Árshátíð Trygginga og lífeyrissparnaðarráðgjafa var haldin í dag í símanúmerinu mínu. Þegar fjórði snillingurinn hringdi var nú farið að þykkna í rafvirkjanum sem mátti ekkert vera að því að fara á trúnó með einhverjum gaurum úti í bæ á vinnutíma. Gott og vel, hann kynnti sig sem ráðgjafa hjá einhverju útlendu orði.
Ég spurði hann hvernig best væri að undirvinna 20 ára gamlan Cherokee fyrir sprautun, hann var ekki viss, þá spurði ég hann hvar best væri að byrja að leita að draugagangi í bensínfæðingu á 37 ára gömlum Econoline, hann hafði aldrei heyrt um slíka skepnu, til að hafa eitthvað gagn af honum bað ég um góð ráð í kvennamálum, þá fór snáði bara að ræskja sig mjög taktfast, ég í örvæntingu minni spurði þá hvort hann mælti með einhverju frekar en öðru til að hafa í kvöldmatinn. Ekkert, ekki eitt skíta ráð frá fagmanninum, við sammæltumst um það að hann væri líklega ekkert sérlega góður ráðgjafi.
Fyrir nokkru vatt sér upp að mér spjátrungslegur drengur í morgunkaffinu og spurði hvort ég væri ekki kominn með viðbótarallíans (eða eitthvað), honum var tilkynnt með þjósti að hann varðaði ekkert um það mál, þá byrjaði þetta ólukkans eintak að básúna sig um það að hann væri einmitt hingað kominn til að græja viðbótar eitthvað fyrir mig. Áður en ræða unga fjármálarisans varð lengri gelti ég á hann að ég væri í kaffi og nennti ekki að hlusta á svona lagað meðan ég einbeitti mér að kanilsnúðinum mínum. Hann spyr mig þá hvenær hann eigi annars að geta talað við mig um þessi mál, ég taldi mig geta lifað langa og hamingjusama ævi án þess að fá nokkurntímann svar við þeirri spurningu.
Mér sýnist að goggunarröð sölumanna sé nokkurnveginn svona; Þeir skástu fá að höndla með verðbréf, þar á eftir koma fasteignasalar, dugi menn ekki til svoleiðis verka fá þeir að vera bílasalar og hinir sem teljast gagnslausir til alls sem máli skiptir eru munstraðir upp í sanseruð jakkaföt og snákaskinnsskó og látnir standa í verslunarmiðstöðvum og veifa viðbótarsparnaði framan í kaupglaðan landann.
Þessum greyjum sem sigað var á okkur inn í vinnuskúr hafði greinilega verið bannað að klæðast hefðbundnum einkennisbúningi (snákaskinnsskóm etc.) og gert að mæta í lopapeysu til þess að við órökuðu táfýlukallarnir fengjum það á tilfinninguna að þeir væru af okkar sauðahúsi. Ekki fór það nú betur en svo að greinilegt var að þeir þurftu að leita til ættingja til að fá slíkan klæðnað lánaðan. Ég er að giska á að annar þeirra eigi smávaxna norska ömmu miðað við stærð og mynstur magabolanna sem þeir höfðu troðið sér í. Þeim virtist líða jafn vel í þessu og ef mér væri troðið í jógabuxur.
Annað tveggja eða bæði virðist alltaf gerast eigi maður viðskipti við svona týpur, ég borga meira eða fæ minna. Og af hverju í andskotanum ætti ég að þiggja ráðleggingar frá botnuppskafningi í allt of lítilli lopapeysu sem dugði ekki einu sinni til að selja notaðan Skoda.
