„Hann ætlaði sko að koma. En komst ekki. Bara alls ekki.“ Hún kyngdi sjálfstraustinu og bætti hikandi við. „Það kom eitthvað upp á.“
„Ekkert mál,“ svaraði ég og brosti. Ég tók utan um vinkonu mína og kyssti hana á kinnina. Gott að sjá þig. Flott að hann kemst ekki. Þá er meira til handa okkur. Ég var fljót að kippa aukadisknum af borðinu og hella í glasið hennar.
Guð hjálpi þessari mannleysu þegar ég næ ég hans auma afturenda. Hver kemst „allt í einu“ ekki í löngu planað matarboð?
Ég fann hvernig mér hitnaði í framan við þessa lygi. Hversu lengi ætlaði hún eiginlega að ljúga að sjálfri sér ? Þetta er ekki í fyrsta skipti og innst inni vissi ég að þetta var ekki það síðasta heldur. Af hverju var hún ekki löngu búin að gefa skít í þennan mann? Og af hverju er svona erfitt að feisa það þegar hinn aðilinn er greinilega ekki eins skotinn og maður sjálfur?
Ég er reyndar þeim dásemdarkosti gædd að um leið og ég fæ staðfestingu á því að viðkomandi sé ekki eins hrifinn af mér og ég af honum er eins og einhver ýti á off-takka og ég missi allan áhuga – álögin hverfa og það rofar til í höfðinu á mér. En það er meira en að segja það að fá þessa blessuðu staðfestingu. Þeir virðast oft ekki vita sjálfir hvað þeir vilja þessir einhleypu menn.
Þessi vinkona mín hefur ekki fengið staðfestingu og mannleysan virðist stjórnast af því hvort það er flóð eða fjara. I love you. I love you not.
Það er fátt erfiðara en að segja einhverjum að aðdáunarefni viðkomandi sé kannski ekki aðdáunarinnar virði. Ekki misskilja mig. Ég hef samþykkt alls konar galna hegðun í nafni ástar og aðdáunar. Ég sé það núna – löngu seinna hversu galin ég var að leyfa einhverjum huggulegum hugleysingjum, jafnvel ekki svo huggulegum og þegar betur er að gáð jafnvel illa hirtum – að vaða yfir sálarlíf mitt á skítugum skónum. Jesús minn – sumir þessara manna eru jafnvel svo takmarkaðir að ég efast hreinlega um að þeir séu með sjálfræði!
Sterka þögla týpan verður þreytt til lengdar.
Ég hlusta því þolinmóð á fallegu, vel gefnu vinkonu mína afsaka sóðalega lagerstjórann sem var of upptekinn til þess að koma til mín í humarpasta.
„Hvað segir hann, fékk hann táfýlu og komst ekki?“ missti ég út úr mér. Einhver þarf að benda henni á að hann er gera sálarlíf hennar fokhelt.
Hún hikaði vandræðaleg. Eins og hún væri að hugsa hvort hún ætti að reyna að afsaka hann enn frekar. Dæsti svo. „Já, ætli það ekki? Hvað er ég eiginlega að spá?“
„Ég hreinlega veit það ekki en ég hef alveg verið þarna svo ég get svo sem ekkert sagt. Manstu eftir smiðnum sem ég var svo skotin í en var í raun ótrúlega mikill fáviti?“
„Já, þessum sem var of þreyttur til að koma með okkur á tónleikana. Keyptiru ekki miðana á 15.000 þúsund kall eða eitthvað?“
„Einmitt. Og um leið og ég dömpaði honum eftir að hafa setið grátbólgin á Nasa allt kvöldið, þá bara sá hann ekki sólina fyrir mér.“ Ég setti pasta á diskinn hjá henni og velti því fyrir mér hvort næsta aðdáunarefni yrði betur gefið.
„Hvar eru allir góðu gæjarnir?“
„Hæ.“ Kalli, maðurinn minn, kom askvaðandi úr eldhúsinu og lagði parmesanost á borðið. Hann kyssti bugaða vinkonuna á kinnina. Góðu gæjarnir eru kannski inni í eldhúsi út um allan bæ hjá góðum konum og hratið á börum bæjarins? Þetta er í raun galið ástand. Og guð hjálpi nokkuð heillegum mönnum sem skilja og detta aftur inn á markaðinn. Það er setið um þá!
„Þú þarft að vera hreinskilin við sjálfa þig, vinkona. Þú ert kostabúnt og kjarnakona. Ótrúlega ljúf og einlæg. Á þessi maður skilið það? Lætur hann þér líða eins og þú sért ómótstæðileg? Er lífið betra með hann í símaskránni? Ertu betri útgáfa af sjálfri þér í kringum hann?“
Vinkonan tók sopa úr tómu hvítvínsglasinu. Það var ekki að gera neitt fyrir neinn.
„Jaaa. Hreinskilið svar?“
Ég kinkaði kolli og hellti í glasið hennar.
„Ég upplifi mig eins og þurfandi, ósjálfstæða sjálfstraustslausa lufsu sem er sífellt að vona að eitthvað gerist – sem gerist ekki.“ Vinkonan brosti en brosið náði ekki til augnanna. Hún var með kökk í hálsinum.
„Einmitt. Og þú vilt einhvern sem er eins dásamlegur og þú. Einhvern sem er eins glaður að sjá þig og þú hann.“
„Kannski er hann bara feiminn?“ heyrðist galað inn úr eldhúsi.
„Nei Kalli, hann er fáviti sem er alltaf að svíkja hana.“
„Já því miður, Kalli. Hann er eiginlega bara fáviti og ég líka að vera til í þetta rugl.“ Vinkonan brosti. Ég sá að álögunum var að létta.
„Ekki gleyma því að á meðan þú ert að eyða tíma þínum í að gúddera slæma framkomu og láta þér líða illa gætir þú verið að missa af draumaprinsinum. Því um leið og þú velur þennan mann ertu að segja nei við alla aðra. Að velja – er að taka ábyrgð.“
Vinkonan lyfti glasi. „Skál fyrir valinu. Ég vel mig.“
Ég sagði það ekki upphátt en það er eitt að taka ákvörðunina en annað að framfylgja henni. Vonandi sér hún að sér. Hún á miklu betra skilið. Eins og við öll. Hættum að draga hvort annað á asnaeyrunum og vera bæld. Ef þú ert skotin – aulaðu því út úr þér. Það er ekkert of snemma – bara of seint! Ef þú ert ekki skotin – aulaðu því þá út úr þér líka!