Sigrún Theodóra skrifaði þennan pistil og birti á Facebook síðu Hagsmunasamtaka heimilana Þann 6. desember s.l. Pistillinn er birtur með góðfúslegu leyfi Sigrúnar Theodóru.
Ég er einstæð þriggja barna móðir á kennaralaunum og er samkvæmt skemmtilegri skilgreiningu Umboðsmanns skuldara, hinn almenni skuldari. Ég tilheyri lýðnum sem getur ekki bjargað sér sjálfur án utanaðkomandi hjálpar, er sem sagt ein af pakkinu sem er upp á aðra komið.
Ég leitaði til Umboðsmanns skuldara árið 2011 með von í hjarta um betri tíð fyrir mig og börnin mín og gerði allt sem ég var beðin um að þeirra hálfu. Ég skilaði bílnum mínum inn til Lýsingar þar sem ég hafði ekki lengur efni á að reka hann og hef verið bíllaus síðan. Eftir rúmlega tveggja ára baráttu við þessa stofnun, sem gefur sig út fyrir að vera þjónustustofnun fyrir skuldara, var mér hent úr greiðsluskjóli og neitað um greiðsluaðlögun, vegna þeirra ástæðu að ég hafði ekki náð að leggja fyrir pening upp á rúmar 3,4 milljónir samkvæmt þeirra útreikningum.
Núna stend ég á krossgötum og með hnút í maganum, veit ekkert hvað framtíðin ber í skauti sér og kvíði fyrir því sem koma skal.
Ég er uppgefin eftir þessi rúm tvö ár í samskiptum við þessa stofnun, þar sem mér var hent á milli þriggja umboðsmanna sem áttu samkvæmt öllum þeirra reglum að hjálpa mér og aðstoða. Ég upplifði höfnun, vanvirðingu fyrir aðstæðum mínum og fékk aldrei neina samúð né stuðning frá neinum af þessum umboðsmönnum. Allt voru þetta mun yngri einstaklingar en ég og tiltölulega nýútskrifaðir frá sínu námi og höfðu engar hugmyndir um það hvernig er að vera í mínum sporum.
Ég vil taka það fram að ég hef alltaf verið samviskusöm og ábyrgðarfull, borgað mína reikninga á réttum tíma, unnið síðan ég var 10 ára, er ekki í neinni óreglu, svík ekki undan skatti og stunda neitt vafasamt og hef verið samkvæmt mínum skilningi, fyrirmyndarþegn í okkar samfélagi.
Þegar hið svokallaða góðæri ríkti á okkar litla landi, þá stóð ég í skilnaði við barnsföður minn og fór því ekki á neitt eyðslufyllerí eins og svo margir vilja meina að mörg okkar hafi gert. Ég varð bara fyrir því óláni að lenda í því eins og svo margir einstaklingar og fjölskyldur, að lánin hækkuðu yfirgengslega mikið og allt annað með, eins og matvörur og nauðsynjar. Það eina sem ekki hækkaði, var sú mánaðarlega upphæð sem ég hafði á milli handanna. Ég var í fullu námi við Háskóla Íslands og á námslánum, þegar kreppan skall á.
Síðan ég leitaði til Umboðsmanns skuldara og síðan efnahagskreppan skall á, hefur líf mitt og barnanna tekið u – beygju. Ég er komin á kvíðalyf, hef tvisvar sinnum fengið taugaáfall, börnin mín eru komin á kvíðalyf, annað yngri barna minna lenti í einelti í skólanum, barnasálfræðingur er kominn inn í spilið, félagsráðgjafi, námsráðgjafi, skólastjóri og fleiri góðir einstaklingar sem vilja leggja sitt af mörkum við að hjálpa okkur og styðja.
Bara það eitt að vita ekki hvort að maður komi til með að missa heimili sitt, getur haft geigvænlegar afleiðingar fyrir andlega líðan okkar barnanna. Börn eru næm á aðstæður foreldra sinna og þó maður reyni sitt allra besta til að halda þeim frá öllu því sem tengist áhyggjum af fjárhagi eða heimili, þá eru þau alltaf meðvituð um aðstæður.
Ég er á svo kölluðu gráu svæði. Ég á ekkert eftir í íbúðinni minni, allur sá peningur sem þar var, er horfinn. Ég er ekki gjaldgeng á leigumarkaði, þar sem ég hef ekki efni á að leigja og það er tveggja ára biðtími eftir félagslegri íbúð. Ég veit ekki hvað verður um okkur börnin, hvar við munum búa eða hvar við lendum í lokin. Við höfum átt heima á heimili okkar í 10 ár og okkur líður öllum vel þar, erum örugg.
Ég vil ekki þegja lengur. Ég skammast mín ekki fyrir að vera í þeim aðstæðum sem ég er í, skömmin er ekki mín heldur þeirra sem komu okkar samfélagi í þessar aðstæður. Það hefur alltaf ríkt skömm á Íslandi að vera fátækur og fólk hefur löngum litið niður á þá sem ekki eiga peninga. Mér er alveg sama, ég vil bara réttláta og sanngjarna meðferð fyrir mig og börnin mín og eins alla aðra Íslendinga sem eru í mínum sporum og jafnvel verri.
Ég fæ í magann þegar ég heyri af útburði fjölskyldna af heimilum þeirra og hugsa um hvenær kemur að mér og mínum börnum. Mér finnst að við Íslendingar eigum að rísa upp og láta í okkur heyra, hættum að fela okkur og skammast okkar. Við verðum að standa saman og ég hvet alla til að láta í sér heyra, segja frá aðstæðum sínum og virkja baráttu viljann í okkur öllum. Það gerist ekki neitt svo lengi sem fólk þegir og gefst upp, það má aldrei gefast upp. Stjórnendur ganga eins langt og þeir geta svo lengi sem enginn mótmælir. Rísum upp og segjum stopp – við höfum engu að tapa hvort eð er en allt að vinna.