Staðsetning flugvallarins í Vatnsmýri er mikið hitamál. Svo mikið hitamál reyndar að fylgjendur hans sáu sér það eitt fært fyrir rúmu ári síðan að ganga til liðs við Framsóknarflokkinn og daðra við lægsta samnefnara mannlegs eðlis, rasismann, til að koma fólki sínu að í borgarstjórn. Svo mikið hitamál að sjálfur femínistinn og utanríkisráðherrann, Gunnar Bragi Sveinsson, sýndi að hann hefur sko kjarkinn til að berjast fyrir alvöru málefnum opinberlega í deilu við Dag B. Eggertsson.
Hvað ætti sjálfur borgarstjórinn svo sem að hafa að segja um staðsetningu á flugvelli innan borgarmarkanna þegar rifist er við Skagfirðing? Einnig hefur bæjarstjórinn í Vestmannaeyjum blandað sér í deiluna og finnst sjálfsagt að hafa atkvæðisrétt um skipulagsmál í Reykjavík.
Ég flokkast sennilega sem stórnotandi Reykjavíkurflugvallar, en ferðirnar sem ég hef farið innanlands á árinu fylla senn annan tuginn, einmitt vegna tíðra vinnuferða bæði á Norðurland og á heimaslóðir Elliða.
Síðastliðinn vetur hefur verið harður veðurfarslega séð og oft tvísýnt með flug og stundum með siglingar, en einhvern veginn hef ég alltaf komist á áfangastað. Ég ætla ekki að rekja hér frekar ófarir mínar til og frá Vestmannaeyjum að öðru leyti en því að ég þjáist af ferðaveiki á hæsta stigi.
Það er svo skemmtilegt að þegar ég kem til Vestmannaeyja er mér alltaf boðið að ganga í bæinn. Það kemur reyndar hvorki húsmóðir né vinnukona og býður mér inn eins og þegar ég rukkaði fyrir Moggann í gamla daga, þessi orð,„gakktu í bæinn“, glymja bara í höfðinu á mér eftir flugferðirnar. Það er nefnilega þannig að þegar flugvélin lendir á Vestmannaeyjaflugvelli er ég minnt á að í Vestmannaeyjum eru engar almenningssamgöngur. Ekki nóg með að þar sé enginn strætó, heldur bíður leigubíllinn aldrei á flugvellinum þegar ég mæti, heldur þarf ég að hringja í hann og biðja um að sækja mig út á flugvöll og stundum er hann upptekinn!
Þegar ég sit í leigubílnum og horfi á Eldfellið á hægri hönd á leiðinni að sjúkrahúsinu hugsa ég alltaf til Elliða og skoðana hans á skipulagsmálum í Reykjavík. Ekki einungis að mig bráðvanti strætó í Vestmannaeyjum, eða þá bara að leigubíllinn sé á staðnum þegar flugvélin lendir, heldur langar mig líka rosalega mikið að færa flugvöllinn niður á höfn – Herjólfur getur hvort eð er aldrei siglt vegna veðurs og hafnarskilyrða í Landeyjum. Ofan á allt eru óprúttnir aðilar búnir að selja allan kvótann sinn úr bænum og kannski alveg eins gott að byggja þar flugvöll eins og að láta höfnina grotna niður.
Nýjasta útspil Vestmannaeyjagoðans er svo að kvarta yfir því að blessaðir túristarnir, sem Vestmannaeyingar hafa verið svo duglegir að laða til sín, fylli öll plássin í Herjólfi, þannig að nú er svo komið að ég á allt eins von á að verða beðin um að synda í bæinn ef ég sé mér ekki fært að fljúga til Eyja.