Ég er að reyna að borða í fyrsta skipti í þrjá daga … eða kannski fimm … ég hef ekki haft mikla lyst. Mér líður illa, mér er óglatt og illt í höfðinu, ég fæ grátköst og titra og langar helst til að sofa. Mér líður svipað og mér leið fyrir tíu árum þegar ég var í sambandi við ofbeldismann í stuttan tíma.
Um helgina lenti ég í andlegu ofbeldi af hálfu lögreglunnar.
Ég er ekki glæpamaður …
Ég er ekki dópisti …
Ég hef aldrei komið nálægt fíkniefnum …
Ég braut engin lög …
Ég drakk ekki einu sinni áfengi um helgina.
Ég var að gera það sem mér á að þykja skemmtilegt … en það var ekki skemmtilegt.
Ég er þriggja barna móðir, leikskólakennari, fatahönnuður og mikill listunnandi og fagurkeri … Ég er búin að mennta mig til margra ára, er forvitin og þrái sífellt nýjungar og eitthvað skemmtilegt í mínu lífi … heilbrigður lífsstíll og heilbrigði skipta mig miklu máli í lífinu.
Ég er mjög ábyrg, löghlýðin og mikill vinnuþjarkur og vil helst hafa meira en nóg að gera … og hafa gaman af hlutunum.
Ég hef orðið fyrir nokkrum áföllum í lífinu eins og gengur með 44 ára gamla manneskju, sem gera það að verkum að ef ég passa ekki uppá svefninn, mataræðið eða að vera dugleg að vera innan um gott fólk og í náttúrunni þá fer mér að líða illa.
Um helgina átti að vera gaman, ég og maðurinn minn Pan, sem er tónlistarmaður, höfum unnið mikið starf í þágu raftónlistar á Íslandi og erlendis í fjöldamörg ár og einu sinni á ári er eins konar árshátíð raftónlistarmanna, Extreme Chill Festival, sem við skipuleggjum með aðstoð vina og fjölskyldu. Öllu er tjaldað til og við fáum viðurkennda tónlistarmenn erlendis frá og innanlands til að koma að spila.
Helgin er alltaf skemmtileg. Það þarf að taka á móti fólkinu, hita mikið kaffi, elda fiskisúpu og spjalla við alla um heima og geima … og auðvitað hlusta og njóta góðrar tónlistar. Yfirleitt er það mjög róleg umlykjandi tónlist sem við hlustum á sem börnunum okkar finnst ekki sérlega skemmtileg 
Hátíðin hefst svo á föstudagskvöldi í Félagsheimilinu Röst á Hellissandi þar sem við höfum haldið hátíð síðan 2009. Við kveikjum á kertum og reykelsi í anddyrinu og inni í sal … við viljum hafa vinalega og fallega stemmningu. Fólk getur fengið sér sæti til borðs eða staðið … nú eða eins og sumir sem setjast á gólfið eða jafnvel leggjast … allt er voðalega frjálslegt. Ég stend frammi í anddyri og tek á móti fólki … mér finnst það gaman og gefandi. Þá hitti ég líka alla vini okkar og fjölskyldumeðlimi sem koma og fæ tækifæri á að knúsa þá. Svo koma líka oft blaðamenn til að skrifa um hátíðina og þá er gott að taka á móti þeim.
Það rifjast skyndilega upp fyrir mér að á fimmtudaginn þegar við vorum að leggja af stað útúr bænum hringdi lögreglan á Vesturlandi í okkur og spurði hvort við værum með leyfi. Við erum með leyfi í gegnum hótelið sem rekur félagsheimilið og þurfum því ekkert sérstakt leyfi. En lögreglan segir okkur að hafa samband við sýslumann sem við gerum, þetta geti tekið einhverja daga.
Ég fæ smá í magann. Hvað er á seyði? Þetta hefur aldrei gerst sl. fimm ár sem við höfum haldið hátíðina.
Við hringjum í staðgengil sýslumanns sem við könnumst við frá fyrri samskiptum og hann kannast ekki við neitt leyfi frekar en við. Við hringum aftur í lögregluna og segjum henni að fulltrúi sýslumanns kannist ekki við að við þurfum leyfi annað en það leyfi sem hótelið er með. „Nú, ég legg þetta þá fyrir lögfræðinginn minn og sé hvort þetta fer í gegn,“ segir lögreglan á hinni línunni. Hmm..skrýtið … er ekki staðgengill sýslumanns lögmaður lögreglunnar? – Jæja, hugsum ekki meira um það … enda um nóg annað að hugsa.
Þegar við komum uppeftir er okkur tjáð af heimafólki að misskilningurinn hljóti að stafa af nýrri lögreglu á svæðinu. Hún sé með aðrar áherslur en sú gamla. Þau eru væntanlega bara að finna útúr hlutunum og vita ekki betur. Við heyrum frá heimafólki að lögreglan hafi líka hringt í hótelið og haft miklar áhyggjur af þessari hátíð sem framundan sé … „hvort þar sé ekki mikið af eiturlyfjum“. Stúlkan á hótelinu segist ekki kannast við það, þetta sé mikið rólegheitafólk í kringum þessa hátíð og aldrei verið vesen.
Föstudagurinn já, við stöndum í anddyrinu og spennan magnast. Góðir vinir koma náfölir inn um dyrnar … löggan er með vegatálma, sjö lögreglumenn og tvo lögregluhunda í Ólafsvík útaf hátíðinni!!!
Mér bregður … ha, hvernig getur það verið, hvað er verið að gera, af hverju???
En hvað … maður lætur þetta ekki skemma fyrir sér, bara vonandi gott mál á ferðinni.
Tónleikarnir fara vel af stað og frekar fámennt inni og stemningin góð … eins og alltaf. Kunningjakona kemur inní anddyrið … hún er þvöl af svita og maskarinn hefur aðeins farið úr stað … hún segir farir sínar ekki sléttar af eftirliti lögreglu og kemur varla upp orði, hún hafi þurft að fara í þvagprufu og blóðprufu á staðnum svo hafi bíllinn verið tekinn af henni.
En tónleikarnir halda áfram … við látum þetta ekki trufla gleðina. Eftir smástund kemur önnur stúlka aðframkomin og frekar tætt og segir að hún og frænka sín hafi lent í leit í Ólafsvík … þær hafi aðeins verið með áfengi og mat en hundurinn ekki látið frænku hennar í friði … hún hafi verið látin strippa fyrir framan lögregluna en þeir ekki fundið neitt!!! Hvað er í gangi!
Kvöldið líður og fleiri mæta á svæðið, mikil gleði og eftirvænting en samt smá skrýtin stemning … löggan er þarna ennþá og nú hefur hún stoppað strætó á leiðinni og vísað erlendum túristum frá en leitað á Íslendingum og í farangri þeirra á leið á hátíðina. Mér er verulega brugðið við fréttirnar en við verðum að halda utan um hátíðina og halda andliti … brosa og sýna hlýju.
Eftir miðnætti sé ég tvo lögreglubíla byrja að sveima í kringum félagsheimili … aftur og aftur … og heyri fleiri sögur frá fólki … en læt þær ekki ná mér. Ég held ró minni en ég er orðin verulega óróleg og ætla að standa vaktina í anddyrinu allt kvöldið ef lögreglan skyldi koma til að ræða við okkur. Okkur er sagt að við skulum passa okkur á því að slökkt verði á græjunum á slaginu þrjú, annars lendum við í vandræðum með lögregluna.
Ég labba fram og til baka í anddyrinu, fer út fyrir, skima eftir löggunni sem er á sveimi í kring aftur og aftur. Fyrir innan hurðina á félagsheimilinu eru ca.100–150 gestir eftir miðnætti en úti fyrir framan félagheimilið eru svona á bilinu 10–30 manns að spjalla eða fá sér sígó. Allt í góðu … nema þessir lögreglubílar trufla mig og gera mig órólega.
Þegar tónleikum líkur á slaginu þrjú og ljósin eru kveikt, er stuð og gleði á mannskapnum … en fólk er fljótt að drífa sig út og niður á tjaldsvæði. „Góða nótt … takk fyrir frábært kvöld,“ hljómar aftur og aftur í eyrum mér. Lögreglan bíður í bílunum hinum megin við götuna og fylgist með því þegar fólkið fer út. Ég er þreytt en nokkuð ánægð og pínu stressuð.
Ég er alin upp við mikla löghlýðni og hef aldrei brotið af mér þannig að þessir sveimandi lögreglubílar stressa mig upp og hvað þá sögurnar sem ég hef heyrt af aðferðum þeirra. Mér líður eins og ég hafi gert eitthvað af mér og er komin með hnút í magann. Nú á eftir að ganga frá og svo ná sér í smá svefn áður en hátíðin heldur áfram næsta dag. Mér er orðið verulega illt í hálsinum og byrjuð að vera hás. Mér líður ekki nógu vel. Þegar ég leggst uppí rúm finn ég að ég er kvíðin. Nú hef ég loksins tíma til að hugsa … og þegar hugurinn fær næði til að hugsa verður ekki aftur snúið. Ég ligg lengi andvaka frammá morgun og renni yfir kvöldið í huganum … það var eitthvað sem truflaði mig verulega við þetta.
Á laugardeginum vöknum við eftir stuttan svefn og til okkar mæta vinir og tónlistarmenn í morgunmat. Allir leggja í púkk á borðið og við hitum nóg kaffi … allir tala saman og hlæja og njóta. Tónleikar byrja kl. 14 í Frystiklefanum á Rifi þar sem gefa skal ungum og upprennandi tónlistarmönnum tækifæri til þess að koma fram … þ.á.m. er sonur minn sem er að verða tvítugur. Ég er stolt af honum og fallegu tónlistinni hans. Við erum viðstödd tónleikana og ekki vör við neina lögreglu. Svo förum við til baka til að undirbúa kvöldið sem hefst í Röst kl. 19. Það er varla tími til að borða. Klukkan 19 opnar hurðin á Röstinni og fyrsti listamaðurinn byrjar að spila. Fólk er strax mætt og við kveikjum á kertum og reykelsum eins og áður til að skapa stemningu. Á veggjunum er videólist sem vinur okkar spilar „live“ úr gamla bíóbúrinu á efri hæðinni. Kvöldið fer vel af stað. Mikilvægt fólk úr bransanum er mætt og fjölskyldumeðlimir sem skipta okkur miklu máli. Þau eiga ekki orð yfir stemninguna og hrósa okkur fyrir. Ég brosi innra með mér og líður betur þrátt fyrir að vera orðin algjörlega raddlaus og með mikla hálsbógu … og hnút í maga.
Ég fæ fréttir af því að sjö löggur og tveir lögregluhundar hafi skannað Frystiklefann fyrr um daginn eftir tónleikana þar sem hátíðin fór fram frá 14–17. Þar frumflutti m.a. sonur minn tónlistina sína fullur eftirvæntingar þar sem við sátum og drukkum ýmist kaffi, panodil hot eða ískaldan öl. Hundarnir höfðu þefað sig í gegnum allan farangur gesta á hostelinu …allt útaf þessari „glæpsamlegu tónlistarhátíð”!
Fólk týnist hægt og rólega inní Röstina og það er verið að tefla skák aftast í salnum. Ég hita stóran brúsa af kaffi fyrir þá fjölmörgu vini og kunningja sem sækja hátíðina og eru edrú, og hafði keypt marmaraköku og kleinur með … þetta getur fólk gert sér að góðu í gegnum kvöldið ásamt heimasmurðum samlokum með baunasalati og túnfisksalati
Allt í einu kemur strákur hlaupandi inn … hann titrar og skelfur og í kjölfarið kemur ung stúlka … hún er grátandi … „Það er verið að snúa fólk niður og setja það í handjárn á tjaldsvæðinu!“ – „Geriði eitthvað!“ Hvað eigum við að gera … hvað getum við gert? Ekkert! – Þetta er absúrd … einhver sturlun í gangi. Strákurinn segir mér að það hafi verið leitað á ungum krökkum á Kaffi Sif fyrr um daginn og það hafi verið frekar ömurlegt … krakkarnir vita ekki rétt sinn, einn reynir að neita leit en hann er nánast þvingaður til þess þrátt fyrir mótmæli. Honum eru settir afarkostir. Mér líður eins og ég sé stödd inní bíómynd þar sem söguþráðurinn er óraunverulegur. Strákurinn hringir í lögfræðing sem hann þekkir … við förum á bakvið … ég reyni að tala við lögfræðinginn og útskýra en er raddlaus … „við tölum betur saman eftir helgi,“ segir hún, „lögreglan verður að fara eftir reglum og má ekki beita ofbeldi við leit.“
Ég er gjörsamlega ráðvillt og kvíðinn hellist yfir mig … þessi hátíð er á okkar ábyrgð. Ég fer ekki úr anddyrinu allt kvöldið … hlusta á fleiri sögur og reyni að hjálpa fólki sem er miður sín. Ég er sjálf orðin mjög stressuð og kvíðin og er enn að bíða eftir lögreglunni til að koma að ræða við okkur tónleikahaldara … bara bjóða góða kvöldið eins og mér var kennt á mínu heimili að væri almenn lágmarks kurteisi … hvort þeir megi kíkja inn eða eitthvað … bara ekki þetta þögla ofbeldi og ógnun sem er í gangi.
Það er kallað á vin minn … það er síminn til hans … það er verið að leita í tjaldinu hans án hans leyfis og án heimildar … og í fleiri tjöldum tónleikagesta sem eru á tónleikunum. Hvernig getur þetta verið … þetta er algjörlega fráleitt og meikar engan sens.
Það er allt í rólegheitum inní sal … fólkið situr til borðs og sumir liggja á gólfinu. Það er heimsfrægi tónlistarmaðurinn Biosphere sem hefur þessi áhrif og á undan honum Hilmar Örn Hilmarsson allsherjargoði sem talar á milli tónverka og segir sögur af verkunum.
Tveir mjög dópaðir heimamenn birtast á svæðinu. Ég þekki þá frá fyrri hátíðum, er vön að díla við þá frá fyrri tíð … býð þeim alltaf bara inn án þess að greiða aðgangseyri og þeir lofa mér að vera ekki með vesen. Það er sama uppá teningnum núna. Þeir kíkja inn greyin og sjá allsherjargoðann vera að spila og fólk klappa á milli í þakklætisskyni … þeir labba út hlæjandi og segja: „Þau klappa á milli laga“. Ég held að þeim finnist þetta frekar „leim“ samkoma. Þeir tylla sér fyrir utan og það eru engin læti. Þetta er ekki við þeirra hæfi … ekki nógu mikill æsingur … ekki nógu mikið stuð 
Svo hverfa þeir á braut útí nóttina.
Klukkan er að ganga tólf. „Löggan er komin fyrir utan“ … heyri ég einhvern segja … ég kíki út og sé tvo stóra lögreglubíla, óeinkennisklædda lögreglumenn og konur með hunda og einkennisklædda lögreglumenn sem eru að reyna að gægjast inn um gluggann á félagsheimilinu. Þetta lítur „absúrd“ út, ég kynni mig (með nánast þegjandi hásri röddu) og spyr hvort megi ekki frekar bjóða þeim inn og sjá hvað fer fram. Nei, þau segjast ekki þurfa þess … þau séu búin að sjá hvað fer fram þarna! (veit ekki hvernig því gardínurnar voru fyrir).
Þeim sem var að kíkja inn um gluggann bregður svo þegar ég kem og býð honum inn að hann lítur ekki einu sinni á mig heldur hrökklast í burtu. Óeinkennisklædd eldri lögreglukona með fíkniefnahund spyr mig hvort það hafi verið mikið stuð í gær og hvort ég hafi sungið mikið … eh … „I wish“ … hugsa ég og svara þegjandi hás að ég vildi að svo væri … en ég hafi verið undir miklu álagi undanfarið … það sé mikil vinna að halda slíka hátíð og við maðurinn minn séum tvö með aðstoð vina og fjölskyldu að halda hátíðina.
Hún spyr hvort við séum heimafólk … ég svara að við séum úr Reykjavík en höfum aðgang að húsi föður míns hér á staðnum til margra ára. Hún segir: „Er þetta ekki 400 manna hátíð?“ en ég svara á móti að þetta séu einungis um 200 manns alla helgina. Það sé auðvelt að telja inni. Ég segi henni að það séu örugglega meiri læti á sveitaböllunum. Hún fussar og lítur aldrei á mig. Ég stend hjá henni í ca. tíu mínútur og reyni að spjalla en hún ýmist snýr uppá sig eða svarar ekki spurningum mínum … og lítur ekki á mig. Svo gengur hún í burtu en hundurinn vill inn … ég segi aftur „viljið þið ekki bara kíkja inn?
Nei, honum finnst góð lyktin inni,“ segir hún og strunsar í burtu. Eftir á að hyggja held ég að hún hafi virkilega haldið að reykelsislyktin sem tók á móti fólki í anddyrinu hafi verið kannabislykt! Þvílíkir fordómar og þekkingarleysi.
Ég hitti nokkra af okkar eðal tónlistarmönnum þarna fyrir utan sem urðu fyrir áreiti af hendi lögreglunnar … en þeir hlæja bara að þessu … þeir eru lífsreyndir og vel metnir í samfélagi okkar en eru niðurlægðir þarna á hátíðinni okkar … mig langar til þess að gráta … en hlæ með þeim! Annar þeirra hafði beðið lögreglumanninn sem leitaði á honum um nafn og lögreglunúmer eftir einhverja fálmkennda leit þar sem lögreglan skoðaði kreditkortið hans og aðrar persónulegar eigur úr seðlaveski, m.a. kvittanir. En lögreglan neitað honum því … þrátt fyrir rétt almennings á þeim upplýsingum.
Ég er algjörlega búin áðí. Löggan lætur sig hverfa niðrá tjaldsvæði eftir að ég tala við þau en strákur kemur af tjaldsvæðinu og segir að hann hafi sagt þeim að hann sé með upptökur af ólöglegum handtökum á tjaldsvæðinu og að þau skuli vara sig … þetta fari allt í fjölmiðla. Eftir þetta virðist aðeins róast stemningin á löggunni. Við klárum kvöldið með glans … ég er samt orðin rosalega stressuð og byrjuð að fá skjálfta af spennufalli, kvíða, kulda og ótta við allt sem hafði gengið á. Nú fer þessu að ljúka.
Klukkan þrjú þegar stemningin stendur sem hæst slökkvum við á græjunum og kveikjum ljós … fólkið gengur út í rólegheitum, niður á tjaldsvæði og við tekur tveggja klst. frágangur inni í félagsheimili. Klukkan fjögur sé ég í gegnum gluggatjöldin að búið er að stilla báðum lögreglubílunum upp á bílastæðinu fyrir utan. Ég kalla á Pan … hann getur ekki setið á sér og rýkur út og spyr hvað í fjandanum þeir séu að hugsa … svo taka við klukkutíma samræður til klukkan fimm … samræður sem hefðu átt að eiga sér stað áður en festivalið byrjaði. Ég veit að ýmislegt fór fram í þessum samræðum þeirra á milli … m.a. að þeir væru bara að sinna skyldum sínum og hefðu ekkert á móti hátíðinni eða okkur … og svo að þeir hefðu ekki viljað koma inn til að skemma ekki stemninguna (sem þeir voru vitanlega lööööngu búnir að gera).
Ég treysti mér ekki inní þessar samræður og lét Pan um þær enda hafði ég hvorki rödd né orku til að takast á við þær. Þeir sögðust líka ekki ætla með neitt í fjölmiðla nema ef við myndum fara … þá myndu þeir svara fyrir sig (þetta reyndist ekki rétt og varð öfugt).
Klukkan er orðin fimm … ég stend varla í lappirnar og við komum okkur uppí hús. Þakklát fyrir vini okkar sem hafa hjálpað okkur að halda utan um hátíðina og hjálpað til.
Ég brotna niður þegar við komum uppí hús … get ekki hætt að gráta … nú kemur allt út … ég er búin að vera hrædd og stressuð í 34 klukkutíma eða frá því að terrorisminn byrjaði og við heyrðum af vegatálmunum.
Um morguninn mæta gestirnir okkar í kaffi … allir eru frekar þöglir og niðurlútir í dag … mig langar ekki fram … ég er grátbólgin og algjörlega búin áðí … en hey, við þurfum að klára þetta. Það þarf að þrífa og pakka og ganga frá öllu eftir helgina. Með hjálp góðra vina hefst þetta allt og við göngum frá öllu eins og við höfum alltaf gert. Það sést ekki sígarettustubbur fyrir utan félagsheimilið frekar en ekkert hafi farið fram þar um helgina.
Mér líður illa. Ég hef orðið fyrir andlegu ofbeldi áður … ég veit hvernig manni líður … nákvæmlega svona … en núna ætla ég ekki að þegja líkt og áður … nú ætla ég að tala og segja frá. Taka þátt í að stöðva það ofbeldi sem á sér stað í samfélaginu okkar.
Nokkrum dögum fyrir hátíðina hafði ég farið til vinkonu minnar sem hvatti mig til að nota rödd mína … skrýtið að ég hafi svo orðið raddlaus þegar mest lá við … eða ekki, kannski var verið að segja mér eitthvað með raddleysinu. „Notaðu röddina þín Guðrún, notaðu powerið þitt,“ hljómar í höfðinu á mér.
Það sem ég upplifði um helgina var hreint og klárt ofbeldi af hálfu lögreglunnar í okkar garð. Orðin sem koma upp í hugann eru ofsóknir, aðför og umsátur. Ég er ekki talsmaður eiturlyfjaneyslu eða með lögleiðingu fíkniefna eða neitt slíkt … ég bara vil EKKI ofbeldi eða valdníðslu gegn mér eða neinum öðrum. Það á enginn að líða slíkt. Það er mjög vegið að réttlætiskennd minni þegar ég hugsa til baka til þessarar helgar sem hefur vanalega verið ein sú skemmtilegasta á árinu … en var nú sorgleg staðfesting á valdníðslu og fordómum.
Mig langar ekki vestur aftur … sem er sorglegt, mig langar ekki að horfa framan í mennina sem komu svona fram við mig og vini mína sem voru á hátíðinni. Það má ekki gleyma að þarna voru rúmlega 200 manns saman komnir, fólk úr öllum stéttum þjóðfélagsins og á öllum aldri … en allir voru settir undir sama hatt og fengu sömu meðferð lögreglunnar … sem var algjörlega úr takti við það sem var að gerast á staðnum – og þar að auki á mjög svo gráu svæði.
Ótti, er það það sem lögreglan vill að við upplifum þegar við sjáum hana … á ekki lögreglan að vera okkur og börnunum okkar til verndar. Vil ég að börnin mín upplifi ótta þegar þau sjá lögreglubíl?
Mér líður eins og fyrir tíu árum þegar ég varð fyrir andlegu ofbeldi, ég er dofin, lítil í mér, lystarlaus, þreytt … en núna ætla ég ekki að kenna mér um ofbeldið … eða þegja … nei, nú ætla ég að vera bein í baki, halda höfðinu hátt og segja frá, nota rödd mína.