Þegar ég var barn þá var ég grönn. Ég man vel eftir því þegar ég lék mér að því að „sjúga inn“ magann til að sjá rifbeinin. Gat haldið báðum höndum um mittið á mér og fingurnir snertust. Var lítil og nett rauðhærð kát stelpa.
Um 12 ára aldur byrjaði kynþroskaskeiðið. Líkamsvöxturinn fór að breytast allverulega upp frá því. Þegar ég fermdist var ég orðin of þung og kílóin hlóðust utan á mig.
Ég man eftir því þegar ég var 17 ára og fór til læknis til að fá getnaðarvarnapilluna. Ekki af því að ég væri að sofa hjá. Heldur af því að ég var með svo óreglulegar blæðingar. Hann bað mig að stíga á vigt. Sem ég skil ekki enn í dag hvað það kemur getnaðarvarnarpillunni við. Honum hefur örugglega fundist ég líta illa út. Vigtin staðfesti það og gaf upp töluna 117 kg.
Hann slengdi því framan í mig að ég væri alltof feit og spurði mig með fyrirlitningartón af hverju ég færi ekki bara út að hreyfa mig. Sendi líka bréf heim til mín um það að hann vildi láta rannsaka mig betur, fyndist ég í óeðlilega miklum holdum.
Ég var bara að biðja um pilluna. Ekki séns að ég vildi láta skoða mig eitthvað frekar. Virkilega viðkvæmur aldur og ekki farið vel að þessu máli við þennan viðkvæma einstakling. Man enn í dag hvaða læknir þetta var. Ég fitnaði meira eftir þessa læknisskoðun en steig aldrei á vigt. Líklegast hef ég verið um 125-130 kg þegar ég var þyngst eða um tvítugt.
Image may be NSFW.
Clik here to view.
Það er alls ekki auðvelt að rifja þessi ár upp.
Þau stinga á svo marga vegu.
Afhverju lét ég þetta gerast?
Málið er að það er ekki alltaf hægt að kenna sér um allt. Ég komst seinna að því að ég væri með PCOS, fjölblöðrustokksheilkenni eða á mannamáli blöðrur á eggjastokkunum. Þetta veldur hormónaóreglu. Þess vegna var ég með óreglulegar blæðingar. Þess vegna varð þessi „stökkbreyting“ á líkama mínum í framhaldi af kynþroskaskeiðinu.
Ég var og er með frábæran kvensjúkdómalækni sem sagði mér frá því að ég væri með PCOS. Hún útskýrði vel fyrir mér hvað það væri. Einnig las ég mér almennilega til um hvaða áhrif PCOS getur haft á líkamann. Þyngdaraukning, kviðfita, óæskilegur hárvöxtur og margt fleira. Ég fékk svona hugljómun: OK! Þetta var þá ekki alfarið mér að kenna.
Ég er ekki að afsaka það hvernig fyrir mér var komið. En það sem ég er að reyna að segja er að offita er ekki alltaf afleiðing ofáts.
Þegar ég var lítil var nánast aldrei til gos heima hjá mér. Það voru nammidagar og maður fékk heilan 50kall til að kaupa sér bland í poka. Svo var venjulegur matur á boðstólum. Sveitamatur Image may be NSFW.
Clik here to view.
Ég var aldrei manneskjan sem borðaði útí það óendanlega. Ég átti í raun aldrei í vandræðum með mataræðið þannig séð. Ekki í fyrstu!
Seinna meir, þegar ég var orðin feit, þá tók við át til að líða betur. Verðlaunaði mig oft á tíðum með sælgæti. Borðaði líka pínu í laumi. Fékk mér kannski súkkulaði á leiðinni heim úr skólanum og hitaði mér tvær samlokur með skinku og osti í örbylgjuofninum, áður en allir komu heim úr vinnu og skóla. Eina hreyfingin var sú að ég labbaði í skólann og aftur heim, það tók tíu mínútur. Það er að segja ef ég fékk ekki far. Ég var aldrei í neinum íþróttum fyrir utan skóla. Hafði enga trú á því að það væri eitthvað fyrir mig. Enda gat ég ekki neitt í íþróttum, að mínu mati!
Auðvitað átti ég ekki að borða nammi á leiðinni heim úr skólanum. Ég átti ekki kaupa mér í mötuneytinu samloku með eggjasalati og snúð á eftir, með miklu súkkulaði! Ég átti klárlega að hreyfa mig meira.
Ég fékk alveg að finna fyrir því í grunnskóla að ég var of feit.
Þegar ég fékk ný föt þá klippti ég alla miða af. Vegna þess að það var viss hópur af stelpum í skólanum sem lék sér að því að sitja fyrir okkur vinkonunum og skoða númerin á fötunum okkar. Já ætli við séum ekki að tala um einelti. Ég lét ég ekki svona „smá stríðni“ á mig fá. Hundsaði kommentin og reyndi að komast í gegnum þetta á kúlinu og með bakið beint. Lét þetta ekki brjóta mig. Allavega ekki á meðan ég var í skólanum. En enn þann dag í dag þá man ég eftir þessu. Eitthvað hefur þessi „stríðni“ bitið mig fast.
Í sundtímum (þegar ég mætti) fékk ég skammir frá kennaranum. Þeim var slengt á mig fyrir framan bekkinn. Hvernig gat það staðist að ég hefði ekki getað mætt í þrjá sundtíma á undan vegna blæðinga? Það átti auðvitað ekki að vera hægt að vera í þrjár vikur í röð á blæðingum. En ég hinsvegar átti það til. Auðvitað var mér ekki trúað af sundkennaranum. Ég var örugglega bara löt og feit í hans augum.
Ég get alveg komið með fleiri dæmi úr grunnskóla.
En ég held að ég láti þetta gott heita í bili.
Enda rista þessar sögur djúpt og ekki auðvelt að rifja þær upp.
Ég hef alltaf átt fullt af vinum og verið heppin með vini. Ég var og er pínu trúður í mér og held ég að ég hafi ekki sýnt neina vanlíðun út á við. Tók þátt í félagsstörfum og leikritum. Var mjög aktíf á félagslega sviðinu. Brosandi og hress væri örugglega lýsingin á mér. En inní kjarnanum var trúðurinn alls ekki svona kátur. Gríman var stór og þykk.
Image may be NSFW.
Clik here to view.
Vanlíðanin, óöryggið, uppgjöfin hjálpuðu ekki til við að koma mér af stað í að breyta lífsstílnum.
Systir mín nefndi oft við mig hvort mig langaði ekki að fara til einkaþjálfara, hvort mig langaði ekki til að kaupa mér kort í ræktinni, hvort ég vildi koma með henni í ræktina. Nei, ég hafði ekki efni á því né tíma. Sem var auðvitað bull!
Fólkið í kringum mig var farið að hafa áhyggjur. Mér fannst þetta allt saman óþarfa afskiptasemi. Var neikvæð og oft bara dónaleg í svörum.
Fyrir ca sex árum sá ég mynd af mér. Þá var eins og eitthvað gerðist. Eitthvað sem brast innra með mér. Var þessi leiða og óhamingjusama stelpa á myndinni virkilega ég?
Ég fékk nóg. Ég byrjaði að leita mér lausna. Hinir og þessir kúrar. Skyndilausnir. Lyf. Töfraduft. Fór í hin og þessi átökin.
Komst að því að það virkar ekki til langtíma. Ég grenntist og fitnaði aftur. Grenntist meira og fitnaði meira. JóJó-megrun eins og það kallast.
Svo einn daginn komst ég að því að það var gaman að lyfta lóðum. Ég fór í tíma með systur minni og ég hef ekki sleppt lóðunum síðan. Ég elska það að finna hversu sterk og hraust ég er orðin. Árangurinn er kominn til að vera og ég er enn að vinna í því að koma líkama mínum og sálinni í sitt besta form.
Síðan ég var þyngst eru farin ca 30–35kg. Það er slatti! Stundum líður mér eins og ég sé ennþá á þeim stað, með öll þessi kíló utan á mér. En svo skoða ég myndir og þá átta ég mig á því hversu langt ég er komin frá þeirri manneskju sem ég var.
Þetta hefur ekki verið dans á rósum og bleikur skýstrókur. Svo langt því frá!
Það er ekkert sem heitir „Þetta er ekkert mál!“ í svona ferðalagi.
Skrefið er stór og þungt. Skrefið er oft óyfirstíganlega erfitt og tekur á líkama og sál. Skrefin eru enn þann dag í dag stundum ansi þung.
Blóð, sviti og hellingur af tárum.
Meira að segja nokkur bara við það eitt að skrifa þennan pistil.
Einnig eru nokkur gleðitár sem fá að fljóta með.
Image may be NSFW.
Clik here to view.
Ég ætla í næstu pistlum að segja ykkur frá því hvernig mér tókst að breyta um lífsstíl. Baráttuna við sjálfa mig og sigrana. Hvað töfralausnirnar dugðu skammt og hvað hugarfarsbreytingin gerði mikið fyrir mig.
Vonandi verður lesningin jafn mikil hvatning fyrir ykkur eins og þið sem lesið pistlana mína eruð fyrir mig.