Katrín Jakobsdóttir skrifar:
Það er þungt yfir vinnumarkaðnum á Íslandi á þessum baráttudegi verkafólks. Veturinn einkenndist af verkföllum, nú eru verkfallsaðgerðir hafnar hjá Starfsgreinasambandinu og Bandalagi háskólamanna og fleiri samtök hafa vísað málum sínum til sáttasemjara.
Launafólk í landinu þurfti að taka á sig miklar byrðar eftir hrun. Nú þegar betur horfir í efnahagslífinu og hagvaxtarspár eru góðar virðast stjórnendur í atvinnulífinu tilbúnir til að bæta sér upp hin mögru sjö ár. Stjórnendur skirrast ekki við að skammta sér háar fjárhæðir í launahækkanir en tala svo fjálglega um stöðugleika þegar launþegar setja fram sínar kröfur. Hjá HB-granda hækkaði stjórnin sín eigin laun um þriðjung en bauð svo starfsfólki sínu íspinna í bónus. Slíkt fordæmi er ekki til þess fallið að auka sátt í samfélaginu.
Krafa Starfsgreinasambandsins um að lægstu taxtar fari ekki undir þrjú hundruð þúsund krónur nýtur víðtæks stuðnings í samfélaginu. Skal engan undra í ljósi þess að það er eðlileg krafa að fólk geti lifað af dagvinnulaunum sínum. Staðan er ekki þannig hjá fjölda fólks sem fær minna en þrjú hundruð þúsund krónur í grunnlaun. Í þessum hópi er hlutfall leigjenda hátt og ég hef hitt marga sem greiða allt frá 150 þúsundum í mánaðarleigu upp í enn hærri tölur. Það sér það hver maður að laun undir þrjú hundruð þúsundum duga skammt þegar húsnæðiskostnaður er orðinn meira en helmingur launa.
Tíu prósent þjóðarinnar eru undir lágtekjumörkum samkvæmt velferðarvakt stjórnvalda. Rúmlega 21% landsmanna eru undir þrjú hundruð þúsund krónum í grunnlaunum samkvæmt nýrri greiningu PwC á meðan rúmlega 7% eru með meira en milljón á mánuði. Um þetta getur engin sátt náðst og þess vegna tökum við í Vinstrihreyfingunni – grænu framboði undir kröfur launþegarhreyfingarinnar.
Stöðugleiki getur aldrei orðið öðruvísi en að allir geti lifað mannsæmandi lífi af sínum dagvinnulaunum. Stöðugleiki verður að snúast um réttlæti og jöfnuð sem og samstöðu um að útrýma fátækt í samfélagi sem þrátt fyrir allt er enn ofarlega á öllum listum yfir ríkustu lönd heimsins. Um slíkan stöðugleika hljótum við að geta sameinast.