Í það minnsta finnst mér ég vera það þessa dagana. Og vikurnar. Vanhæf móðir.

Af hverju? Nú, ég ræð engan veginn við tæplega fimm mánaða gamlan son minn. Barnið sefur ekki, hvorki að nóttu né degi. Eins og einhverjir lásu bloggið mitt fyrr í haust hélt ég úti einka-svefnkennslu fyrir Emil minn, en allt kom fyrir ekki. Já, bara alls ekki!

Er búin að reyna öll trixin í bókinni. Öll. Gefa ábót, gefa að borða, stytta dúra, færa dúra, snudda, rugga og sofa í öðru herbergi. Emil Gíslason varðar akkúrat ekkert um þetta vandamál. Hann bara heldur sínu striki og vaknar á 50 mínútna fresti á nóttunni og sefur kannski í tvo tíma yfir daginn með því að skrapa öllum ördúrum saman. Vaknar að vonum dragúldinn og pirraður og er eins og heftiplástur á mér allan daginn án þess að ég hafi nokkra innistæðu til þess að vera með hann stanslaust í fanginu.

Hvernig má það vera að þessi draumfallegi og dásamlegi drengur sé svo baldinn?

Nú hugsa lesendur. Æi greyið, fyrsta barn ossonna, byrjunarhnökrar. Já, nei, nei. Litli púkinn er mitt fjórða barn. Vantar ekki reynsluna, er hokin.

Hin voru reyndar svona líka, kol-vita-vitlaus fyrsta árið. Ástandið kemur mér því ekki á óvart en verð þó að viðurkenna að ég eygði örlitla von um að örverpið myndi hugsanlega haga sér.

Bríet

Til dæmis um það fór ég með dóttur mína til barnalæknis þegar hún var tíu mánaða og spurði hann hreint út hvort mögulegt væri að barnið væri andsetið. Það fannst ekkert að henni, hún bara svaf ekki og var vansæl. Um sama leyti fór ég ásamt fleirum á fótboltaleik til Liverpool. Sofnaði yfir, You never walk alone, meðan aðrir grétu. Er líklega eini Íslendingurinn sem hefur hrotið á Anfield.

Á meðgöngu á ég sjálf við svefnvandamál að stríða. Gersamlega óþolandi. Ekkert að angra mig, nema ég bara sef ekki. Telst því til að ég sé ekki búin að ná djúpsvefni í átta eða níu mánuði.

Svefnleysi hefur einnig alvarleg áhrif á geðheilsu og þráðurinn þessa dagana því hvorki langur né þykkur sem svo auðvitað bitnar á þeim sem síst skyldi. Er skíthrædd um að klessa algerlega á vegg einn daginn.

Get ekki meira. Er alveg pass. Svefntruflanir eru pyntingaraðferð í sumum fangelsum. Ég er ekki hissa, þetta er ógeðslegt. Vaknaði með hjartsláttartruflanir í vikunni vegna ofþreytu. Líður alla daga eins og ég hafi verið á blindafylleríi kvöldið áður.

Finnst eins og ég sé með moð í hausnum og hangi í lausu lofti inn í sápukúlu. Man ekki neitt. Langar að láta leggja mig inn á sjúkrahús eða heilsuhæli og sofa og sofa. Þar til um jól.

Ansi margir dagar framundan á náttfötunum.

Kristín Sigurðardóttir skrifar:

Kristín Sigurðardóttir

Það er meistaramánuður og ég fékk ágætis hugmynd. Nú skal skoða markmið sem ég setti mér fyrir þrem árum. Það var að temja mér að segja frá skoðunum mínum og þörfum.

Fyrir nokkrum árum fór ég á námskeið hjá Þekkingarneti Þingeyinga sem hét Sterkari starfsmaður. Einn af kennurum á því námskeiði var Signý Valdimarsdóttir félagsráðgjafi sem nú starfar hjá Félagsþjónustu Norðurþings. Hún kenndi okkur m.a. um sjálfseflingu og samskipti. Þetta var gagnlegt námskeið, þar áttaði ég mig á hverjar eru mínar veikustu hliðar í samskiptum við annað fólk. Eitt af þeim er fyrrnefnd vandamál að vera treg að segja frá skoðunum mínum og þörfum.

Eitt er að vita, annað að framkvæma. Við getum breytt og bætt framkomu okkar en slíkt kostar mikla æfingu. Ég á mjög ganglegar glærur frá námskeiðinu og mætti skoða þær oftar. Signý var með þrjár tegundir af framkomu sem eiga við þrenns konar týpur. Best er ákveðin framkoma og hef ég sett mér markmið að komast í þann flokk. Þeir sem hafa óákveðna eða ágenga framkomu þurfa að bæta sig. Ég hef óákveðna framkomu en þarf ekki mikið til að komast í ákveðna flokkinnn.

Þeir sem hafa ákveðna framkomu gengur vel að hlusta á aðra og eiga gott með að ræða málin. Þeir eru eðlilegir í fasi, geta talað um eigin tilfinningar, skoðanir og þarfir án þess að ganga á rétt annarra. Þeir eru líka vel meðvitaðir um réttindi sín. Hjá þessum einstaklingum eru samskiptin auðveld og heiðarleg.

Einstaklingar með ágenga framkomu eru ráðríkir, ógnadi í fasi og þeir gagnrýna neikvætt. Slík framkoma er auðvitað ekki vinsæl og því eru þessir einstaklingar oft einangraðir. Ef þeir hafa yfirhöndina finnst þeim þeir einhvers virði. Þeir rakka aðra niður en lofa eigin getu. Þetta endar oft með ósköpum og þá er stutt í reiði og óþol. Orsök þessarar framkomu er lélegt sjálfsmat.

Fólk með óákveðna framkomu er hikandi og tekur litla áhættu í samskiptum. Það er tilfinningablint sem þýðir að það talar lítið um tilfinningar sínar, afsakar sig oft og á erfitt með að hrósa öðrum. Þessir einstaklingar finna gjarnan fyrir einmanaleika og jafnvel þunglyndi. Þeim gengur illa að segja nei sem leiðir til pirrings sérstaklega gagnvart ágengni annarra. Óákveðið fólk hefur þróað með sér lélegt sjálfsmat, það viðurkennir síður eigin styrk og biður ekki um neitt fyrir sjálft sig.

Nái ég betra valdi á eigin tilfinningum með því að segja frá skoðunum mínum og þörfum get ég talið mig ákveðna persónu. Erfiðust eru samskipti min við ágenga fólkið. Á öllum vinnustöðum, í hverri fjölskyldu og sérhverjum vinahópi má trúlega finna slíka einstaklinga og er ég aldrei nægilega viðbúin ásökunum, aðfinnslu eða stjórnsemi frá slíkum aðilum.

Að bæta eigin sjálfsmynd er langtímaverk og trúlega þarf fólk að hugsa um slíkt alla ævina. Einn meistaramánuður dugar því ekki. En viturlegt er að taka sig á annað slagið, skoða fyrri markmið sjá hvað hefur áunnist og setja sér ný. Allir hafa sína kosti og galla og göllum annarra verður ekki svo auðveldlega breytt en ég get reynt að laga það sem betur má fara hjá sjálfri mér.

Þannig verð ég meistari – alla vega í meistaramánuði.

Ljósmynd af Flickr

Rúmlega 17.000 manns eru með 75% örorkumat hjá Tryggingastofnun ríkisins og fær einhver hluti þeirra ekki greiddar neinar örorkubætur. Rúmlega helmingur örorkulífeyrisþega fær engar greiðslur úr lífeyrissjóði. Meðaltalslífeyrissjóðsgreiðslur örorkulífeyrisþega eru undir 50.000 kr. á mánuði.

Hámarksbætur TR árið 2014 eru 168.570 á mánuði eftir skatt fyrir þá sem ekki fá heimilisuppbót greidda, en sá bótaflokkur er greiddur til þeirra sem ekki reka heimili ásamt öðrum fullorðnum.

„Hópur lífeyrisþega nær ekki að auka tekjur sínar vegna krónu á móti krónu skerðinga. Þá bætir það engu við ráðstöfunartekjur þessara einstaklinga þó svo að þeir séu með aðrar tekjur s.s. lífeyrissjóðs- eða launatekjur. Í mörgum tilfellum eru þetta einu tekjur fólks árum og áratugum saman og oft og tíðum samhliða miklum kostnaði s.s. vegna heilbrigðisþjónustu og hjálpartækja,“ segir Sigríður Hanna Ingólfsdóttir, félagsráðgjafi hjá Öryrkjabandalagi Íslands.

„Þá er stækkandi hópur fólks með tekjur undir framfærsluviðmiði TR – sem er það sama og hámarksbætur eða 188.313 krónur fyrir skatt og 218.515 krónur með heimilisuppbót og fyrir skatt – vegna búsetu erlendis.

Sýnt hefur verið fram á að þeir sem hafa litlar eða engar aðrar tekjur en örorkubætur búa við svo þröngan fjárhag að margir þeirra eiga ekki fyrir mat eða öðrum nauðþurftum síðari hluta mánaðarins. Þá eru örorkubætur svo lágar að stór hluti öryrkja er annaðhvort fátækur eða á mörkum fátæktar samkvæmt öllum viðurkenndum viðmiðum. Örorkubætur eru langt undir öllum neysluviðmiðum velferðarráðuneytisins.

Lögum samkvæmt eiga örorkubætur að fylgja vísitölu neysluverðs eða framfærsluvísitölu eftir því hvor er hærri. Þessu lagaákvæði hefur ekki verið fylgt síðan 2008 og hafa bæturnar því rýrnað að verðgildi sem því nemur. Örorkubætur hafa auk þess ekki fylgt hækkunum launa á almennum markaði þó ýmsir standi í þeirri trú. Þetta gerist á sama tíma og greiðsluþátttaka í læknis-, lyfja- og þjálfunarkostnaði hefur stóraukist.

Tekjutengingar innan kerfisins gera fólki ókleift að bæta fjárhagslega stöðu sína og halda fólki þannig í fátæktargildru.“

Sigríður segir að fyrir utan það að eiga ekki fyrir nauðþurftum hafi fátækt niðurbrjótandi sálræn áhrif sem til lengri tíma leiða til hrakandi geðheilsu.

„Fólk getur þjáðst af streitu, kvíða og vonleysi, finnst aðstæður sínar vera niðurlægjandi og að litið sé á það sem annars flokks þjóðfélagsþegna. Fátækt getur einnig leitt til félagslegrar einangrunar. Sá sem er fátækur hefur ekki t.d. ráð á að fara í bíó, kaffihús eða taka þátt í ýmsu félagsstarfi.

Samkvæmt stjórnarskrá okkar Íslendinga og þeim alþjóðlegu mannréttindasáttmálum sem við erum aðilar að ber að tryggja einstaklingum þau lífskjör að fólk geti lifað með reisn. Stjórnvöld hafa því augljóslega brotið stjórnarskrána og áðurnefnda sáttmála með þeim bágu lífskjörum sem þau hafa búið öryrkjum þessa lands.

Neikvæð viðhorf og fordómar gagnvart öryrkjum og fötluðu fólki gera mörgum erfitt fyrir.“

Ljósmynd af Flickr

Kvennablaðið fór á stúfana til að kanna tilurð hinnar óvanalegu byssugjafar Norðmanna til Íslendinga.

Um er að ræða 150 MP5 öflugar hríðskotabyssur frá þýska vopnaframleiðandanum Heckler og Koch sem að sögn Jóns Bjartmarz yfirlögregluþjóns hjá embætti ríkislögreglustjóra eru gjöf frá Norðmönnum.

Ástæða þess að lögreglan endurnýjar vopn sín nú er sú að vopnakostur íslensku lögreglunnar er orðin úreltur að sögn Jóns. Mörgum er brugðið að nýr tækjabúnaður lögreglunnar séu vopn af þessu tagi en sum tæki lögreglunnar eru víst svo gömul að þau voru til staðar í Gúttóslagnum. Vesalings löggurnar að vera að vinna með svona afdönkuð skrapatól.

Kvennablaðið er mjög áhugasamt um vopn og herminjar og leggur til að íslenska lögreglan komi nú upp veglegu safni með þessum aflóga sýnisgripum. Það er reyndar sérkennilegt að svo gamlir gripir séu yfirleitt í vörslu lögreglunnar því það er einmitt í verkahring þeirra að farga gömlum, úreltum og ónothæfum vopnum.

Hugsanlega gæti íslenska lögreglan selt þessi gömlu vopn erlendum söfnum eða söfnurum og haft upp úr dágóða summu og þyrfti ekki að betla vopn hjá nágrannaþjóðum okkar. Annað eins er nú selt á Ebay, ekki gleyma að Landspítalinn hefur verið að kaupa varahluti í bágborinn tækjakost sinn á Ebay.

En til að fá staðfestingu á gjöf Norðmanna lögðum við af stað í lítinn leiðangur.

Við vorum ekki vissar hvert við ættum að snúa okkur fyrst en afréðum að leita til norsku löggunnar því eins og allir vita þá veit löggan ýmislegt.

Við heyrðum fyrst í talsmanni þeirra Kare Hansen og hann sagði af og frá að byssurnar væru gjöf frá norsku lögreglunni en hugsanlega væri byssurnar frá norska ríkinu. Kári sagðist senda okkur tölvupóst með frekari upplýsingum.

Meðan við biðum fyrirmæla frá hinum norska Kára hjá norsku löggunni hringdum við í norska herinn og hittum á Brynjar Stordal sem er í félagi í M16 og hefur oft dvalið á Íslandi við gæslu lofthelginnar nú síðast í vor.

Stordal sagðist ekki geta staðfest að byssurnar væru gjöf frá norska hernum. Hann bar Íslandi góða sögu og sagði að landið væri fallegt.

Við spurðum hann hvort það væri rétt að íslenska lögreglan væri í samstarfi eða þjálfun á vegum norska hersins eða lögreglunnar og sagðist Stordal ekki hafa vitneskju um það og gat því ekki staðfest það.

Netpóstur frá Kára talsmanni lögreglunnar í Noregi datt inn um lúguna hjá okkur þegar samtalinu við Stordal lauk með eftirfarandi skilaboðum:

“Våre undersøkelser kan tyde på at disse våpnene ikke stammer fra politiet, men trolig fra Forsvaret”

“Eftirgrennslanir okkar geta bent til þess að þessi vopn séu ekki frá lögreglunni komin heldur að líkindum frá hernum.”

Kári sendi okkur einnig símanúmer hjá talsmanni norska varnarmálaráðsins en okkur gekk brösuglega að hafa upp á honum. Einn talsmaðurinn var veikur enda geysa haustflensur í Noregi eins og hér á landi en að lokum náðum við í Merit nokkra hjá varnarmálaráðuneytinu sem kannaðist ekki við gjöf vopnanna heldur sölu þeirra en veigraði sér við að staðfesta nokkuð og vísaði á herinn.

Eftir langa leit fengum við samband við Dag Aamoth talsmann norska hersins og þegar við spurðum hann hvers vegna væri svona erfitt að ná í hann sagði hann glaðhlakkalega og án allrar gremju:

„Nú, það er vegna þess að það hefur ekki verið flóafriður fyrir íslenskum blaðamönnum í dag . Það virðist vera að það séu misvísandi fréttir á Íslandi og því miður get ég ekki staðfest það sem fram hefur komið um málið í íslenskum fjölmiðlum um nýfengin byssukost íslensku lögreglunnar.“

Hann Dagur sagðist jafnframt ekki vera búin að fá nægilegar upplýsingar til að geta yfirhöfuð tjáð sig um málið. Við slepptum honum ekki samt enda viðkunnanlegur í síma og spurðum hann hvort hann vissi hver hefði kallað eftir eða stýrt slíkri gjöf ef um gjöf væri að ræða, því varla hefði norska ríkið eða herinn vaknað upp einn morguninn og sagt : „Hey, gefum Íslendingum þessari herlausu friðelskandi þjóð tæplega 150 MP5 byssur“.

Dagur hló við og sagði : „Auðvitað ekki, hvað heldur þú? Það skal sagt að af og til seljum við notuð vopn, vopn sem við erum hættir að nota og höfum selt til annara Evrópuþjóða. Við vitanlega þröngvum þeim ekki upp á neinn. Salan kemur til af þörf viðkomandi kaupanda. Þannig að sala notaðs hernaðarvarnings kemur til af kröfu eða neyð annara þjóða. Ég get engu að síður ekki tjáð mig um þetta tiltekna mál.“

Þar sem við Kvennablaðskonur erum margfróðar um vopn spurðum við hvort væru búið að gera grein fyrir vopnaflutningi 150 MP5 vopnanna til Íslands því að það er krafa frá framleiðandanum Heckler og Koch að hann hafi vitneskju um ef vopn eru færð á milli eigenda. Dagur vissi ekkert um málið.

Við spurðum Dag að endingu hvenær hann gæti staðfest sölu eða gjöf Norðmanna til Íslendinga og hann svaraði:

„Ég er bara ekki viss, ég get spurst fyrir en veit ekki hvenær ég fæ staðfestingu. En til að svara þér einhverju þá seljum við vopn þegar við eigum umframvopn eða þegar við leggjum ákveðnum tegundum vopna af einhverjum ástæðum.“

Gefið þið einhverntíman vopn?

„Það hefur komið fyrir, í þeim tilfellum þar sem… já það hefur gerst það er allt sem ég get sagt.

Hvað þarf land að uppfylla til að fá slíka gjöf. Er þetta einhverskonar neyðaraðstoð í þeim tilfellum að þið gefið vopn? Til þriðja heims landa?

„Reglan er að vopn eru seld en t.d höfum við gefið hernaðarvarning til landa eins og Afghanistan, ekki þungavopn en tjöld og stoðbúnað ýmislegan.“

Við kvöddum Dag og þökkuðum honum fyrir spjallið og báðumst afsökunar á ágangi okkar og annara íslenskra blaðamanna sem hafa tekið tíma hans í dag en Dagur sagði að það væri alger óþarfi enda hefði hann notið hverrar mínútu.

Hver MP5 byssa kostar ný í innkaupum um 350.000 kr. að grunnverði þannig að ef um gjöf er að ræða eins og Jón Bjartmarz yfirlögregluþjónn heldur fram er þetta um rúmlega 50 m.kr gjöf! Og með afslætti vegna aldurs eitthvað minna eflaust.

Það er góður ‘vinur’ sem gefur slíka gjöf og ætlast ekki til nokkurs í staðinn!

Það hlýtur að teljast harla skrýtið að Páll Winkel fangelsismálastjóri hafi ekki haft vitneskju um smáverslun sem fangi einn rekur í fangelsinu að Kvíabryggju en það er haft eftir honum í frétt Vísis í dag.  Slíkar verslanir hafa verið reknar í fangelsum landsins um árabil og ríkt um það heiðursmannasamkomulag fanga og stjórnenda að sögn AFSTÖÐU, hagsmunasamtaka fanga.

Kvennablaðið hefur vitneskju um að fangaverðir fangelsisins nýti sér verslunina líkt og fangar.

AFSTAÐA hafnar þessum málaflutningi Páls og hefur í yfirlýsingu á Facebook sagt frá því að yfirstjórn Fangelsismálastofnunar hafi heimsótt fangelsið Kvíabryggju 16. september sl. til að kynna sér aðstæður og ræða við starfsmenn og vistmenn.

Kom yfirstjórnin m.a. við í „versluninni“ sem þar er starfrækt í klefa eins vistmanns og ræddi þar við viðkomandi fanga sem að smásölunni stendur um þessar mundir. Á herbergishurð hans hangir uppi verðlisti sjoppunnar, ásamt upplýsingum um opnunartíma og almennt sölufyrirkomulag. Samkvæmt okkar upplýsingum á ekki að fara fram hjá nokkrum sjáandi manni hvurslags þjónusta þar fer fram.

Í yfirlýsingu AFSTÖÐU segir enn fremur:

„Það verður því að teljast einstaklega ólíklegt að fyrrnefndir yfirstjórnendur Fangelsismálastofnunar hafi ekki vitað af málinu né hvað þá að þeir hafi enga hugmynd haft né vitneskju um það samkomulag sem þar ríkir og ríkt hefur í fjölda ára. Það skýtur því skökku við að Fangelsismálastofnun setji sig nú á háan hest og fordæmi þá þjónustu sem föngum hefur hingað til verið gert kleyft að veita sjálfum sér, þeim og fangelsisyfirvöldum báðum til hagsbóta.“

Í fyrrnefndri frétt Vísi er haldið fram að í versluninni sé smyglvarningur til sölu. Þessu andmælir AFSTAÐA ennfremur:

AFSTAÐA hafnar með öllu þeim rógburði að smyglvarningur sé seldur innan veggja fangelsa landsins undir formerkjum þess heiðursmannasamkomulags sem útskýrt hefur verið hér að ofan. En telur þó að betur væri komið ef fangelsin sjálf myndu auðvelda aðgang að vörum eins og tóbaki, sælgæti, gosi og minna nauðsynlegum vörum, enda eru þær verslanir fyrir fanga í fangelsunum afar takmarkaðar.

Fyrst yfirstjórninni er kunnugt um málið og hefur jafnvel lagt leið sína í umrædda sjoppu er furðulegt að Páll komi af fjöllum. Hann er nú einu sinni fangelsismálastjóri.

Yfirlýsinguna frá AFSTÖÐU í heild sinni má lesa á Facebook síðu hagsmunasamtakanna en síðuna er að finna hér.

Þessi réttur er einfaldur og auðveldur í matreiðslu. Ótrúlega góður og seðjandi, ekta hversdags vetrarveisla!

Gratínerað tortellini

2 pakkar Pastella Tortellini með tómat og mozarella
1 msk. hökkuð steinselja
1 lítill laukur, fínthakkaður
1 fínthakkað hvítlauksrif
2 msk ólífuolía
1 dós hakkaðir tómatar
125 gr ferskur mozarellaostur
50 gr steikt beikon í bitum
3/4 dl rifinn parmesanostur
Salt og pipar

Hellið tómötunum í sigti og síið mesta vökvann frá. Steikið steinselju, lauk og hvítlauk í ólífuolíunni þar til það byrjar að brúnast. Bætið tómötunum á pönnuna og látið malla í ca. 5 mínútur. Sjóðið pasta eftir leiðbeiningum á pastanu. Setjið til skiptis í eldfast mót pasta, ost, sósu og beikon, athugið að hafa síðasta lagið ost. Bakið í 200°C heitum ofni í ca 20 mínútur eða þar til osturinn verður gullinbrúnn.

Síðan hrunið varð árið 2008 höfum við, almenningur, ætlast til að stjórnmálamenn forgangsraði á annan máta en gert var fyrir hrun.

Ef maður hugsar um það þá er þetta svolítið eins og að ætlast til að eins árs barn geti lesið Hamlet upphátt á þremur tungumálum. Sem sagt stjarnfræðilega vitlaust.

Stjórnmálamenn sem hafa verið í flokkspólitík í meira en 7–10 ár hafa hreinlega ekki forsendur til að breyta um starfsaðferðir, skoðanir eða máta að gera hlutina á. Þeir eru meira og minna orðnir hluti af stjórmálamaskínu sem lýtur leiðsögn og tilsagnar hagsmunaaðila og stjórnsýslu.

Þeir hafa ekki forsendur til að opna hug sinn eða breyta aðferðum af því að enginn í þeirra nánasta umhverfi er að fara fram á það. Þeir umgangast hver annan, annað fólk í stjórnsýslunni sem er oft já-bræður og svo hagsmunaaðila sem vilja ekki breyta neinu því þá skerðist þeirra hluti af kökunni.

Það er örugglega ekki mikil innanhússgagnrýni sem á sér stað, ef frá er talið niðurrifs-rifrildar-ruglið í þingsal, sem getur ekki talist uppbyggileg gagnrýni á nokkurn máta.

Sem sagt, það er ekkert í umhverfi þeirra sem segir þeim að 414.000 kr. í laun sé ekki til staðar hjá um 70% af almenningi eða að útreikningar á kaupmætti, hagvexti og hvað sé borgað í húsnæðiskostnað séu ekki eins eftir stofnunum og því frekar hæpinn mælikvarði á lífsafkomu yfirhöfuð.

Það er örugglega heldur enginn í umhverfi þeirra sem talar um að við þurfum að skilgreina okkur og stöðu okkar sem þjóðar og samfélags, fyrir okkur sjálf og alþjóðasamfélagið. Að við þurfum í raun að gera samfélagslega SVOT-greiningu út frá því að við séum smátt eyríki með þá plúsa og mínusa sem því fylgir. Og það er nokkuð ljóst að það er enginn sem segir bannorðið langtímaáætlun í eyru stjórnmálamanna á Íslandi og samt er það eitt af því sem okkur vantar svo sárlega til þess að eignast einhvern stöðugleika í þjóðfélaginu.

Stjórnmálamenn eru nefnilega ekki alvitrir og hafa lítinn tíma til að setja sig inn í hlutina, þeir treysta á fræðingana í kringum sig og almenningur getur að engu leyti gengið út frá að hagur hans sé þar í forgrunni.

Núna, sex árum eftir hrun með hægristjórn við völd er alveg kristaltært að nándin við almenning er akkúrat ekki nein. Líkurnar á því að stjórnmálamenn geti sett sig inn í líf þorra almennings og hvaða breytingar þyrfti að gera á forgangsröðun, hvað þá reyna að skilgreina okkur sem samfélag, eru jafn miklar og að það frjósi í helvíti, en eins og alþjóð veit gerist það ekki fyrr en Íslendingar vinna Dani í fótbolta, sem sagt aldrei.

Ríkislögreglustjóri segist opinberlega vilja hjálpa lögreglunni „til að vígbúast“.

Ef nú er komið að því augnabliki í sögu þjóðarinnar að okkar bestu lögreglumönnum beri saman um að útilokað sé að halda uppi lögum og reglu í landinu nema með vopnavaldi þá er vitaskuld næsta spurning þessi:

Ef við eigum í höggi við illvíga vopnaða lögbrjóta þarf lögreglan þá ekki að vera betur vopnum búin en lögbrjótarnir – og hvaða vopn eru það sem við getum útbúið lögregluna með til að tryggja henni vopnaða yfirburði yfir hina ofbeldisfullu lögbrjóta?

Það væri munur fyrir lögguna að fá svona Redback þungavopn frá framleiðandanum MetalStorm í staðinn fyrir þetta drasl sem kemur þegar norski herinn tekur til í bílskúrnum hjá sér.

Brynvarin ökutæki, skriðdrekar, léttar færanlegar fallbyssur, róbótar, drónar, handsprengjur, sprengjuvörpur og fleira smátt og gott í höndum hinnar vígreifu íslensku lögreglu gæti aukið möguleika hennar á að hafa sigur við hinn illvíga glæpaher, gráan fyrir járnum, sem hún berst við upp á líf og dauða á hverjum degi – ef marka má hinar dramatísku lýsingar á starfi og starfsumhverfi lögreglumanna.

Áður en hið margboðaða stríð milli lögreglu og hins vopnaða glæpalýðs skellur á er samt kannski rétt að stemma af bókhaldið og spyrja:

Hversu margir hafa nú þegar fallið fyrir skotvopnum í höndum lögreglunnar.

Og hversu margir hafa fallið í skotbardögum við glæpalýð?

Bjarki Guðlaugsson birti færslu á Facebook sem vakið hefur mikla athygli. Hér er hún birt með hans leyfi.

Í kjölfarið á Kastljósþættinum þann 22. október 2014 þar sem fjallað var um stöðu heilbrigðiskerfisins á Íslandi þá langaði mig að koma með persónulegri lýsingu á því sem læknar og aðstandendur þeirra upplifa.

Ég er alinn upp þar sem annað foreldrið er læknir. Ég bjó í Svíþjóð í nokkur ár á meðan pabbi var að læra. Ég man að þegar við bjuggum úti þá var pabbi miklu meira heima og ég man ekki til þess að hann hafi þurft að vera á löngum vöktum eða eilífum bakvöktum. Hann hjólaði meira að segja í vinnuna á sumrin. Hann var yfirleitt með okkur í kvöldmat og ég man ekki eftir mikilli streitu í kringum fjölskylduna á þessum árum, þó við værum að gera upp hús á sama tíma. Bjuggum í smábæ rétt hjá Gautaborg, áttum einbýlishúsi, tvo bíla, skruppum til Íslands reglulega, mamma mín þurfti ekki að vinna nema hálfan daginn þannig að hún var heima þegar maður kom úr skólanum og ég man ekki eftir að hafa liðið skort af neinu tagi.

Heimþráin og skylduræknin togaði mjög fast og við fluttum heim um leið og pabbi hafði lokið sérfræðiprófinu. Þegar komið var til Íslands tók við algjört rugl ef ég á að horfa til þess sem foreldrar mínir þurftu að leggja á sig til að við gætum átt sambærilegt líf við það sem við áttum úti.

Pabbi hefur nánast aldrei skilað vinnudegi undir 12 tímum þannig að hann var farinn fyrir átta á morgnanna og náði yfirleitt ekki að borða með okkur kvöldmat þó það væri ekki matur fyrr en milli sjö og hálf átta. Það hefði kannski verið í lagi ef hann hefði ekki þurft að taka mjög langar helgarvaktir líka. Vaktir sem voru frá fimmtudagsmorgni fram til mánudagsmorguns (það eru ekki nema 96 tímar). Svo var hvíld á mánudeginum og mætt aftur til vinnu á þriðjudeginum.

Biðtíminn hjá honum er yfirleitt um 2-3 mánuðir og hefur alltaf verið þannig. Ef mér skjátlast ekki þá verða langflestir í hans sérgrein komnir yfir 65 ára eftir 10 ár og því enginn til að taka við þegar hann hættir. Þó hann sé að verða sextugur eru margir vinnudagar ennþá 12 tímar og þeir sjúklingar sem detta út fyrir kvóta SÍ þarf hann að gefa hluta SÍ af sínum tekjum þannig að hlutur sjúklinga haldist sá sami.

Þakkirnar sem hann fær svo fyrir þetta óeigingjarna framlag er að ráðamenn, fjölmiðlar og fleiri kalla menn í hans starfi “blóðsugur á kerfið” eða segja hann hluta af “læknamafíunni” sem ætlar að fá allt fyrir ekki neitt.

Ég ætlaði alltaf að verða læknir sjálfur. Ákvað það þegar ég var fimm ára og alla mína skólagöngu stefndi ég að því. Hef held ég allt sem þarf til þess: þokkalegt heilabú, mikinn áhuga á vísindum, temmilegan skammt af vinnualkageninu og viljan og ánægjuna af því að að hjálpa öðrum. Eftir að hafa séð allt það sem pabbi minn þurfti að leggja á sig þá eiginlega gafst ég upp áður en ég lagði af stað. Ég hef alltaf haft rosalegan áhuga á tölvum og tækni og vegna ráðlegginga frá mömmu minni valdi ég annað fag fyrir mig, tölvunarfræði.

Því miður “bjargaði” tölvunarfræðin mér ekki frá því sem pabbi minn gekk í gegnum. Eiginlega bara langt þar í frá. Vinnuálagið í mínu fagi er mikið og er að verða óbærilegt hérna heima sökum manneklu.

Til að bæta enn við álagið er ég búinn að lækka um 30% í launum fyrir 100% starf síðan í hruninu 2008 og til að eiga afgang vinn ég tvær vinnur. Þannig að ég er kominn í 12 tímana á dag til að eiga afgang umfram nauðsynjar.

Þessi afgangur er samt ekkert sem dugar til stórræða heldur dugar rétt fyrir óvæntum útgjöldum sem fylgja þremur börnum og sífelt hækkandi verðlagi. Í mínu fagi er nánast gert ráð fyrir því að maður taki að sér eilífa bakvakt án þess að það komi greiðsla í staðinn. Að fá yfirvinnu greidda er eins og verið sé að draga tennur úr stjórnendum fyrirtækja og oft geta liði mánuðir frá því vinnan var unnin og þangað til hún fæst greidd. Oft sætta menn sig við að fá ekki greitt yfir höfuð því þeir eiga ekki fyrir eða treysta sér ekki í hugsanlegum lögfræðikostnaði. Fyrir hrun sætti ég mig við kröfur vinnuveitanda um að vera ekki hluti af stéttarfélagi til að fá vinnu. Eitthvað sem ég held að engum sæmilega heiðarlegum stjórnanda myndi detta í hug í þeim löndum sem við viljum bera okkur saman við.

Ég gæti haldið lengi áfram og rakið sögu fjölskyldunnar mun lengra aftur og fundið fleiri öfgakennd dæmi. Sagt sögur af afa mínum sem varð á sjötta áratugnum að grafa grunninn að sínu eigin húsi og hræra steypuna í hann með handafli vegna þess eins að hann var ekki af réttum ættum eða í réttum flokki og fékk þar af leiðandi ekki lán í bankanum. Sagt frá þegar mamma mín þurfti að fara út á land, oft í vitlausu veðri, til að vinna heilu helgarnar umfram venjulega dagvinnu án hvíldar bara til að framfleyta okkur á meðan pabbi var að klára námið hérna heima.

Ég er alveg orðinn sannfærður um að þetta er ekki bara heilbrigðiskerfið heldur einhver mjög bragðvondur séríslenskur tilbúningur. Eitthvað sem ég held að verði bara til í smáríki með miklar auðlindir, enga raunverulega þrískiptingu valds og alltof mikil innbyrðistengsl ríkis og einkaaðila. Aðstæður þar sem mjög fáum útvöldum er leyft að græða óeðlilega á kostnað hinna.

Bjarki Guðlaugsson

Jæja, það má með sanni segja að andagiftin hafi ekki verið að drepa mig síðan ég skrifaði síðasta pistil í júní síðastliðnum. Þó hef ég lesið fjöldamargar bækur á þessum tíma en af einhverjum ástæðum ekki fundið þörfina til að skrifa um þær fyrr en núna.

Jólin nálgast óðfluga og þónokkrir titlar eru nú þegar komnir út. Í desember í fyrra kom til mín ungur maður í leit að jólabók handa mömmu sinni. Samviskusamlega kaupir hann bók handa henni um hver jól og ég hélt nú aldeilis að ég gæti aðstoðað hann. Hann vill nefnilega, eins og allir góðir drengir, alltaf gefa mömmu sinni það sem hún óskar sér og óskalisti hennar er eins á hverju ári: Ný skáldsaga eftir íslenskan kvenrithöfund.

Um jólin í fyrra gat ég hins vegar ekki fundið bók sem uppfyllti þessi skilyrði og varð að senda þennan unga mann frá mér án þess að hann hafi fundið jólagjöfina handa mömmu sinni. Ég var satt að segja algjörlega miður mín yfir þessu. Í fyrra kom nefninlega engin slík bók út fyrir jólin.Þær nýútkomnu bækur eftir íslenskar konur voru allar byggðar á ævi einhvers og engin þeirra hrein skáldsaga.

Þessi jólin vona ég því af öllu hjarta að þessi sami maður komi aftur til mín, því nú kemur hann til með að geta valið úr þessum sama flokki fjöldann allan af fínustu skáldsögum eftir íslenska kvenrithöfunda. Mamman verður ekki svikin þessi jólin.

Ein af þeim sem um ræðir er til dæmis þessi dásamlega bók,  Englaryk eftir Guðrúnu Evu Mínervudóttur

Englaryk fjallar um Ölmu sem í sumarfríinu sínu segist hafa hitt Jesú. Fjölskylda hennar er ekkert endilega í skýjunum yfir þessum fréttum og þau bregða á það ráð að panta tíma fyrir Ölmu hjá sálfræðingi. Öll taka þau einnig þátt í sálfræðimeðferðinni með það fyrir augum að hjálpa Ölmu eða „lækna hana“ af þessum misskilningi. Hjá sálfræðingnum þurfa hinsvegar allir að horfa í eigin barm í stað þess að einblína á Ölmu og við fáum að kynnast fjölskyldumeðlimum hægt og rólega.  Samhliða þessu tekst Ölmu að hneyksla bæjarbúa uppátækjum sem hún telur sig vera að gera í samvinnu við Jesú vin sinn. Allt þetta gerist í litlu bæjarfélagi þar sem allir virðast afar áhugasamir um nágrannann og erfitt reynist að halda sig undir ratsjánni.

Það er ótrúlega gaman að lesa þessa bók og sérstaklega skemmtilegt að lesa um viðbrögð bæjarbúa og fólksins í kringum Ölmu, þá kannski sérstaklega viðbrögð prestsins í bænum sem er allt annað en vanur því að fá lærisveina eins og Ölmu til sín. Sjálfri leið mér oft eins og ég væri að lesa sanna sögu þar sem persónusköpunin er svo vönduð og bókin í alla staði mjög trúverðug.

Ég verð að viðurkenna að ég hef ekki lesið bók eftir Guðrúnu Evu Mínervudóttur áður.  Af einhverjum ástæðum var ég þó algjörlega búin að mynda mér ákveðnar skoðanir á þessum höfundi og hennar skrifum án þess að hafa í raun nokkurn grundvöll fyrir þeim. Það er auðvitað alveg fáránlega ósanngjarnt og því eiginlega mjög gott á mig að góð vinkona mín manaði mig hálfpartinn til að lesa þessa bók. Álit mitt á þessum höfundi hefur allavega, eftir lestur þessarar bókar, algjörlega umsnúist og í kjölfarið þykir mér mjög líklegt að ég verði mér úti um fleiri bækur eftir hana.

Í stuttu máli fannst mér þetta dásamleg bók. Ég naut þess að lesa hana, án þess þó endilega að þurfa nauðsynlega að klára hana strax eða lesa á rauðu ljósi. Sagan er innihaldsrík og geymir miklar og skemmtilega heimspekilegar pælingar alveg án þess að vera tilgerðaleg. Mér þótti strax vænt um  fólkið í bókinni og þá sérstaklega Ölmu, eldri bróður hennar og sálfræðinginn. Eins er alltaf áhugavert að lesa um mannlegan breyskleika og velta þeirri spurningu upp hjá sjálfum/sjálfri sér hvernig maður sjálfur brygðist við í sambærilegum aðstæðum.

Bækur sem fljóta svona þægilega og áreynslulaust eru líka alltaf virkilega notalegar að lesa. Þessi hefur hins vegar líka þann ótvíræða kost að fá mann samt til að spá og spekúlera alveg heilan helling.

Þessa dagana er átak í gangi sem heitir Allir lesa.Ef einhver er ekki enn orðinn virkur þátttakandi í þessu átaki, myndi ég að sjálfsögðu segja að það væri nú ekki seinna vænna og mæla í framhaldi af því hiklaust með því að Englaryk yrði fyrir valinu. Ég er sannfærð um að allir hefðu gott af því að lesa þessa bók.

Að gefnu tilefni vil ég ítreka það sem ég hef oft tekið fram í gegnum tíðina, bæði í eldri bóka-bloggum og eins hér inni á Kvennablaðs-vefnum, þá skrifa ég yfirleitt eingöngu um þær bækur sem mér þykja góðar eða áhugaverðar. Ég tók þá ákvörðun snemma að sleppa því einfaldlega að skrifa um þær bækur sem ekki eru minn tebolli af einhverjum ástæðum.

Að endingu langar mig síðan endilega að benda áhugasömum á að hægt er að fylgjast með því hvað ég er búin að lesa með því að finna mig inn á Goodreads.com undir notendanafninu Kollster

Njótið lestursins,
Kolla

Ljósmynd Elín Valgerður Margrétardóttir.

Eitt af þeim þjóðmálum sem mér hefur þótt hvað auðveldast að taka afstöðu til frá því ég man eftir mér er aukið frjálsræði í aðgengi að áfengi á Íslandi; bæði með tilliti til frjálsrar sölu þess hjá einka-aðilum og hvað varðar samræmingu áfengis- og lögræðisaldurs.

Fyrir mér hefur þetta alltaf verið borðleggjandi þróunarskref, í átt að frjálslyndu nútíma-samfélagi og frá því ríkisstýrða forræðis-samfélagi 20. aldarinnar, sem Íslendingar eru enn að brjóta af sér.

Ég hélt líka raunverulega að þetta væru flestallir Íslendingar sammála um, málið hefði bara alltaf dagað uppi á dagskrá stjórnmálanna. Eftir að frumvarp þessa efnis var lagt fram í sjöunda skiptið á þessu haustþingi hefur annað hins vegar heldur betur komið á daginn. Jebb.

Ég skal viðurkenna að í kjölfar þessarar umræðu þykir mér andstaðan við málið ekki jafn frámunalega molbúaleg og mér þótti hún fyrir fáeinum mánuðum síðan… en samt.

Mótrökin sem meika ekkert sens

1. „Ég bý sko í miðbænum og mér þykir ekkert mál að rölta út í vínbúð“ – Gott fyrir ykkur. Það búa hins vegar ekki allir í miðbænum. Það verður áfram selt áfengi þar ef sala þess verður gerð frjáls, engar áhyggjur. Sumir þurfa hins vegar að gera sér umtalsverða ferð í Vínbúðina, t.d. í úthverfum og utan höfuðborgarsvæðisins. Það að „komast í ríkið“ er þá ekki sjálfsagt mál fyrir þau sem t.d. hafa ekki aðgang að bíl.

2. „Það er svo ofboðslega góð sérfræði-þjónusta í Vínbúðum og starfsmenn þeirra eru goð af mönnum.“ – Ég hef í fyrsta lagi aldrei fallið í stafi yfir ótæmandi visku eða brjálæðislegri þjónustulund þessa starfsfólks, þó ekkert sé við þau að athuga. Ef þér finnst þau svona gríðarlega eftirsóknarverð getur þú ráðið þau til vinnu og selt áfengi sjálf(ur), nú eða bara verslað við þá sem gera það, og leyft mér að versla þar sem mér sýnist. Hvaðan í dauðanum kemur sú hugmynd að það hvað þér finnst persónulega vera góð þjónusta séu rök fyrir því að banna annars konar þjónustu?

3. „Hvað verður um 400 starfsmenn Vínbúðarinnar?!“ – Er sala áfengis semsagt orðin einhvers konar atvinnuleysisbótavinna ríkisins núna? Ef það er pælingin, þá eru til samfélagslega hagkvæmari verkefni sem þau geta sinnt… líklegast munu þau þó finna sér aðra vinnu – jafnvel við að selja áfengi í matvöruverslunum. Starfskraftar þeirra virðast amk. vera gríðarlega eftirsóttir meðal þjóðfélagsspekúlanta, ef marka má rök nr. 2.

4. „Frjáls sala leiðir af sér minna úrval“ - Frjáls sala leiðir af sér úrval sem er í samræmi við eftirspurn neytenda. Mér heyrist á umræðunni að æði margir hefðu áfram áhuga á að kaupa sér ýmiss konar afbrigði áfengis og því er hvoru tveggja líklegt að sérstakar vínbúðir muni spretta upp til að mæta þeirri eftirspurn, og að einstaka sölu-aðilar muni bjóða upp á mismunandi tegundir. Ef ekki þá þýðir það að öllu jöfnu það að ekki nógu margir hafa áhuga á vörunni til að það standi undir kostnaði að flytja hana inn. Við svo búið er varla skynsamlegt að ætlast til þess að ríkið greiði niður sérvisku einstakra neytenda á kostnað annarra.

5. „Einstakir kaupmenn úti á landi hafa getað rekið verslanir sínar vegna þess að þeir fengu að sjá um sölu Vínbúðarinnar á svæðinu“ - Það er mismunun að veita einstökum kaupmönnum einkaleyfi til þess að hagnast á slíkri sölu, í stað þess að gefa hana frjálsa. Það er vissulega eðlileg viðleitni að styðja við starfsemi og verslun á landsbyggðinni, en það er hægt að gera með mun beinni og skilvirkari hætti og án þess að mismuna aðilum.

6. „Frjáls sala leiðir af sér hærra verð“ - Sko, nei. Samkeppni í sölu vöru leiðir ekki af sér hærra verð heldur en einokun á henni - sérstaklega þegar sú einokun er á hendi aðila sem vill ekki bara græða á vörunni heldur reyna að fæla neytendur frá henni með hárri verðlagningu. Það þarf ekki að hafa setið einn einasta hagfræðikúrs til að gera sér grein fyrir þessu, þó það geti hjálpað. [Við nánari skoðun meikar þetta kannski meira sens en ég hélt upphaflega; það er hugsanlegt að stærðarhagkvæmni og ólíkt eðli einokunar ÁTVR hafi í för með sér lægra verð en yrði á frjálsum markaði, þó mér þyki það ansi ólíklegt af áðurnefndum ástæðum]

7. „Það er alveg nóg aðgengi fyrir, fólk hættir ekkert að misnota áfengi þó það fáist ekki á sunnudögum“ - Ömm, já, einmitt, hvers vegna á misnotkun áfengis þá að aukast ef það er leyft? Auðvitað er aðgengi takmarkað þegar það er selt á verulega takmörkuðum fjölda staða og tímum sólarhrings og vikunnar, er það ekki líka tilgangurinn með þessu öllu saman?

8. „Af hverju ætti einhver frekar að vilja versla áfengi í Hagkaup en í Vínbúðinni?“ – Vegna þess að það er oft nærtækara… af hverju er þér ekki sama?

Mótrökin sem meika sens

Ofangreind rök held ég satt að segja að hljóti að hafi verið týnd til í hugarflæði fólks sem er andsnúið frjálsri sölu áfengis, en liggi þeirri andstöðu varla til grundvallar í mörgum tilvikum. Grundvallar-rökin eru auðvitað þau sem snúa að umhyggju fyrir fólki í áfengisvanda og aðstandendum þeirra, sem og neikvæðum áhrifum áfengisneyslu á samfélagið í víðari skilningi.

Þannig er í fyrsta lagi sagt að við eigum að reyna að koma í veg fyrir að fólk eyðileggi líf sitt með áfengisneyslu, jafnvel þó það sé þeirra ákvörðun, og í öðru lagi að einstaklingsfrelsið megi takmarka við það sem hefur áhrif á aðra. Slík rök eru auðvitað sígild og í sjálfu sér fullkomlega málefnaleg.

Þessi afstaða hefur líka verið studd ágætum gögnum; vissulega hefur áfengisneysla aukist verulega á Íslandi síðan bjórbanninu var aflétt árið 1989 og skýrsla sem WHO birti fyrir ESB (sjá bls. 83-87) árið 2012 um áfengisneyslu í Evrópu tiltók sömuleiðis ýmis rök fyrir ágæti takmarkaðs aðgengis að áfengi. Þar kemur t.d. fram að áfengisneysla í Evrópu sé hvað minnst á Norðurlöndunum, þar sem ríkið einokar sölu áfengis – nema í Danmörku, þar sem neyslan er enda langmest af þeim ríkjum. Þá hafi áfengisneysla aukist verulega í Svíþjóð og Finnlandi þegar þessi lönd slökuðu á þeim takmörkunum á 7. og 8. áratugnum.

Neysla ≠ Skaði

Það er hins vegar áhugavert að skoða þessa tölfræði nánar; þar kemur t.d. í ljós að þrátt fyrir að áfengisneysla hafi almennt aukist á Íslandi frá árinu 1989 hefur neysla sterks áfengis dregist verulega saman á þeim tíma, sem og hin illræmda unglingadrykkja.

Að sama skapi er athyglisvert að skoða tölurnar á bls. 10-12 og upp úr í áðurnefndri skýrslu betur; þar hafa aðstandendur skýrslunnar kortlagt skaðsemi drykkjumenningar í flestöllum ríkjum heimsins, þar sem 1 stendur fyrir minnst skaðlega drykkjumenningu en 5 fyrir þá skaðlegustu. Þar kemur fram að Ísland og önnur Norðurlönd skora á 3 en flest ríki Mið- og Suður-Evrópu á 1 (og BNA og Kanada á 2), þrátt fyrir að sala áfengis sé frjáls þar og áfengisneysla meiri en á Norðurlöndunum!

Myndritin á næstu blaðsíðum sýna síðan að S-Evrópuríkin koma betur út á nánast öllum mælikvörðum á samfélagsskaða, og Mið-Evrópa svipað, borið saman við Norðurlöndin. Þetta leiðir okkur að því að íhuga það sem ætti að blasa við; áfengisneysla og samfélagsskaði vegna áfengisneyslu er ekki sami hluturinn. Þrátt fyrir að ýmsar rannsóknir hafi vissulega fundið tengsl milli aukinnar neyslu áfengis og aukins samfélagsskaða virðist alveg ljóst að það samband er ekki einhlítt, heldur geti það t.d. farið mjög eftir drykkjumenningu og neyslumynstrum.

Þar komum við líka að samanburðinum við matvörur, sykur, kaffi, tóbak, tölvuleiki, kannabis, kókaín og heróín sem er svo vinsæll hjá fólki beggja megin í þessari umræðu og öðrum; hver þessara vara er ólík í eðli sínu og hefur ólíkar afleiðingar. Alkahólismi og misnotkun áfengis eru svo sannarlega alvarleg og ömurleg samfélagsvandamál – en það er engu að síður raunin að í flestum vestrænum ríkjum getur meginþorri fólks neytt áfengis öðru hverju, jafnvel ansi reglulega, án þess að af því hljótist einhver sérstök misnotkun eða skaði.

Það mætti jafnvel ganga svo langt að halda því fram að mjög margir hafi fyrst og fremst ánægju af því að drekka áfengi öðru hvoru.

Skaði og vernd

Það þarf ekkert að hafa mörg orð um það hér að það getur verið eðlilegt að takmarka það athafnafrelsi einstaklinga sem skaðar aðra, en það er vandséð að áfengisneysla falli undir þau sjónarmið. Ég skaða aðra ekki með því einu að neyta áfengis og umhyggja Ögmundar og félaga er afþökkuð pent, enda er fólk að jafnaði (ath. ekki í öllum tilvikum) betur til þess fallið að taka ábyrgð á slíku sjálft (og þó svo væri ekki er alls óvíst að það væri okkar að taka af þeim þann rétt).

Áhrifin geta hins vegar vissulega verið óbein; með því að ofbeldi, slysfarir og annað slíkt fari vaxandi með aukinni áfengisneyslu í samfélaginu. Það má vel vera að það sé rétt að öðru jöfnu en eins og áður segir virðist það samband fara mikið eftir drykkjumenningu. Eftir sem áður væri það á ábyrgð okkar sjálfra; ofbeldi og ölvunarakstur yrðu áfram ólöglegar athafnir og það er ansi hart að láta þann minnihluta sem misnotar áfengi með þeim hætti ráða takmörkunum á frelsi allra hinna.

Svona rök fyrir smástýringu samfélagsins geta líka verið ansi varasöm og segja bara hálfa söguna; svo nokkuð ýkt dæmi séu tekin þá er áreiðanlega hægt að halda því fram að slysfarir myndu minnka við það að banna fólki að fara út úr húsi, umferðarslys myndu minnka með því að banna akstur bíla og offita mundi líklega minnka með því að banna ýmiss konar matvæli. Já, sem og þægileg rúm.

Í öllum þessum tilvikum er vissulega hægt að rekja sorglega tölfræði um ömurleg tilvik þar sem ofbeldi og harmleikur hefði hugsanlega aldrei orðið – ef við hefðum bara bannað. Þó efa ég að þau þyki jafn-sannfærandi og í umræðunni um áfengi.

Þessar líkingar eru ekki ætlaðar sem útúrsnúningur, heldur til að varpa ljósi á tvenns konar galla við þessi rök; þau horfa bara á neikvæðar afleiðingar athafna og þau líta fram hjá frelsisréttindum okkar, sem kalla á ríkari réttlætingu fyrir skerðingu en fáeinar skýrslur – þó svo að kosti þeirra geti verið erfitt að mæla í sams konar skýrslum.

Hin hliðin

Það er jú, auðvelt að komast að niðurstöðu í kostnaðar- og ábatagreiningu – ef bara er horft á mögulegan kostnað en ekki á mögulegan ábata.

Það er erfitt að mæla ágóðann af auknu frjálsræði í samfélaginu en hann skiptir samt verulegu máli. Það er eins og aukin ánægja og þægindi meginhluta þjóðarinnar af slíku frjálsræði séu hálfgerð feimnismál í þessari umræðu; enda áfengi gjarnan málað upp sem syndugur skratti sem menn skulu blygðast sín fram í fingurgóma fyrir að leggja lag sitt við – og aukin ánægja einstaklinga í daglegu lífi virðist almennt ekki talin gjaldgeng sem rök nema um sé að ræða líf eða dauða þeirra sem um ræðir.

Ef menn sleppa því að fella dóma yfir matarsmekk annarra er nefnilega flestum auðvelt að taka undir merkilega illræmd ummæli um humar og hvítvín; það væri þægilegt að þurfa ekki að taka ákvörðun um það upp úr hádegi á laugardegi hvort maður vilji drekka vín með matnum á sunnudagskvöldi – eða bjór með leiknum. Eða hvað svo sem fólki þóknast. Stundum tekur maður skyndilega ákvörðun um að skemmta sér þegar klukkan er orðin 18 á laugardögum og þá eru góð ráð svo sannarlega rándýr – og þá skaltu sko ekki láta þér detta í hug að skemmta þér utanbæjar.

Það væri almennt óskaplega gott að geta verslað áfengi á eðlilegu verði, á eðlilegum tímum og á eðlilegum fjölda staða. Í því væru fólgin aukin þægindi, ánægja og lífsgæði fyrir mig og svo marga aðra sem hafa ánægju af því að að fá sér.

Það er eiginlega gjörsamlega óþolandi að þeim lífsgæðum, sem nánast allar þjóðir heims búa við, sé enn haldið niðri á Íslandi árið 2014. Vegna þess að öðrum finnst svo notalegt að rölta út í Vínbúð og spjalla við goðin sín, vegna þess að þau vilja vernda mig fyrir synduga skrattanum mínum og láta mig gjalda þess að sumir Íslendingar myndu hugsanlega hegða sér illa, ef þeim leyfist að gera það sama og aðrar þjóðir.

Tl;dr? Meiri bjór.

Það væri lítið um t.d. listir og menningu á Íslandi ef fólk í þeim greinum hefði þá afstöðu að telja allar vinnuaðstæður óboðlegar nema þær bestu í heimi og gæti eingöngu miðað laun sín við þau lönd sem bjóða upp á hæstar tekjur.

Þegar nokkrir íslenskir kvikmyndagerðarmenn eins og ég og fleiri sem nú eru komnir á síðari hluta starfsævinnar snerum heim frá námi úr kvikmyndaskólum í hinum ýmsu löndum Evrópu og Ameríku var kvikmyndagerð sem starfsgrein ekki til í landinu. Það stóð upp á okkur sjálf að benda á þörf fyrir þá grein í þjóðfélaginu og byggja hana upp. Okkar draumur var að taka þátt í að byggja hér upp nýja listgrein og auðga þjóðfélag okkar og gera það fjölbreytilegra, ríkara, skemmtilegra. Okkur nægði að skapa okkur tækifæri til að vinna að þessari grein og engum okkar datt í hug að gera þær kröfur að hafa sambærilegar tekjur og vinnuaðstöðu og gerist best erlendis.

Nú skapar þessi grein þjóðinni ágætar tekjur og ársverk í greininni skipta hundruðum og jafnvel meira þegar vel árar, auk þess sem íslensk kvikmyndagerð er risavaxin landkynning og styður fjöldamargar aðrar starfsgreinar, til að mynda í ferðabransanum.

Að þessu sögðu get ég þó ekki áfellst lækna og heilbrigðisstéttir fyrir að hafa svo lengi sem ég man tuðað um launasamanburð við heimsins bestu lönd og gefast upp á strögglinu hérna heima, því að heilbrigðisstarfið á sér lengri sögu á Íslandi en kvikmyndagerðin sem er nýbúin að skjóta grönnum rótum. Og í okkar velstæða landi eru engin ytri lögmál sem ákveða að einungis hluti þjóðarinnar skuli skipta með sér þjóðarauðnum, en aðrar stéttir skuli snapa gams.

Ég hef aldrei – eða öllu heldur ekki oft – iðrast þess að snúa heim til Íslands að loknu námi til að eyða ævinni við að skapa sjálfum mér og öðrum vinnu við ótrúlega erfiðar og frumstæðar aðstæður og gífurlegt skilningsleysi og töluverða spillingu. Hitt er svo annað mál að Hlíðin var fegurri og bjartara yfir henni þegar ég sneri aftur á árinu 1975 og miklu meiri framfarahugur í fólki, þannig að ef ég stæði frammi fyrir sömu ákvörðun í dag er ég hreint ekki viss um hvað ég mundi gera, þótt römm sé sú taug sem rekka dregur föðurtúna til eins og þar stendur.

P.S. Þessi pistill er tileinkaður Vestmannaeyja-afglapanum og öðrum frjálshyggjutuddum og flónum og hálfvitum*) þessa lands. Orðin „hálfviti“ og „afglapi“ eru notað hér í þeirri merkingu sem þau hafa smámsaman öðlast með þjóðinni, og merkja sem sagt „manneskju sem virðist hafa verið svo heppin að koma í heiminn án fötlunar eða þroskahömlunar en virðist þrátt fyrir þá gæfu og jafnvel gott uppeldi að vera haldin óskiljanlegri áráttu til að hegða sér og hugsa eins og grasasni“.

Hinn heimsþekkti danski hönnuður Ilse Jacobsen er stödd á Íslandi og í dag gefst íslenskum viðskiptavinum kostur á að hitta þessa mögnuðu konu og fatahönnuð.

þessi heimsþekkti danski hönnuður varð fyrst fræg fyrir hönnun sína á regnfatnaði og reimuðum gúmmístígvélum. Í dag er línan hennar ótrúlega breið og nær allt frá gúmmístígvélum yfir í hátísku kvenfatnað og fylgihluti.

Úr gúmmístígvélum í snyrtivörur

Ástæða komu Ilse til Íslands er að kynna glænýja snyrtilínu og umfram allt til þess að hitta viðskiptavini sína til margra ára.

Nýlega hóf Ilse að framleiða sérstaka Spa og fegrunar línu sem kallast Ilse by Ilse Jacobsen en þessi lína fékk í ár hin virtu verðlaun WINNER NEW BRAND OF THE YEAR 2014 – DANISH BEAUTY AWARDS. Sem sagt snyrtivörumerki ársins í Danmörku.

Snyrtilína Ilse verður senn fáanleg á Íslandi, en nú þegar eru reknar tvær verslanir undir hennar nafni hérlendis og stendur önnur við Laugaveg en hin er staðsett á Garðatorgi. Línan verður eingöngu fáanleg í verslunum Ilse.

Hittið Ilse í dag.

Í dag er heiðurs athöfn fyrir Ilse í Hönnunarsafninu á Garðatorgi föstudaginn 24. október á milli 15-17 en í framhaldi verður haldin glæsileg kynning á nýju línunni hennar í verslun Ilse Jacobsen á Garðatorgi þar sem sem Ilse sjálf kynna línuna og heilsa upp á alla þá viðskiptavini sem koma við.

Hún hefur ákveðið að bjóða upp á glæsileg verðlaun þennan dag þar sem fyrsti vinningur er ferð fyrir tvo til Hornbæk þar sem Ilse mun bjóða vinningshöfum á nýtt Spa sem hún rekur þar og upplifa þessar vörur auk þess sem fleiri spennandi vinningar verða í boði. Línan verður á 20% afslætti í tilefni af komu Ilse til landsins.

Ruglið, lygarnar og viðvaningshátturinn í kringum byssukaup lögreglunnar er slíkt að það er eins og eitthvert móturhjólagengi sé að standa að kaupunum, ekki íslenska lögreglan. Við þurfum að geta treyst henni. Þegar ákveðnir yfirmenn hennar ljúga að okkur til að koma hríðskotabyssum í hendur manna sem lengi hafa gortað sérstaklega af því að vera óvopnaðir, þá er traustið í garð þessara sömu manna farið út í veður og vind og mig langar í nýja menn til að passa upp á mig og mína takk.

Í bíómyndunum eru lögreglumenn sem gera upp á bak sendir aftur í umferðarlögregluna. Það sárvantar fleiri menn í umferðarlögregluna. Það ríkir algjör ringulreið þarna úti.

Íslenska lögreglan er óvopnuð. Hún er það ekki lengur ef það er hríðskotabyssa úti í bíl. Ekki lít ég svo á að ég sé peningalaus ef ég er með veskið úti í bíl. Ef upp koma neyðartilvik þá höfum við sérstaka sérsveit sem er sérþjálfuð í notkun skotvopna. Ef ég er tekinn í gíslingu af einhverjum blindfullum kalli með framhlaðning sem hann fékk í fermingargjöf frá afa sínum þá kæri ég mig bara ekki um að lögreglumaður sem er að gera þetta í fyrsta skipti komi askvaðandi með hríðskotabyssu og reyni að bjarga mér. Ég skal bara reyna að kjafta mig út úr þessu sjálfur ef það er í lagi.

Það er ekki langt síðan verið var að ræða það hvort leyfa ætti lögreglunni að fá rafbyssur. Ekki fékk hún þær en af einhverjum óskiljanlegum ástæðum túlkaði hún viðbrögðin á þann veg að fyrst almenningur vildi ekki að lögreglan fengi rafbyssur þá hljóti hríðskotabyssur að vera í lagi. Það er eins og ef konan bannaði mér að kaupa nýjan Toyota Yaris og ég keypti mér síðan Landcruiser og reyndi að fela það fyrir henni. Skiljanlega yrði hún fúl og þannig líður mér núna.

Lögreglan fór á bak við okkur og ég hef haft það svona fyrir reglu að vélbyssuvæða ekki neinn nema honum sé treystandi. Kallið mig gamaldags.

Það vill nefnilega svo til að það að skjóta fólk er margra ára nám erlendis. Í hernum læra menn grunnatriðin í þessu sem í fyrstu virðast kannski einföld en helgarnámskeið á einhverju æfingasvæði eiga erfitt með að koma til skila.

Tökum til dæmis að vita hvern þú ert að skjóta á, hvort það þurfi yfirleitt að skjóta viðkomandi og að leggja ekki saklausa lásasmiði í hættu uppi í Árbæ. Svona grunnatriðin.

Síðustu klukkustundir hefur rignt yfir mig pósti frá fólki sem vill fá aðgang að skýrslunni um Búsáhaldabyltinguna. Þann áhuga skil ég vel, enda hef ég nú barist fyrir því í tvö ár að fá hana afhenta. Aldrei fór ég þó fram á að fá hana afhenta án þess að persónuverndarsjónarmiða væri gætt og hefur það ítrekað komið fram í skrifum mínum til lögreglunnar, Úrskurðarnefndar um upplýsingamál og Umboðsmanns Alþingis, sem og í pistlaskrifum, að ég hafi fullan skilning á nauðsyn þess að strika persónuupplýsingar og hugsanlega eitthvað fleira út.

Þegar ég frétti af því að Úrskurðarnefnd hefði mælt fyrir um að ég ætti að fá afrit af skýrslunni fór ég fram á það við lögregluna að fá afrit. Það barst mér í dag og eins var það sent á fjölmiðla. Úrskurðarnefnd hafði í raun unnið nánast alla vinnuna fyrir lögregluna, með því að mæla nákvæmlega fyrir um hvað ætti að strika út.

Ekki fórst lögreglunni verkið betur úr hendi en svo að „útstrikanirnar“ eru í raun ekkert annað en svartur grunnur. Þannig þarf ekki annað en að merkja textann til þess að sjá hvert einasta nafn og kennitölu.

Um er að ræða viðkvæmar persónuupplýsingar sem að mati Úrskurðarnefndar um upplýsingamál, eiga ekki erindi við mig eða aðra almenna borgara. Af þeim sökum vil ég ekki gera þetta gallaða skjal opinbert. Ég bið því áhugasama að sýna biðlund þar til ég hef gengið þannig frá skjalinu að þessar upplýsingar séu ekki greinanlegar.

Ég velti því svo fyrir mér hvort fólk sem er hvorki treystandi til þess að afhenda upplýsingar sem almenningur á rétt á,  né treystandi til þess að afmá trúnaðarupplýsingar sem almenningur á ekki rétt á, þyrfti kannski frekar að læra á tölvu en hríðskotabyssu.

Jólabasar Kvennadeildar Rauða krossins verður haldinn í dag laugardaginn 25. október frá klukkan 13:00 til 16:00 í húsi Rauða kross Íslands, Efstaleiti 9.

Ljósmynd af vef Rauða krossins.

Á boðstólum verða fallegir handunnir munir er tengjast jólunum og heimabakaðar gómsætar kökur.

Ágóði af sölunni rennur til Fjölskyldumiðstöðvar sem rekin er af Rauða krossinum í Reykjavík með aðkomu Reykjavíkurborgar og velferðarráðuneytisins. Kvennablaðið hvetur alla til að koma við og styrkja gott málefni.

Ljósmynd af Flickr.

Herdís Kristín Birgisdóttir fæddist 15. 07. 1926 og lést 16. október sl. Dóttir Birgis Steingrímssonar (f. 1900, d. 1967) og Aðalbjargar Jónsdóttur (f. 1903, d. 1992). Eiginmaður hennar  var Sigurður Hallmarsson og eignuðust þau þrjú börn: Hallmar (f. 1952), Katrínu (f. 1957) og Aðalbjörgu (f. 1964). Útför Herdísar fer fram í dag kl. 14.00 frá Húsavíkurkirkju.

Þegar ég sá Herdísi Birgisdóttur í fyrsta sinni sá ég aðeins stór, falleg, tindrandi augu. Því næst  hversu fíngerð hún var öll og viðkvæmnisleg. Hún var gift höfðingjanum á Húsavík, Sigurði Hallmarssyni, listamanninum sem allt gat og var skemmtilegastur allra. Meðfædd hæverska hennar, sem var mjög mikil, varð kannski enn meiri við hlið hans. Sjálf gat hún, listakonan, hins vegar líka allt. Hún ól þrjú börn sem lýsa öll af kærleik hennar og metnaði. Heimilið sem þau hjónin byggðu sér og hún deildi lengi með tengdaforeldrum sínum var, einsog títt gerðist með heimili á landsbyggðinni, framleiðslueining þar sem nýttar voru til fulls gjafir náttúrunnar, allt frá fiski til berja. Lék þar flest í höndum hennar. Og  ekki nóg með það heldur kenndi hún einnig með hléum handavinnu við Barnaskóla Húsavíkur. Gestkvæmt var á heimilinu og oft var það undirlagt af áhugamálum þeirra hjóna sem voru mörg. En bæði voru þau máttarstólpar Leikfélags Húsavíkur. Þau höfðu stundað nám í leiklistarskóla Lárusar Pálssonar og lék Herdís fjölda hlutverka hjá LH. Auk þess sem hún saumaði alloft búninga fyrir sýningar.

Ég man ekki hvenær ég sá hana í fyrsta sinni á dansgólfinu en sá dans gleymist aldrei. Glæsileiki, hraði, áreynsluleysi, tilfinning  hennar fyrir tónlistinni fyllti mig gleði og einhverju sem kannski mætti kalla andakt. Ég man samt að þetta hefur verið skömmu eftir að ég fluttist til Húsavíkur. Sennilega árið 1978 en þá áttum við Herdís ánægjulegt samstarf  að uppsetningu LH á „Heiðursborgunum“  eftir Brian Friel. Þar lék hún aðalhlutverkið  Lily, fátæka, ellefu barna móður. Hún leitar skjóls ásamt tveimur ungmennum inni í ráðhúsinu í Derry eftir að friðsamlegri mótmælagöngu sem þau tóku þátt í er tvístrað af sérsveitum með táragasi á hinum svokallaða blóðuga sunnudegi. Þau falla öll þrjú fyrir kúlum lögreglunnar  og dómstóll úrskurðar þvert á staðreyndir að þau hafi verið vopnuð og hættuleg. Þessa elskulegu móður sem þráir að djöfulskapnum utan dyra linni, svo að hún komist heim til barna sinna, túlkaði Herdís af næmi, vitsmunum, húmor og réttlætiskennd. Sumarið á eftir ferðuðumst við með sýninguna til Norðurlanda og vakti leikur hennar hvarvetna aðdáun.

Eiginmenn okkar tengdust um líkt leyti gegnum tónlistina og frá þessum tíma hefur vinátta ríkt milli fjölskyldna okkar. Ótal margs er því að minnast úr sviptivindum lífsins og margt að þakka á kveðjustundu. Öll orð verða hins vegar fátækleg, velta eiginlega um sjálf sig, þegar höggvið er á slík tengsl. Ég segi því bara: Vertu sæl, Dísa mín.

María Kristjánsdóttir

​Sú lífsreynsla að missa barna á meðgöngu eða eftir fæðingu, bindur fólk saman þvert á alla þjóðfélagshópa og eins þungbær og þessi reynsla er, er ákveðin huggun í þeirri tilhugsun að við getum tekið saman höndum og reynt eftir fremsta megni að gera foreldrum sem missa í framtíðinni – kleift að eiga dýrmætar stundir með börnunum sínum og eignast um þau fallegar minningar.​

Söfnun Gleym mér ei fyrir Kælivöggum gengur framar vonum, nú er komi​nn​ rúmur helmingur fjársins – eða 420.000 krónur. Kælivöggur kæla niður líkama andvana fæddra barna og gera foreldrum kleift að vera með börnin hjá sér í 48 tíma. Þetta auðveldar mörgum foreldrum að takast á við barnsmissinn.

Gleym mér ei styrktarfélag vill þakka öllum þeim sem þegar hafa styrkt söfnunina. Gleym mér ei er með Facebook síðu sem við hvetjum alla til fylgja.

Foreldrar á öllum aldri og velunnarar hafa lagt inná söfnunina og sumir setja í skýringar nafn barnsins sem þau eignuðust – og er þessi nafnalisti okkur mjög kær – þótt það sé á sama tíma erfitt að lesa hann, vitandi hversu margar fjölskyldur hafa misst börnin sín.

Bingó til styrktar söfnuninni verður haldið 6. nóvember kl. 20 í Frumkvöðlasetrinu Eldey í Ásbrú á Reykjanesi og hvetjum við alla til þess að mæta, vinningar eru m.a.

* Gisting fyrir 2 ásamt kvöldverði og morgunmat á Hótel Laki

* gisting fyrir 2 ásam

Það er mikið í tísku þessa stundina að helga einhverja daga og jafnvel heila mánuði tilteknum málefnum, helst góðum málefnum.

Væri ekki tilvalið að lyfta hinum svonefndu virku dögum upp úr grámyglunni og gera þá að sannleiksdögum? Jafnvel stjórnmálamenn og embættismenn líka. Og til að álagið yrði ekki óbærilega mikið mætti hugsa sér að á sannleiksdögum dygði að halda sig við sannleikann frá kl. 9 á morgnana til kl. 17 síðdegis, eða í 8 klukkustundir á sólarhring.

Um helgar, það er að segja á laugardögum og sunnudögum gætu svo allir tekið sér frí frá sannleikanum – og sömuleiðis á öllum löggiltum frídögum.

Það væri gaman og allavega tilbreyting að gera þessa tilraun og allir sem tækju þátt í henni gætu til dæmis borið barmnælu sem sýndi hvíta tungu og á dögum Hinnar hvítu tungu væri hægt að flóðlýsa banka og opinberar byggingar með snjóhvítu ljósi sannleikans.

Hvít tunga væri gott tákn sannleikans því að nú um stundir vill það bera við einkum þegar embættismenn og stjórnmálamenn opna munninn að manni sýnist tungan í þeim vera mjög dökk á litinn, jafnvel alveg kolsvört þegar verst lætur.

Þegar ég frétti af því fyrir um tveimur árum að til stæði að kynna efni skýrslu lögreglunnar um Búsáhaldabyltinguna hjá Stjórnmálaskóla Sjálfstæðisflokksins, ákvað ég að gera það sem í mínu valdi stæði til þess að hún yrði gerð opinber.

Það tók tvö ár.

Ég eyddi gærkvöldinu í að tína út úr Búsóskýrslunni upplýsingar sem eiga að njóta persónuverndar en eins og ég sagði frá í gær er frágangur skýrslunnar vafasamur svo vægt sé til orða tekið. Lögfræðingur sem hafði séð skýrsluna hafði samband við mig, dró í efa að lögreglunni hefði verið heimilt að senda skýrsluna á fjölmiðla, þar sem í henni eru einnig upplýsingar sem snúa að mér og voru eðlilega ekki teknar út. Lögfræðingurinn bað mig að gefa sér færi á að kynna sér skýrsluna áður en hún yrði birt opinberlega. Það er sjálfsagt mál enda stóð aldrei til að brjóta persónuverndarlög.

Fátt kemur á óvart við lestur skýrslunnar enda kynnti Geir Jón Þórisson efni hennar hjá Stjórnmálaskóla Sjálfstæðisflokksins á sínum tíma og þrátt fyrir þá miklu leynd sem lögreglan taldi nauðsynlega komu þar fram öll aðalatriði skýrslunnar. Skýrslan er annars hin skemmtilegasta aflestrar, rétt eins og góður reifari. Greinilegt er að höfundur telur Vinstri hreyfinguna grænt framboð mikið samfélagsmein og kemur fram að lögreglan hafi sérstaklega rætt það við þingmenn VG að vera nú ekki að hafa áhrif á mótmælendur. Tekið er sérstaklega fram að nafngreint áhrifafólk innan VG hafi „sést meðal mótmælenda“  Lögreglan virðist meta hættuástand út frá fjölda anarkista á vettvangi og áhugi á fjölskyldutengslum þeirra sem koma við sögu er áberandi.

Hér eru nokkrir molar sem verða að duga áhugasömum fram eftir degi:

„Vonbrigðin leyndu sér ekki í andlitum sumra lögreglumanna og aðrir létu það í ljós með orðum. Við höfðum tapað og sá mannfjöldi með óæskilegri hegðun sinni hafði unnið. Vígvöllurinn sem var lögreglustöðin var skemmdur og þegar lögreglumenn litu yfir hann þá kom reiðin fram og spurningar komu fram sem e.t.v. var ekki hægt að svara. Við vorum síðan kallaðir inn á viðrunarfund þar tjáðu sig einhverjir með orðum meðan aðrir héldu sig til hlés. Yfirmennirnir hrósuðu okkur fyrir vel unnin störf en mörgum fannst það til lítils enda höfðum við ekki gert neitt nema að láta vaða yfir okkur.“

„„Landslið“ mótmælenda var mætt á vettvang, en m.a. var um að ræða eftirtalda aðila: …“

„Ekki sást til þeirra „mótmælakunningja“ sem oftast höfðu verið að mótmæla við þingið. Kl. 10:51 sást til eins mótmælenda, sem var kominn að austurhlið þinghússins með gjallarhorn og fylgdust lögreglumenn með honum. Kl. 10:54 sáust tveir menn við vesturhlið þinghússins og var annar þeirra með úðabrúsa, en ekki vitað hvað var í brúsanum. ARM lét lögreglumenn tala við hann og kanna málið. Reyndist maðurinn vera með vatn í brúsanum og sprautaði hann því á gangstéttina. Ákveðið að fylgjast betur með honum svo hann gerði ekki neinn óskunda. Maðurinn sem var með brúsann, reyndist vera xxx sem er þekktur af eggjakasti og fleiri óknyttum við þinghúsið. (Í þessu tilviki var nafn ekki yfirstrikað en ég ákvað að taka það út.)

Ljósmynd Sigtryggur Ari Jóhannsson