Engin leið að hætta við að taka Skjálfandafljót

Ómar Ragnarsson skrifar á Facebook:

Maður er gráti nær. Enn og aftur á að sökkva 20 kílómetra löngum skjólsælum og að stórum hluta grónum dal, sem gengur eins og hlý vin inn í miðhálendið, og þurrka upp fallega fossa fyrir skitin 25 störf í verksmiðju. Og sagt í leiðinni að þetta sé að mestu auðn og gefið í skyn að það sé í svipaðri hæð og Sprengisandsleið þegar hið sanna er að þessi dalur liggur 2-300 metrum neðar. Og síðan gamla klisjan um brýna nauðsyn vegna orkuskorts hjá þjóð sem framleiðir fimm sinnum meiri raforku en hún þarf sjálf fyrir eigin heimili og fyrirtæki.

Engin leið að hætta við að taka Skjálfandafljót

Samtök ferðaþjónustunnar grátbiðja um að nýting þeirrar auðlinda sem í náttúrunni felast sé byggð á framsýni, ábyrgð og skipulagi með heildarhagsmuni þjóðarbúsins að leiðarljósi.

En allt kemur fyrir ekki. Sömu virkjanaáformin með stórfelldu inngripi í náttúrufar miðhálendisins og drekkingu dala, eru endurnýjuð aftur og aftur.

Fyrst var ætlunin að slátra fossunum í ofanverðu Skjálfandafljóti, þeirra á meðal Aldeyjarfossi.

Út því átti að fá og fá 90 megavött sem duga myndu fyrir atvinnu handa um 50 manns í álveri.

En þegar Aldeyjarfoss varð fólki smám saman kunnari en fyrr og ferðamannastraumur þangað jókst, var ekki hætt við áformin.

Ónei, heldur hafa þau nú verið endurnýjuð með áætlun um að taka samt efsta hluta fljótsins og sökkva 20 kílómetra löngum dal undir lón til að skapa 36 megavatta virkjun, en sú orka nægir fyrir um 25 manns í álveri.

Sagt er að brýn nauðsyn sé fyrir þessa orku vegna orkuskorts fyrir landsmenn.

Samt framleiðum við senn fimm sinnum meiri raforku en við þurfum sjálf en við þurfum fyriri eigin fyrirtæki og heimili.

Það er vegna þess að stóriðjan svelgir í sig um 80% af raforkuframmleiðlsu landsins.

Auk þess að þurrka upp fallega fossa fyrir ofan Aldeyjarfoss á að sökkva 20 kílómetra löngum dal sem sagður er auðn að mestu.

Myndirnar hér sýna annað, að stór hluti dalsins er vel gróinn og að hann er alger vin sem liggur inn í hálendið.

Virkjafíklar segja einu áhrif þessarar eyðileggingar verða að lónið sjáist lítillega frá Sprengisandsleið, sem liggur 2-300 metrum hærra fyrir vestan dalinn.

Alveg er horft fram hjá því hvers vegna Grímur Thomsen yrkir: „Vænsta klárinn vildi ég gefa til / að vera kominn ofan í Kiðagil.“

Það er vegna þess, að þegar komið er ríðandi að sunnan yfir Sprengisand, liggur leið Gríms niður í innsta hluta dalsins, sem kalla má Krókdal eftir nafninu á hluta hans, af því að þar er miklu hlýrra og skjólsælla en uppi á núverandi Sprengisandsleið.

Þessari fallegu og skjólsælu vin í hálendinu á að sökkva í drullu undir því yfirskini að verið sé að „þekja með snyrtilegu miðlunarlóni sanda, urð og grjót uppi á hálendinu“ og sömuleiðis að þurrka upp þá fallegu fossa, sem myndirnar hér eru af.