Í nýjasta tímariti Máls og menningar er að finna stórskemmtilegt viðtal Kristínar Ómarsdóttur við Auði Jónsdóttur. Við drepum hér niður í viðtalið þar sem Kristín spyr Auði útí æskuna, trúna og hvað það er sem hún metur mest í fari annars fólks. Myndina af Auði hér að ofan teiknaði Kristín Ómarsdóttir.
K: Hvernig barn varstu? Á skalanum þæg og óþekk, frá 0 til 10, hvar staðsetur þú þig?
A: Mjög þægt barn (0) og hræðilegur unglingur (10). Það var farið með mig til læknis af því ég hreyfði mig svo lítið, ég var alltaf að lesa, læknirinn sagði að ég yrði að fara meira út og leika mér, en ég vildi bara vera ein og lék mér mikið ein, ég var einbirni þar til ég var fimm ára, pabbi segir að ég hafi verið fyndið barn.
Ég var mikið með ömmu og talaði fornt mál og fólk fór að hlæja þegar ég talaði, ég var pínu frík. Ofurlögfræðingurinn Katrín Oddsdóttir spurði mig eitt sinn: Varstu mikið með ömmu þinni þegar þú varst barn? Hún heyrði það á málfari mínu.
K: Varstu trúuð sem barn? Ertu trúuð núna? Eru foreldrar þínir trúaðir?
A: Ég var alin upp við að fara með bænirnar á kvöldin – uppeldiskækur einhvers frekar en trú því pabbi er raunvísindamaður og mamma líka trúlaus – ég gerði það svo samviskusamlega að það tók mig hálftíma að fara með bænirnar og gat aldrei sofnað því ég var alltaf að muna eftir einhverju sem ég hafði gleymt í bæninni. Ég var mjög auðtrúa barn, las Biblíusögurnar og trúði öllu sem ég heyrði.
Þegar ég gekk til prests í Mosfellsdalnum fór ég að hitta á laun kaþólskan prest í gegnum írska konu sem var heimilishjálp hjá föðurömmu minni. Ég fór stundum með henni í kaþólska messu í Breiðholti og hitti þar föður Róbert Bradshaw sem sagði að ég gæti farið í sumarbúðir á Írlandi ef ég yrði kaþólsk svo ég var meira en til í að hitta hann sem oftast.
Daginn fyrir ferminguna kom faðir Róbert Bradshaw heim og sagðist vera að undirbúa mig fyrir kaþólska fræðslu, mamma sagði að það gæti ekki verið rétt, ég væri að fara að fermast daginn eftir í Mosfellskirkju hjá séra Birgi. Mamma bauð manninum í te og hann spurði mig hvort þetta væri rétt, ég játaði, uppfull af skömm yfir andlegu framhjáhaldinu, og sagði að ég hefði ekki viljað missa af fræðslunni, kóki og prins pólói. Löngu síðar gúglaði ég prestinn og frétti að hann væri strangtrúaður írskur kaþólikki og veit ekki hvað hefði orðið um mig hefði ég farið þangað.
K: Kannski værirðu nunna.
A: Já, eða beisk húsmóðir á Írlandi. Ég trúi því að ég viti ekki allt, Guðrún Eva [Mínervudóttir] orðaði svar við álíka spurningu svo fjarska vel í viðtali um daginn, mig minnir í DV, ætli ég reyni ekki að svara í svipuðum anda en þó eftir mínu nefi; ég trúi á þennan íslenska máta: á tarotspil, skynjanir, furðurnar í lífinu, hinar ýmsu hugmyndir um drauga, hina og þessa guði, flesta þó af þessum heimi, en engan almáttugan guð; ég trúi á náttúruna og vísindin en líka eitthvað sem er erfitt að setja í orð, það er frekar eins og grunur en vissa.
Mér finnst ég ekkert vita og mér finnst það bara gott. Ég hef upplifað hluti sem ég get ekki útskýrt og reyni ekki að útskýra þá nema fyrir fólki sem er forvitið um þá líka. Afturámóti er ég hrædd við allt sem heitir bókstafstrú og ég verð hrædd þegar fólk vill að allir aðrir lifi eftir þess hugmyndafræði, allt sem er dómhart og útilokandi trúi ég ekki á, ég trúi á það sem er opið og er fullt af möguleikum og ég trúi á að allt sé til sem fyrirfinnist á annað borð í huga manns.
Mér finnst líka gaman að velta lífinu fyrir mér sem einhvers konar sögu, alls konar sögum, með atburðarás og leita uppi og finna sögurnar í lífinu, það gefur lífinu inntak og merkingu – kannski er ég smá örlagatrúar – mér finnst fínt að nota tarotspil til að velta upp hlutum, kveikja einhverja hugmynd sem mér annars hefði ekki dottið í hug, þetta er ágætt hugleiðslutæki.
K: Hvað metur þú helst í fari manneskju?
A: Mér finnst skemmtilegt þegar fólk er umburðarlynt á mörgum sviðum og hefur gaman af breyskleikum annarra án þess að líta niður á þá. Fólk sem veit að það er gott að fyrirgefa þar sem aðrir þurfa líka að fyrirgefa því. Ef fólk er með lífshúmor, mér finnst erfitt að umgangast fólk sem er sneytt húmor. Mér finnst líka svo gaman þegar fólk þorir að skipta um skoðun og rökræða við sjálft sig, fram og til baka, eftir hinum og þessum öngstrætum.
Hvað metur þú minnst í fari manneskju?
Nísku, hefnigirni, skort á samlíðan (empathy) með öðru fólki.
Tryggið ykkur eintak af TMM sem kemur út í vikunni og lesið viðtalið í heild sinni en þar er líka að finna dagbókarbrot Eiríks Arnar frá Víetnam, nýtt ljóð eftir Lindu Vilhjálmsdóttur og snarpa grein eftir Margréti Tryggvadóttur um stöðu barnabókarinnar.