Á heimili mínu eru menn ekki sammála um hvað eigi að horfa á hverju sinni í sjónvarpinu. Ég bíð reglulega eftir því að mér sé boðið í 80 ára afmæli eiginmannsins, enda horfir hann nærri einvörðungu á N4 og jafnvel allar endursýningarnar ef þær eru í boði.
Ekki misskilja mig, ég fíla N4 enda er Gísli Sigurgeirsson, frændi minn, með fanta góða þætti sem heita Glettur og ég fagna öllu jafnan, en það eru takmörk.
Þess vegna er sjónvarpið ekki sameiginleg eign, það er samkvæmt lögum nr. 31 frá 1993 séreign, enda greiddi hann það sjálfur á sínum tíma og notar alfarið í sína þágu frá árinu 2007. Ef við skiljum þá er þetta það eina sem ekki verður þrætuepli. Nema kannski hræðilega bollasafnið mitt og kanínurnar. Hann hatar kanínurnar.
Ég meina …HALLÓ….hver elskar ekki svona krútt! Ég á líka naggrísi sem hann hatar ennþá meira.
Ég á samt mitt uppáhalds sjónvarpsefni og sumt af því kemur ekki til landsins og er er alls ekki sýnt á RÚV sem er eina stöðin sem greitt er af hér á bæ. Því hef ég farið krókaleiðir til þess að nálgast þetta efni og hefur til að mynda vinkona mín í Kanada sent mér geðuga þætti sem er framleiddir þarlendis um ástir og örlög ungs fólks við lögreglustörf í Toronto.
Til þess að gera langa sögu stutta þá er mikið af fallegum mönnum í búningum sem kunna á konur. I. Rest. My. Case.
Jæja, þar sem sjónvarpið er ætíð upptekið þá hef ég neyðst til þess að horfa á téða þætti í tölvunni minni og um daginn fékk ég sendan fyrsta þáttinn í nýrri seríu og maður minn lifandi, það eru átta mánuðir liðnir frá því að aðalhetjan var skotin og fyrrverandi kærastan hans lýsti yfir eilífri ást meðan þáverandi ástmaður hennar grenjaði á biðstofunni. ÁTTA MÁNAÐA BIÐ ER LOKIÐ.
Hvað gerir kona sem er búin að bíða alla þessa mánuði eftir framhaldinu? Jú, hún gerir þetta að heilagri stund.
Ég keypti hvítvín, kældi það, svæfði hryðjuverkamennina, skrapp í langt heitt bað með rómantískri froðu, rakaði á mér bífurnar upp úr freyðandi apríkósusápu, makaði á mig bæði grennandi og styrkjandi lavenderkremi og djúpnærði á mér lufsurnar og allan tímann ómaði um baðherbergið „lets get it on“ með Marvin Gaye. Besta teygjubrókin var tekin fram, hellt í glasið og komið sér vel fyrir í lazyboy með tölvuna. Ég var tilbúin.
Og byrjaði að horfa…
Það líða þrjár mínútur þegar eiginmaðurinn finnur sig knúinn til þess að ræða daginn. Ég set á pásu og kreisti fram bros. Furðulegt, hann nennir aldrei að tala við mig eftir kl. 20.00. Jæja, ég er búin að hlusta á 10 mínútna lýsingu á hífingu á túrbínu í virkjun sem tókst líka með þessum ágætum. Ég veit ekkert um hvað málið snýst, en tekst að áhuga mig í gegnum þetta.
Og þátturinn heldur áfram…
Þrjár mínútur að auki og eiginmaðurinn er kominn nær og vill segja mér frá kranamanninum sem hífði helvítis túrbínuna og hvað hann sagði og hvað hinn gerði … ég kinka óþolinmóð kolli með þáttinn á pásu og klára þessar óvæntu umræður og held áfram að horfa.
Ein mínúta og hann er byrjaður aftur. Ég ýti á pásu, tek heyrnartólin úr eyrunum og segi:
Pjé minn, elsku blóm, ég er búin að bíða í ÁTTA MÁNUÐI eftir þessum þætti … ÁTTA mánuði ALLA LEIÐ FRÁ KANADA … má þetta samtal bíða í 40 mínútur?
Hann brosir undurblítt, þessi elska, og samþykkir það. Glettur eru í sjónvarpinu …
Löngu seinna þegar ég er að útskýra þetta atriði fyrir vinkonum mínum á leið á Borgarfjörð eystri á kvennadekur þá horfir ein mín besta á mig og segir:
„Ingunn, hann var búinn að horfa á þig græja þig upp fyrir það sem gæti ekki annað en skilist sem forleikur á dúndurkvöld í bólinu og hvað gerir þú … FERÐ Í TÖLVUNA og horfir á kanadíska leikara í löggubúningum!“
Ég get ekki annað sagt en þetta hafi verið smá vitundarvakning. Núna erum við að horfa á Scandal … saman, og löggurnar í Kanada eru dregnar fram þegar hann er í vinnuferðum.
Lets get it oooooon …