Friðgeir Sveinsson birti eftirfarandi á Facebooksíðu sinni og gaf Kvennablaðinu leyfi til að birta hér. Friðgeir er fyrrverandi sjómaður og tilefni skrifa hans er stöðuuppfærsla sem Hildur Lilliendahl setti fram á Facebook vegg sínum í tilefni af sjómannadeginum 2015.
Friðgeir Sveinsson skrifar:
„Hetjur hafsins komu líka í land, duttu í það og lömdu konurnar sínar. Við skulum ekki gleyma öllum skuggahliðunum á þessari menningu.“
Og hvernig er ég hugsanlega að „misskilja“ nokkuð í þessum ummælum sem Hildur leggur til okkar sem sjómenn erum á okkar hátíðisdegi.
Ágæta Hildur, nú ætla ég að segja þér smá sögu sem að allir sjómenn þekkja.
Þetta er ágrip nokkurra minninga af þeim 10 árum eða svo sem ég stundaði sjómennsku.
Tvisvar sinnum þá fórum við til hafs og komum ekki allir heim. Í tvígang horfði ég á félaga mína láta lífið um borð við vinnu sem er bæði hættuleg og erfið. Ég sleppi því að tilgreina hvernig þeir fórust. En ég get þó sagt þér að það var blóðugt.
Ég fylgdi nokkrum slösuðum félögum í land, þyrla kom og sótti nokkra útá sjó.
Ég var á skipi sem að strandaði, hef verið á skipi sem að við rétt náðum að bjarga frá því að sökkva, hef verið á skipi þar sem að við börðumst við eld um borð.
Og ég hef verið í þeim aðstæðum að við stóðum útá dekki, horfðum útí svarta nóttina og við ræddum það okkar á milli hvort að hjálp bærist tímanlega, og hvort að við yfir höfuð mundum ná heim.
Ég hef lent í því oftar en ég kæri mig um að muna að taka þátt í leit á hafi úti að einum af okkar félögum sem hafið tók og við aldrei sáum aftur.
Ég hef átt samræður við félaga mína sem að upplifðu þær hörmungar í grimmri lífsbaráttunni að meðtaka kveðjur félaga sinna til ástvina þeirra áður en að þeir króknuðu úr kulda og sukku í hafið.
Ég hef líka horft á félaga mína milli vonar og angistar um borð í skipi langt frá sínum fjölskyldum og ástvinum þegar örlögin grípa inní hjá þeim sem í landi eru. Sólarhringum saman einangraðir frá umheiminum á leið í land til að vera hjá sínum ættingjum þegar að vá ber að garði. Makamissir, barnamissir sem og þegar alvarleg veikindi og slys ber að.
Eitt get ég sagt þér Hildur, þessa menn sá ég aldrei gefast upp, og betri menn hef ég hvorki fyrr né síðar þekkt.
Ég var sjómaður, það var faðir minn líka, forfeður mínir í marga ættliði sóttu sjó, og margir sækja enn. Sjórinn hefur tekið marga af mínum ættingjum.
Einu sinni á ári þá er haldin hátíð til að þakka þeim mönnum fyrir sína fórn sem að raunverulega gerðu þetta land byggilegt með sjósókn sinni. Fórn sem að kostaði marga lífið, örkumlaði marga og gerði margan manninn gamlan fyrir aldur fram.
Og þú Hildur, í hroka þínum og ósvífni þakkar þeim mönnum og minningu þeirra með því að alhæfa um þá sem drykkfelda ofbeldisseggi. Og gerir gott betur, þú munstrar það inn hjá okkur sjómönnum svo vel að þú kallar þetta okkar „menningu“.
Hildur, kanntu ekki að skammast þín? Hefurðu enga sómatilfinningu? Er þér alveg fyrirmunað að sjá nokkuð gott við nokkuð sem að inniheldur orðið „maður“.
Það misskildi enginn innlegg þitt, Hildur, þvert á móti er það mjög skýrt, mjög ómerkilegt og litað hatri. Ég veit ekki hvað það er sem hrjáir þig, Hildur, en ég er nokkuð viss um að það er grafalvarlegt og þarfnast djúprar sjálfsskoðunar og jafnvel utanaðkomandi aðstoðar við að vinna úr.
Og til hinna 61 sem teljast viðhlæjendur Hildar og settu „LÆK“ á kveðju Hildar til sjómanna á þeirra hátíðisdegi: Skammist ykkar!
Það misskildi þig enginn Hildur, það sjá það allir hugsandi einstaklingar að þú ert illa innrætt manneskja sem er drifin af hatri og heift útí karlkynið. Og mér er fyrirmunað að skilja hvernig nokkur vitiborin manneskja er tilbúin að leggja blessun sína yfir þín verk og aðkomu í jafnréttismálum þegar hatur og ofstæki er framlag þitt til málaflokksins.