„Fyrr hélt ég að þú ætir lauk en skrifa í Kvennablaðið,“
sagði Marín vinkona mín og barnsmóðir þriggja barna minna. Hún býr núna í Danmörku en fylgist með umsvifum Steinunnar Ólínu og Kvennablaðsins.
Þetta samtal okkar Marínar nýverið leiddi hugann að kvenfélagsbrölti mínu fyrir 20 árum, og að svolitlu sem henti mig í fyrrasumar. Þá var ég að fylla á bílinn á bensínstöð á Þórshöfn eða Raufarhöfn síðla dags og stend við dæluna.
Framhjá ekur vel áraður Land Rover en hægir á sér stuttu síðar og stoppar. Ég heyri að skipt er í afturábakgírinn og Land Roverinn mjakast inn á bensínplanið. Svo opnast hurðin og út kemur fyrst göngustafur, svo fótur og loks allur skrokkurinn. En þetta var með erfiðismunum.
Forhertur bændajaxl, grár fyrir hærum, alskeggjaður og lúinn, við aldur, líklegast eins og ég í dag.
Hann gengur í átt til mín, réttir svo upp stafinn og eiginlega otar honum að mér: „Ert þú Óli?“ Ég varð að samþykkja það.
„Segðu mér nú, komstu inn í kvenfélagið eða ekki?“ Þarna voru liðin 18 ár frá umsókn minni í kvenfélag nokkurt. Þetta kalla ég stálminni.
Kvenfélag Bessastaðahrepps hefur staðið fyrir fjársöfnun og stutt við bakið á ótöldum félögum, kirkjunni, ungmennafélaginu og ég kann ekki að telja allt það sem þetta ágæta félag hefur gert í gegnum árin. Fjársöfnunin felst í uppákomum, kökubakstri og Þorrablótinu.
Ég flutti út á Álftanes 1978 með mína fjölskyldu, í um 250 manna byggðarlag. Umfang félagsins fór ekki framhjá nokkrum manni.
Blótin voru haldin á Garðaholti og slegist um miða þar útfrá. Svo kom að því að gagngerar endurbætur fóru fram á félagsheimilinu og flytja þurfti böllin á aðra staði, Hlégarð, Hafnarfjörð og inn í Reykjavik. Þetta leiddi til samdráttar í mætingu, allt varð erfiðara í undirbúningi, æfingum og því sem í dag er kallað markaðssetning.
Marín kona mín tók að sjálfsögðu þátt í störfum félagsins og okkur þótti bágt að sjá hversu tæpt samkvæmishald var farið að standa.
Með því að bjóða fólki til okkar út á Marbakka, skapa stemningu og svo skella gestum okkar upp í rútu náðum við að leggja til okkar skerf af gestum, átta til tólf manns og gat þetta riðið baggamuninn.
Svo byggðu Álftnesingar íþróttahús og hægt var til að byrja með að halda blótið á efri hæðinni en svo fór að lokum að taka varð íþróttahúsið sjálft undir samkomurnar.
Gestir okkar frá fyrri blótum höfðu skemmt sér vel og þetta árið, 1992, vorum við um tíu manns. Ég renndi út í íþróttahús til að kaupa miða. Þarna var ung stúlka í afgreiðslunni og ég bað um tíu miða. „Því miður, það eru bara fjórir miðar á mann!“
Hvað, get ég ekki keypt eins og ég vil af miðum?
Nei, þetta miðast við fjóra miða á hverja félagskonu og konan þín er félagi.
„Ég ætla þá að ganga í félagið,“ sagði ég undireins. Nei, það var ekki hægt að gerast félagi þá og nú. Ég yrði að skrifa umsóknarbréf til stjórnar og stjórnarfundur yrði ekki haldinn fyrr en um miðjan næsta mánuð!
Ég dó þó ekki ráðalaus, hringdi í tvær vinkonur mínar og félaga í klúbbnum og bað um að fá keypta þeirra miða og þetta leystist.
Ég var kominn heim aftur og gestir höfðu safnast þangað. Ég talaði um að ég ætlaði að sækja um inngöngu og láta reyna á þetta „jafnréttistal“ kvenna. Þær skyldu sko þurfa að standa við stóru orðin.
Munið, lesendur góðir, að enn voru 15 ár í að konur flygju flugvélum, væru vélstjórar á bátum, ynnu í sorphirðu eða gerðu við tölvur! Það var á brattann að sækja hjá þeim og ég, þessi jafnréttissinni, vildi nú gefa þeim gott tækifæri til að sýna sitt rétta andlit.
Ég áttaði mig ekki á því þarna um síðdegið að einn gesta minna var í vinnu hjá RÚV. Hann læddi sér í símann og hringdi á fréttastofuna. Von bráðar er barið að dyrum og útifyrir er fréttamaður og myndatökumaður. Megum við ná tali af Ólafi?
Ég fór til dyra og umræðuefnið var inngöngubeiðni mín í Kvenfélag Bessastaðahrepps. Ég skýrði einfaldlega fyrir fréttamanni að ég væri fullur aðdáunar á félagsskapnum, þær væru duglegar í söfnun og ráðstöfuðu fé til góðgerðarmála. Ég vildi hafa meira um þetta að segja, jafnvel hjálpa þeim áfram og gera meira í sambandi við skemmtanahald. Á þessum tíma hafði ég þrívegis verið veislustjóri hjá þeim og í kvöld yrði Marín kona mín með það hlutverk á ballinu. Ég var grafalvarlegur í sjónvarpinu enda um réttlætismál að ræða og gott tækifæri fyrir konur að samþykkja karla sem jafningja. Svo fóru þeir með hljóðnemann og myndavélina og ég tók upp fyrri iðju, annan sjúss og blandaðist í hóp minna gesta.
Kvöldfréttir voru svo sendar út fyrir ballbyrjun og hver einasti Álftnesingur og líklegst meginþorri Íslendinga sá þessa frétt, allir nema ég reyndar. Við komum svo á ballið og mér var tekið með kostum og kynjum eins og „frelsishetju karla“.
Marín kom svo fram á sviðið sem veislustjóri, böðuð kastaraljósum og dúndrandi tónlist. Fögnuður var í algleymingi, enda menn að koma úr partíum út um alla sveit.
Loks þegar hún fékk hljóð sagði hún með seiðandi rödd sinni: „Finnst ykkur ekki kjóllinn minn flottur?“ og sneri sér í hægan hring! Allt ærðist af fögnuði, minnir að kjóllinn hafi verið ívið fleginn og tál-rænn (kallað „druslulegur“ í dag).
Hún fékk loks þögn eftir fagnaðarlætin og sagði: „Ég fékk hann lánaðan hjá Óla!“ Hún átti kvöldið þessi elska eftir þetta.
Af mér var það að frétta að ég sendi umsóknarbréfið með rökstuðningi, og eftir tvo stjórnarfundi var ákveðið að boða sérstakan félagsfund og eftir harðar kosningar voru úrslitin þau að mér væri hafnað sem félaga.
Aftur var viðtal við mig í sjónvarpinu og ég gat ekki náð kæti minni fyrir framan alþjóð, þetta tók mig sárt og vó þungt á sinni.
Ég tók þá næsta skref og kærði úrskurðinn til jafnfréttisráðs. Aftur var mér hafnað, og þar við situr.