Lekinn úr innanríkisráðuneytinu hlýtur að vekja okkur til umhugsunar um áhrif klíkusamfélags og ættartengsla á rannsókn sakamála þar sem valdhafar eiga hlut að máli.
Lekinn var kærður til lögreglunnar á höfuðborgarsvæðinu strax í nóvember. Svo virðist þó sem lögregla hafi aldrei hafið rannsókn á málinu. Enginn hefur verið yfirheyrður, engin húsleit gerð, engar tölvur gerðar upptækar né kallað eftir símagögnum, lögreglan hummaði málið bara fram af sér þar til það var kært til ríkissaksóknara.
Af fréttaflutningi að dæma felst rannsókn ríkissaksóknara svo í því að bíða vikum saman eftir að fá afhent þau gögn sem innanríksráðuneytið skammtar embættinu. Engum sögum fer af því að starfsmenn embættisins hafi verið boðaðir til skýrslutöku, vettvangsrannsókn gerð eða að neitt hafi farið fram sem venjulega er flokkað sem rannsókn á sakamáli.
Þar sem bæði embættin heyra undir innanríkisráðuneytið verður að teljast vafasamt að þau séu hæf til þess að annast rannsókn. Þar að auki vill svo til að bróðir innanríkisráðherra, Theodór Kristjánsson, gegnir embætti aðstoðaryfirlögregluþjóns á höfuðborgarsvæðinu og býður sig fram í fimmta sæti Sjálfstæðisflokkins í Mosfellsbæ.
Sú spurning læðist að manni hvort þessi tengsl hafi ráðið einhverju um þá makalausu ákvörðun lögreglunnar að hundsa tilkynningar um alvarlegan trúnaðarbrest einnar æðstu stofnunar ríkisvaldsins. Getur verið að vini og kollega Theodórs langi ekkert til þess að rannsaka hvort glæpur hafi verið framinn í ráðuneyti systur hans? Getur verið að hann sjálfan langi ekki til þess að málið sé rannsakað og kannski allra síst einmitt þegar hann er í framboði sjálfur? Ef þetta eru að hluta ástæðurnar fyrir því að engin lögreglurannsókn fór fram, þá hefur klíkuskapur ráðið ferðinni, ættartengsl og kannski pólitískir hagsmunir. Það er ekki ásættanlegt í samfélagi sem gefur sig út fyrir að virða þá reglu að allir eigi að vera jafnir fyrir lögum.