líkað.
„Undarlegar þessar konur sem kenna sig við femínisma. Ýmist eru þær nánast „fótlaga“ í öllu sínu framferði, mála sig varla og hylja sig serkjum eða þá að þær fá yfir sig öfgaköst og vilja endilega bera sig,“
sagði ungur maður sem horfði hissa á mynd í blaði af baráttuglöðum konum sem örkuðu berar að ofan í skítakulda niður Laugaveginn.
„Þær gera þetta fyrir málstaðinn,“ svaraði ég.
„Og hver er hann?“
„Nú brjóstabyltingin, maður. Þær eru að valdefla sig og leggja áherslu á að brjóst séu ekki kynfæri,“ svaraði ég og fékk mér kaffisopa.
„Ha? Hafa þær ekki verið að vara við neteinelti? Segja stelpum að senda alls ekki nektarmyndir af sér til stráka sem svo settu þær svo á netið þegar þau hættu saman?“ svaraði ungi maðurinn.
„Jú, sjáðu – stundum hafa ástfangnar stelpur sent kærustum sínum slíkar myndir, eða þá einhverjir hafa tekið af þeim myndir sem hafa svo verið settar á netið. Og nú er verið að að sýna slíkum fórnarlömbum samstöðu,“ sagði ég.
„Þessar konur eru sem sagt að setja svo margar berbrjóstamyndir á netið að það sé ekki lengur neitt merkilegt,“ sagði pilturinn.
„Einmitt, sýna samstöðu gegn hefndarklámi,“ sagði ég.
„En bíddu, – var ekki að falla dómur yfir strák sem setti nektarmynd á netið sem kærastan hafði sent honum? Varla verður hér eftir farið að dæma menn fyrir að setja svona myndir á netið þegar stelpur gera það hópum saman sjálfar?“
„Það á bara eftir að sjást hvernig dómskerfið bregst við þessari vendingu,“ sagði ég spekingslega.
„Konur er skrítnar, sérstaklega þær sem fá litla athygli,“ sagði ungi maðurinn og kláraði úr kaffifantinum sínum og fór.
Eftir sat ég og hugsaði um kvennabaráttu og framvindu hennar. Minntist athugasemda á netinu við greinum, þar sem höfundar hafa ekki lýst sig stórhrifna af brjóstabyltingunni. Í þessum athugasemdum hafa í stöku tilvikum komið fram einræðistilburðir og tilraunir til skoðanakúgunar gagnvart þeim sem ekki hafa viðhaft „samræmt göngulag fornt“.
Fordæmt hefur jafnvel verið að kvennablöð birti efni sem ekki fylgir hinni ströngu stefnu sem „flokkseigendafélagið“ hefur markað hverju sinni. Einkennilegt að fólk sem vill afnema helsi skuli svo hafa uppi hótanir og tilburði til þess að setja aðra í skoðanahelsi.
Það fer um mann hrollur við tilhugsunina um það hugarfar sem slíkir öfgatilburðir bera í sér. „En óneitanlega fínt efni í „Barnabyþátt“,“ hugsaði ég og stóð upp til að skrifa þessa litlu grein sem hér birtist.
Nú er bara að sjá hvort ég slepp við að verða hálshöggvin, stungin, skotin, hengd eða pyntuð í einhverjum skilningi af vígasveitum hinna hugdjörfu baráttukvenna, klæddra sem óklæddra – og fylgismanna þeirra.
Í mínu minni hafa karlar nefnilega sumir hverjir ekki verið eins hrifnir af neinu tiltæki kvenréttindabaráttunnar eins og birtingu nektarmynda af konum.