Það er svolítið dapurlegt að Katrínu Jakobsdóttur hafi ekki tekist að mynda ríkisstjórn. Hún hefði orðið fínn forsætisráðherra – og öðru vísi. Katrín reyndi hins vegar til þrautar, og undirstrikaði rækilega gagnvart bolnum í VG – raunar vinstri vængnum öllum – að hún röri fyrir þá víkina sem krafist var. Það var henni og VG algerlega nauðsynlegt upp á eftirleikinn.
Katrín er farsæll stjórnmálamaður. Hún þurfti ekki einu sinni að hafa fyrir því að Viðreisn sæti uppi með svartapéturinn þegar upp úr slitnaði. Benedikt lá svo á að komast út úr faðmlaginu við vinstri vænginn að hann þreif með sér svartapéturinn óbeðinn – og VG slapp við að sýna á kortin gagnvart sjó.
Það varsvolítið einkennilegur leikur hjá Viðreisn. Þar sýndist mér niður glutrast merkilega sterk staða sem flokkurinn hafði byggt upp með eftirtektarverðu tilhugalífi með Bjartri framtíð. Hugsanlega snöggkól um leið merkilegasta tilraunin sem gerð hefur verið í íslenskri pólitík frá aldamótum – tilraunin um nýja miðju.
Menúettinn hefur verið dansaður og kóreógrafían er að ganga upp. Í stjórnmálum valda kringumstæður því stundum að ófúsir eru „gnúðir til ásta“ – svo notað sé orðalag Steinólfs í Fagradal um trjónukrabbann. Nú taka við ein, kanski tvær lotur. Svo verður til ríkisstjórn. Aðstæðurnar – hugsanlega með góðri hjálp patríarkanna á báðum vængjum stjórnmálanna- eru líklega langt komnar með að teikna hana upp.
Katrín verður alla vega ráðherra innan skamms – þó ekki setjist hún við borðsendann í Múrnum að þessu sinni. Margir hefðu þó orðið glaðir með að fá hana í jólagjöf. -Alla vega við stelpurnar á Vestó …