Að undanförnum misserum hafa einhverjir hér í blokkinni sem ég bý viljað gæludýraeigendur út. Ég hef skrifað pistil um þetta áður og lagði þar áherslu á sambandið mitt við hundinn minn, og mikilvægi hans í mínu lífi, en núna langar mig til að benda á annan vinkil, röksemdarfærsluna.
Þegar ég flutti hér inn í blokkina mína voru gæludýr í a.m.k. þriðjung íbúða. Sumir voru leigjendur, aðrir eigendur sinna íbúða. Í raun er mjög undarlegt að allt í einu ætti að banna öll dýr og gera dýraeigendum það að losa sig við dýrin eða flytja út.
Ég á engin börn og veit ekki hvort ég muni nokkurn tímann verða foreldri. Ég er langveik og eftir mjög erfitt líf er líkaminn minn í lélegu ástandi. Það væri einfaldlega ekki skynsamlegt að koma barni inn í þennan heim, þ.e.a.s. af móður sem getur varla séð um sig sjálf. Á góðum degi er ég að hluta til óvinnufær, en á slæmum degi er ég alfarið óvinnufær. Mikil streita, löng tímabil rúmliggjandi ástands og sú heimska að mæta í vinnu þrátt fyrir glataða heilsu hefur ekki gert mér kleift á að njóta einhvers konar félagslífs. Í raun er það eitthvað sem ég aldrei haft lúxus á að þroska með mér. Slíkt þarf tíma, orku, lífsvilja, og helst einhverjar krónur sem má eyða.
Auðvitað er ég félagsfælin og ofan á allt á ég rosalega erfitt með að biðja um hjálp. Enda vanist mikilli einveru, og það að treysta á mig sjálfa eingöngu. Í eilífðar fátækt minni hefur lífið samanstaðið af mér og Snata – við á móti öllum heiminum. Ég elska hann og hann elskar mig. Meira þarf ég ekki í þessu lífi.
Ég á hundinum mínum að þakka að ég er á lífi í dag. Á tímum þegar mér fannst vonlaust að halda áfram þá tilneyddist ég að horfa í augu hans, og í huga mínum útskýra fyrir honum afhverju honum var lógað, því ég ákvað að fyrirfara mér. Á því augnabliki, í mínum raunveruleika, þá umbreyttist hugarástand mitt og sjálfsmorð gat ekki orðið valkostur. Ég varð að halda áfram að lifa ef hann átti líka að fá að lifa. Tilhugsunin um hans dauða var mér óbærilegur.
Persónulega kem ég til dyra eins og ég er klædd. Og hef ég enga þörf fyrir að spila með inn í einhverri innanhússpólitík. Ég hef flutt oftar en ég get munað og hef ég aldrei komið mér almennilega fyrir neins staðar. Ég hef aldrei neglt nagla eða keypt húsgögn fyrir tiltekna íbúð. Þú veist aldrei hvenær íbúðinni verður kippt undan þér. Ég er þessi manneskja sem fer ekkert fyrir. Fólk áttar sig varla á að ég sé til. Lítið sem ekkert heyrist í mér né hundinum mínum og hefur mér aldrei, á þeim 13 árum sem hann hefur lifað, borist kvörtun vegna hans.
Það sem er að gerast núna kemur hvað næst, nema kvartanirnar beinast ekki að mér persónulega sem hundaeigandi, heldur almennt til dýraeigenda. Ætti ekki að vera skilyrði á bakvið kvartanir, sem er eitthvað innihaldsmeira en t.d. „hún er með hund og mér er illa við það?“
Eina ástæðan, sem mér myndi finnast ég eiga rétt á að skipta mér af lífi annarra, er ef ég verð vitni af, eða ber grun um, ofbeldi eða vanrækslu. Lífsreglurnar mínar eru því afar einfaldar. Ég geri mér grein fyrir þeim fjölbreytileika sem fyrirfinnst í þörfum fólks, og erum við öll afsprengi þess samfélags sem við lifum í, þrátt fyrir mismunandi upplifanir.
Það fólk sem hefur kvartað við mig persónulega virðist hins vegar ekki vera með almennilegan rökstuðning fyrir afstöðu sinni. Það endurtekur aftur og aftur að ég sé ekki með formlegt leyfi. Það er, viðkomandi vill greinilega stjórna hverjum sé gefið leyfi. Þetta fólk þráir neitunarvald og ætlast til að það gildi ofar öllu. Ástæður bannsins eru sem sagt vegna þess „að gæludýraeign var komin úr böndunum“. En hver er það sem fær að ákveða hvað sé „úr böndunum“? Hundar hafa fylgt mannkyninu í a.m.k. 30.000 ár. Gæludýraeign er algeng.
Perónulega finnst mér það gjörsamlega úr böndunum að hægt sé að reka fólk úr íbúðum sínum, að annars heilbrigðum dýrum sé lógað eða tilneydd á önnur heimili. Hvað verður um dýr sem fólk getur ekki haldið vegna húsnæðisaðstæðna? Það er eins og fólk átti sig ekki á þeim afleiðingum sem þetta getur haft á annað fólk og líka á dýrin sjálf. Allar ákvarðanir hafa afleiðingar – stundum leggjast þær afleiðingar á annað fólk.
Persónulega hef ég illa efni á að flytja. Ég hef náð fjárhagslegu jafnvægi (ef jafnvægi má kalla) í þessari íbúð sem ég er núna í, en læt það fylgja að ég hef ekki efni á þremum máltíðum á dag. Það er sorglegt en satt að stundum á ég ekki fyrir lyfjunum sem ég verð að taka til að halda mér gangandi. Ég hef verið í námi þegar ég hef fjárhagsleg tök á, en það lifir enginn á námslánum, né bjóðast mér stúdentaíbúðir. Oftast er gæludýraeign bönnuð í félagslegu húsnæði.
Nú er allt á leigumarkaðinum í dag a.m.k. 30% dýrara en núverandi íbúðin mín og jafnvel allt að 100% dýrara. Verð sumra íbúða eru allar tekjurnar mínar eða meira. Lágtekjumanneskja gæti þurft að eyða 100% af tekjunum sínum bara fyrir húsþak eitt og sér. En hvað hefði ég eftir til að lifa? Ekkert. Þannig ég sit hér á mörkum heimilisleysis – og það fyrir hvað? Ég hef engan atkvæðisrétt á húsfundum og það mætir enginn fyrir mína hönd. Ég er ekki ein í þessari borg um að leigja mér húsnæði, og ekki heldur ein um að vera óánægð með það að vera gjörsamlega valdalaus.
Nú finnst mér hins vegar þetta svokallaða ‘hundaofnæmi’, sem Reykjavíkurborg er með, vera komið endanlega of langt. Hvar er persónufrelsið? Af hverju er hinn íslenski Stóri bróðir sífellt að fá að ráða yfir þeim sem minna mega sín?
Nú segja sumir að þetta séu bara lög, eða þá reglugerðir, sem þurfi bara að fara eftir. En það er eins og fólk haldi að þetta hafi orðið til yfir nóttu, á meðan að sannleikurinn er sá að það var fólk eins og við öll sem skapaði þessar reglur sem skerða lífsgæði gæludýraeigenda á höfuðborgarsvæðinu. Það er ekki sjálfsagður hlutur að það sé bannað að vera með gæludýr í svona miklum meirihluta fasteigna í Reykjavík. Þessu er hægt að breyta, til að fólki leyfist að ákveða fyrir sjálft sig hvort það vilji gæludýr eða ekki.
Hver eru rökin fyrir því spyr ég, að það sé ekki frekar eðlilegra að fólki sé frjálst að vera með sín gæludýr, og það væri í minnihluta að vera að leggja svona strangar reglur um hvernig fólk lifir lífinu sínu? Hvernig væri það, að fara á bland.is / leigulistann / mbl.is / visir.is, og finna nánast enga íbúð þar sem gæludýr væru bönnuð með öllu, því það þætti bara fráleitt? Væri það ekki minni skerðing á persónufrelsi, heldur en hvernig við, fólki í landinu Ísland, höfum kosið að hafa okkar þjóðfélag?
Ég er að gera mitt besta með þá möguleika sem ég hef, og langar okkur Snata fyrst og fremst að fá að vera í friði, enda engum til ama.
Greinina skrifar kona sem vill ekki láta nafns síns getið.