Kannski skortir mig samanburðinn við önnur lönd, en ef ég ætti að svara án umhugsunar er svarið nei!
Það fær því svo sem enginn ráðið hvort, hvenær eða hvar hann veikist en tiltrú mín á okkar margrómaða heilbrigðiskerfi er lítil. Ég vil taka fram að ég treysti fagfólkinu okkar vel en við erum með heilbrigðiskerfi sem hefur verið svelt til margra ára, jafnvel áratuga. Það kom ekkert góðæri þar, hvorki hvað varðar almennan aðbúnað, tækjakaup né laun til starfsmanna.
Ástæðan fyrir þessum skrifum er að barnið mitt er búið að vera með sjúkdómseinkenni sem hafa verið óútskýrð í tvo mánuði. Það hefur ekki getað sótt skóla og þetta hefur einnig haft áhrif á atvinnusókn okkar foreldranna. Til allrar hamingju sýna vinnuveitendur þessu góðan skilning og hafa veitt gott svigrúm.
Mismunandi kenningum hefur verið varpað fram, allt frá því að þetta sé eitthvað smávægilegt sem laga megi með einfaldri aðgerð yfir í það að geta stafað frá krabbameini eða sjúkdómum sem eru ólæknandi.
Biðin sem skýrist af álagi í kerfinu og verkföllum, er að mínu mati óásættanleg.
Þar er ekki við þá sérfræðinga sem að sinnt hafa barninu mínu að sakast. Í raun er ég hissa á hversu mikið er búið að gera, miðað við það ástand sem ríkir í heilbrigðiskerfinu okkar. Sérstaklega þegar ég heyri af fólki sem þegar er búið að greina með illvíga sjúkdóma en fær ekki þá bráðaðkallandi þjónustu sem getur skipt sköpum fyrir framtíð þess.
Það er komið að því að forgangsraða, í hvað þurfa peningarnir að fara nr 1, 2 og 3? Að mínu mati, í grunnstoðir þjóðfélagsins, þar á meðal heilbrigðiskerfið. Kannski er eitthvað til í því sem Þorsteinn Pálsson varpaði fram nú nýlega varðandi fjárveitingar til ferðaþjónustunnar, getum við séð af 850 milljónum frá ríkinu í þá grein eins og staðan er núna eða er komið að því að setja meira fjármagn í sjúkrahúsin?
Ríkisreksturinn er lítið öðruvísi en heimili að því leyti að fyrst þarf að ráðstafa fé í lífsnauðsynjar. Er ekki öflug heilbrigðisþjónusta þar á meðal?
Trúlega hitti Kári Stefánsson einnig naglann á höfuðið þegar hann leggur til að heilbrigðisstéttum sé tryggð ívið hærri laun en öðrum stéttum en í staðinn falli verkfallsréttur niður. Fólk sem á við alvarleg veikindi að stríða á ekki að hafa áhyggjur af því hvort og hvenær það fái meðhöndlun, veikindin ein og sér eru nóg.
Að sama skapi á starfsfólk að geta varið orku sinni í umönnun sjúklinga en ekki áhyggjur af öðrum þáttum í starfseminni, svo sem lélegum tækjakosti, né sligast undan óhóflegu álagi. Hvað þá heldur að vera að hugsa til þess að flytjast búferlum af því að annars staðar bíði hærri laun, minna álag í starfi og fjölskylduvænna umhverfi.
Að lokum langar mig að minnast á að eitt af því sem rak mig til að skrifa þessar línur var greinin „Landsliðið í launum“ sem birtist í Kvennablaðinu þann 1. Júní 2015. Þar koma fram margir góðir punktar en eitt af því sem ég get ekki tekið undir er að SAMFÉLAGIÐ hafi sett bankamennina fremst í flokk launalega. Þá ákvað ég að hætta að nöldra út í horni og láta rödd mína heyrast.
Ég er hluti af samfélaginu og var ekki, frekar en aðrir, spurð að því hvort ég vildi einkavæða bankana, með þeirri þróun sem það hafði í för með sér, svo eitt dæmi sé tekið. „Góð afkoma“ var launuð í himinháum bónusum sem réttlætt var með mikilli ábyrgð en þegar blaðran sprakk var þjóðinni sendur reikningurinn. Í heilbrigðiskerfinu eru mér vitandi, engir bónusar fyrir þau mannslíf sem bjargað er og ekki hægt að vinna sér inn stig né nýta góð tengsl, til að fá nýtt líf ef illa fer.
Ég veit í hvað ég vil að skattpeningurinn minn fari, ég vil vera viss um að ég hafi aðgang að góðu heilbrigðiskerfi, fyrir mig og mína, sem og alla landsmenn. Hvað vilt þú? Hvernig vilt þú að landsliðið okkar sé skipað, svo ég vitni í fyrrnefnda grein Andra Thors Sturlusonar í Kvennablaðinu.
Það hlýtur að vera eðlileg krafa að þau sem við höfum kosið til að halda um taumana jafnt hjá ríki sem og annars staðar fari að endurskoða forgangsröðun í fjárveitingum, meti mikilvægi sérfræðiþekkingar og tryggi að allir hafi jafnan aðgang að öflugri grunnþjónustu. Það má gjarnan verða á kostnað umsýslu og umbúða, ég vil ekki tóman pakka!
Móðir, sem vill ekki láta nafns síns getið vegna sinna nánustu (til að baka þeim ekki áhyggjur sem vonandi eru óþarfar).