Katla Hólm skrifar:
Nú er að renna upp tíminn sem ég hlakka alltaf til. Ég lifi fyrir malt&appelsín í dós, að baka smákökur, skreyta húsið mitt, elda góðan mat, pakka inn gjöfum fyrir fólkið sem ég elska, njóta huggulegheita með fjölskyldunni minni, hlusta á ljúfa og hátíðlega tóna. Tíðin minnir mig á að myrkrið er ekki komið til að vera og að senn kemur betri tíð, blóm í haga og sætir langir sumardagar, eins og Halldór félagi minn komst svo heppilega að orði.
Það er þó eitt sem ég kvíði fyrir á hverju ári. Árlega þurfa trúlausar fjölskyldur að eiga sömu umræðuna við skólayfirvöld og snýst umræðan um trúboð á skólatíma. Af því að kirkjuheimsóknir eru jú svo sannarlega ein tegund trúboðs. Þá gildir einu hvort um er að ræða helgileik settan upp af skólabörnum eða einfaldar heimsóknir með piparkökum og fullyrðingum um litla jesúbarnið.
Margir skólar og leikskólar hafa talið sig koma fram með lausn; að aðskilja þau börn sem koma frá heimilum sem aðhyllast hvorki kristna trú né aðra frá hinum, „venjulegu“ börnunum. Þetta er auðsjáanlega lítil lausn. Aðskilnaður ýtir undir þá tilfinningu barna að þau séu ekki eins og öll önnur börn, að þau séu á einhvern hátt öðruvísi.
Heima sitjum við foreldrarnir og þurfum að spyrja okkur; eigum við að skilja barnið frá jafningjum sínum, þar sem að skólinn vill ekki virða reglur Reykjavíkurborgar um trúboð í skólum? Eða eigum við bara að vera þögul enn eina ferðina og reyna að fara með barninu í kirkjuna til að vita hvaða vitleysu þarf að leiðrétta þegar heim er komið?
Af því að það er auðveldara að þegja yfir mismunun heldur en að taka slaginn ár eftir ár við samfélag sem er svo blindað af eigin forréttindum að það getur ekki mögulega séð hvernig aðskilnaðurinn bitnar á börnum. Börnum sem tilheyra ekki þeim meirihlutahóp að vera alin upp í kristni á Íslandi. Fyrir utan það að ef samfélagið myndi þróast í eðlilega átt þyrftu foreldrarnir að fara sjálfir með börnin sín í kirkju ef þeim sýnist svo að ala börnin sín upp í kristni. Ekki veitir af, enda standa þessar ríkisstofnanir tómar meira og minna allt árið.
Samfélag stendur af mörgum einstaklingum, engum einum. Í samfélagi berum við ábyrgð og við höfum skyldur. Við verðum að virða líf og réttindi annarra í samfélaginu, börnin okkar verða að ganga í skóla og að lokum verðum við öll að leggja okkar af mörkum til samfélagsins okkar. Svo að það virki og þannig að við finnum til öryggisins sem fylgir samkennd. Samkennd er í mannlegu eðli, en hana er einnig hægt að læra. Einmitt með því að lifa í samfélagi og læra um aðra, þeirra menningu, hefðir og líf. Samkennd fæst með því að sýna öðrum virðingu. Slík félagsleg hegðun er lærð heima fyrir, á götum úti, af fjölmiðlum og í menntastofnunum til dæmis. Og staðreyndin er þessi; skólar eru menntastofnanir. Þar sem börnum er kennt ýmislegt hagnýtt, sem og minna hagnýtt reyndar. En þeim er einnig kennd félagsleg hegðun, nauðsynlega mótun sem á sér stað til að einstaklingar læri að lifa í samfélagi.
Skólar eru hins vegar ekki stofnanir þar sem ala á upp trú í börnum. Aðskilnaður barna vegna trúar/gilda heimila þeirra, er hreinlega ekki góð kennsla um það hvernig er gott að lifa í samfélagi við aðra. Við getum gert betur og við ættum að byrja á því að taka ábyrgð á trúarlegu uppeldi barna okkar heima fyrir en með því berum við virðingu fyrir samfélaginu okkar.
Höfundur er formaður Pírata í Reykjavík, heimspekinemi og móðir sem trúir á réttlátt samfélag.