Faraldur fer nú um snjallsímaheiminn. Erfitt er orðið um vik að eiga raunverulegar samræður við vini og ættingja eða sitja vinnufundi fyrir þessum faraldri sem breiðist út eins og vírus. Hversdagurinn er orðinn þannig að ástfangin pör sitja saman í þögn, stara á símann, strjúka honum blítt og mun oftar en hvort öðru. Aðalmálið virðist vera að „læka“ stöður hvort hjá öðru fremur en snertast líkamlega. Gjá hefur myndast á milli raunheima og netheima.
Eftir tilkomu snjallsímans með öllum þeim smáforritum sem bjóðast í dag er fólk orðið í meiri samskiptum við tækið en við fólkið sjálft. Í miðju samtali í raunheimum er síminn skyndilega rifinn upp og sá hinn sami farinn að strjúka honum og flissa yfir stöðuuppfærslu hjá ímynduðum eða raunverulegum vini á Fésbókinni – enda greinilega meira áríðandi að vera uppfærður um það sem gerist á netheimum en í raunheimum.
Með tilkomu tækninnar eru samskipta- og hegðunarmynstur að breytast í alþjóðasamfélaginu. Víða um heim telst það ekki kurteisi að senda skilaboð innan netheima í miðju samtali í raunheimum. Með því að gefa samskipti í símanum forgang er viðkomandi um leið að sniðganga samtalið í raunheimum. Hunsunin í netheimum felst hins vegar í því að viðkomandi „lækar“ ekki stöðu hjá „vini“ en eðlilega er tímapressan þar ekki jafn aðkallandi og í raunheimum. Af hverju veljum við netheima fram yfir raunheima?
Hér er greinilega alveg ný hegðun, eða hegðunarmynstur, að þróast í samskiptum sem án efa mun hafa áhrif á samskiptahæfni okkar til frambúðar. Vandamálið liggur í því að við erum farin að sniðganga fólk augliti til auglitis því okkur er orðið svo í mun að gæla við snjallsímann okkar. Reyndar er vandamálið orðið svo víðfeðmt og auðsjáanlegt að það tók nefnd í háskóla í Sidney nokkra daga að finna nýyrði á þetta nýja hegðunarmynstur. Eftir mikla yfirlegu fékk þessi nýja hegðun nafnið „phubbing.“ Soðið saman úr orðunum “phone“ og „snubbing.“
Mörg dæmi eru um það í hversdagslífi okkar þar sem snjallgælur eru teknar fram yfir samskipti í raunheimum. Háskólanemar sitja með snertiskjái fyrir framan sig, lesa fréttir af vefnum um leið og þeir telja sig trú um að þeir séu í sömu andrá að taka á móti því sem kennarinn segir. Mér sýnist það vera jafn hæpin vísindi og þau að hægt sé að hella lítra af vatni í glas sem tekur aðeins 250 millilítra. Það mun á einhverjum tímapunkti flæða upp úr.
Að öllu gamni slepptu velti ég því fyrir mér hvernig samskiptahættir okkar munu þróast með tímanum. Hvernig náum við að koma netnotkun okkar í jafnvægi án þess að vera dónaleg með því að taka snjallgælu í miðju samtali, í kennslustund eða á fundum? Þróunin er hröð og mörg tækniundrin bíða okkar. Kannski verður samlíf hjóna mestmegnis í netheimum í framtíðinni? Sýndarveruleikinn býður án efa upp á spennandi atlot og möguleika sem okkur er enn ekki farið að dreyma um.