Munurinn á konum og körlum er mér oft hugleikinn. Ég er alveg á því að kynin séu ólík og megi vera það. Ég tel mig vera jafnréttissinna og maðurinn minn er það blessunarlega líka. Hann er alinn upp af tveimur konum og er mikill baráttusinni þegar kemur að jafnrétti á öllum vígstöðum. Að því sögðu þá staldra ég reglulega við og íhuga hlutverk okkar hjóna.
Ég elda nánast alltaf. Mér finnst það mjög gaman en maðurinn minn kýs að ganga frekar frá eftir matinn sem hentar mér mjög vel. Hann bætir því stundum við að ég kunni eiginlega ekki að raða í uppþvottavél sem ég mótmæli harðlega þó ég sé kannski ekkert undrabarn í tetris eins og hann. Verði honum að því.
Hann hatar til dæmis að skúra en þvær með glöðu geði allan þvott á heimilinu. Ég þríf bílinn en hann fer oftar út með ruslið. Jafnvægið er því nokkuð gott. Við fórum í sumarbústað um daginn. Á leiðinni heim fór ég að hugsa um að ég „skúra okkur alltaf út“ en hann ber allt dótið í bílinn. Það er líka þannig hjá foreldrum mínum – og foreldrum þeirra. Ég held ég stingi upp á því næst að ég beri í bílinn. Bara svona að gamni. Kannski er það ekkert betra og breytir engu en það er mikilvægt að velta fyrir sér kynjahlutverkunum, því þó svo að maður ákveði svo að það sé ekkert að því hvernig hlutirnir eru í tilteknum atvikum þá er vissulega mikilvægt að setja spurningamerki við þá af og til.
Aftur að sumarbústöðum. Við vinkonurnar vorum að plana bústaðarferð eina helgi. Góður matur, heitur pottur, naglalakk, hlátursköst og hvítvín.
„Tökum við ekki bara yngstu börnin með?“ spurði ein en við eigum allar börn um 2 ára aldur.
„Jú er það ekki? Þau geta þá bara leikið sér og dúllast saman,“ segir önnur, sú er einstaklega jákvæð og lausnamiðuð. Saumar út og rífur kjaft. Frábær týpa.
Ég aftur á móti ákvað að vera fávitinn.
„Jú ég er alveg til í að taka þau með. Rosa gaman fyrir þau að fá að leika og svona en stelpur hafi þið einhvern tíma heyrt mennina ykkar segja: Við strákarnir ætlum í bústað með börnin?“
Hljóð.
„Ógesslega fínir menn samt sko,“ bætti ég við og hellti meira hvítvíni í glösin.
„Einmitt. Ógesslega fínir og hugmyndasnauðir,“ bætti önnur við.
„Já það er ekki eins og þeir hefðu ekki gaman af því, það er bara ekki þessi sjálfsagða pæling að taka börnin með út um allt eins og hjá okkur.“
Kalli hafði einmitt sagt mér stuttu áður að vinur hans sem á þrjú börn er farin að taka þá yngstu með sér við ýmis tækifæri. T.d. var hún með honum í útvarpsviðtali á RÚV um daginn. Þetta fannst mér frábært. Bæði var pabbinn búin að fatta hvað hann var í raun fær með barnið og þau farin að njóta samvistana saman við allskonar tilefni. Eins var hann að fatta að það er í raun ekkert mál að kippa barninu með. Eða oftast. Stundum eru þau eins og sauðdrukknir siðblindingjar sem illa er hægt að fara með á almannafæri en það eldist nú vonandi af þeim.
Að uppgötva að það er oft lítið mál að kippa barninu með í hin ýmsu erindi getur verið mikið snilld og virkjað það foreldri sem minna er heima. Þetta er mikill kostur sem mætti hamra meira á. Móðirin er ekkert betur til þess fallin að drösla barninu með sér allt sem þarf að gera. Þau verkefni sem ekki næst að sinna þegar barnið er í dagvistun þarf oft að gera með barnið í för. Frelsið sem viðkomandi foreldri upplifir um leið og það „fattar“ að barnið er ekki fyrirstaða heldur er það meðfærileg gleði breytist margt. Ekki það að öll börn brosi og fari með frumsamin ljóð þegar þau þurfa að fylgja foreldrum sínum í misskemmtileg verkefni, alls ekki. Þau geta hæglega verið organdi með stútfulla bleyju og magnaða móðursýki. En þá er bara að díla við það og sjálfsagt að gefa sér það ekki fyrirfram að verkefnið geti ekki innifalið lítinn aðstoðarmann.
En þetta er ekki eini punkturinn varðandi muninn á kynjunum sem ég hef tekið eftir nýlega að við mættum gjarnan sjálfar vinna í að rétta af. Konur eyða oft allt öðruvísi en menn. Já, ég ætla að leyfa mér að alhæfa svolítið hér en ég er að tala út frá sjálfri mér og mínu nánasta umhverfi.
Um daginn vorum við nokkrar að plana gæsun. Hún átti að vera á viðráðanlegu verði. Skiljanlega. Sirka 10.000 þúsund á mann var ákveðið. Svo fara karlmennirnir í hópnum að plana. Þá duttu inn hugmyndir þyrluflug og fínerí sem ég nennti ekki að spyrja hvað kostaði. Slík atvik gerast ítrekað. Ég hef til dæmis tekið eftir því að þegar farið er út að borða pantar karlmaðurinn mun oftar „frjálslega“ en kvenmaðurinn gætir hófs. Við veljum vín hússins og rétt dagsins. Þeir eru óhræddir við að panta steik og betra vín.
Svo eru það launin – enn og aftur! Ég þreytist seint á að ræða þau. Það er undantekning að ég viti til þess að konan sé með hærri laun en maðurinn. Jafnvel þó hún sé í betra starfi eða betur menntuð. Hvaða rugl er það?!
Biðjið um hærri laun, kæru kynsystur, pantið ykkur það sem ykkur langar í og hvetjið eiginmennina til að kippa börnunum með í sitt daglega amstur! Eða þið kæru elskulegu eiginmenn gætuð einnig tekið upp á því sjálfir. Djöfull væri það topp næs.