Rjúpnaveiðar höfðuðu til mín á yngri árum. Ég átti veiðifélaga, Halla, og eftir á að hyggja eru svona ferðir í kulda, stórhríð, vosbúð, þreytu og angist yfir veðri og veiðileysi einmitt það sem styrkir vinskapinn.
Við sjálfir áttum ekkert nema götubíla en rjúpnatímabilið er um vetur, best að komast út af alfaraleið og vera einn um bráðina.
Við höfðum fundið okkur gott svæði inn við Heiðarárdrög. Ár eftir ár sóttum við björg í bú einmitt á þeim stað. Þekktum svæðið hvar fugls var að vænta og veiddum akkúrat fyrir eina máltíð hvor aðfangadagskvöldið.
En þetta árið ætluðum við þrír, ég, Halli og annar Halli, og vorum bíllausir.
Annar Hallinn átti góðhjartaðan fósturpabba, Kristin, og við fengum gamlan Willysjeppa til fararinnar.
Komið var fram í desember og dagarnir orðnir stuttir. Við lögðum því upp frá Reykjavik árla dags. Ókum austur í Hrunamannahrepp á tveimur tímum og inn eftir sveitinni, upp á fjöll hjá bænum Tungufelli. Það gekk á með hryðjum en við vorum á okkar fjallabíl og alls óhræddir. Fórum upp með Gullfossi að austan og inn á línuveginn.
Eitthvað var af sköflum en við kunnum þetta allt og fyrr en varði, í birtingu, vorum við komnir í Drögin. Þar ákváðum við að skipta liði, hver færi í sína hlíðina og ef við hittumst ekki yfir daginn skildum við skila okkur niður við jeppann ekki síðar en kl. þrjú. Þá ættum við um einn tíma eftir í dagsbirtu til að koma okkur út úr óbyggðum og niður að Tungufelli.
Kvöldið áður hringdi ég í ferðagarpinn mág minn, Hörð, og sagði honum mínar áætlanir ef eitthvað kæmi upp á. Skildi svo eftir miða heima þar sem ég benti á Hörð ef við skiluðum okkur ekki í bæinn fyrir kl. átta um kvöldið.
Þetta var allt samkvæmt námskeiði í skotveiði og eftir óskum Slysavarnarfélagsins.
Svo fórum við að svipast um eftir fugli og fengum það sem við leituðum að, vorum meira að segja komnir að bílnum hálfþrjú. Það var farið að snjóa heldur mikið og eflaust hefur uggurinn rekið okkur fyrr að bílnum en við ætluðum.
Við settumst inn en bíllinn startaði ekki í gang.
Við fengum okkur nesti og réðumst svo í að finna út hvað gengi að bílnum. Enn reyndum við að starta, en allt kom fyrir ekki. Augsýnilega frosið bensínið. Við vorum ekki með mikið af verkfærum en þó einn Swiss Army hníf.
Einn var okkar bestur í að leita að biluninni, hann tók blöndunginn úr, við losuðum upp á bensínrörinu, blésum í og hlustuðum í tanknum. Þetta var nú ljóta helvítið. Svo var reynt og reynt og tíminn leið. Bíllinn var í dalverpi svo ekki gátum við ýtt honum. Við helltum bensíni í blöndunginn en þá kláraðist af geyminum og við urðum að játa okkur sigraða og kyrrsetta. Hvað skyldi gera næst?
Að ganga niður í byggð var óðs manns æði, minnst 4–5 tíma gangur, hvað þá í blindri snjóhríð og sköflum, ekkert kennileiti og við þreyttir og slæptir eftir veiðigönguna og bílaviðgerðartilraunirnar.
Við komum okkur fyrir í bílnum, aftari bekknum og vorum með álpoka, settum þann kaldasta á milli okkar tveggja og reyndum að róa okkur og sofna. Ég gat fullyrt að um okkur væri vitað og ef við kæmum ekki til byggða yrði einfaldlega hringt í bóndann á Tungufelli og hann beðinn að draga okkur niður í hús þar sem bensínið þiðnaði og við værum ökufærir um leið.
Þetta dugði til að róa okkur og við fórum að búast við bílhljóði um kl. þrjú til fjögur um nóttina. Ekkert gerðist þó.
Niðri í byggð setti ugg að fólki. Ein frúin reyndi að hringja í Marín, konuna mína. Hún svaraði ekki, enda hafði ég gleymt að greiða afnotagjöldin og síminn lokaður!
Svo kom Kristinn fóstri Halla um kvöldið heim til hans til að sjá aflann því hann taldi okkur komna heim. Hringt var í nágranna minn úti á Álftanesi og beðið um að hlaupið yrði heim til mín og frúin sótt í símann. Það gekk og Marín sagði að Hörður vissi hvert við ætluðum að fara í veiði. Þá hófst leit að Herði. Hann hafði farið í partý hjá bandaríska sendiráðinu (Þetta var á Brement-tímanum, alltaf partý). Hringt var í sendiráðið, partýið búið og allir farnir. Þá þurfti að fara niður í bæ og finna Hörð. Hann gaf upp ferðaáætlun okkar.
Þá var hringt að Tungufelli og beðið um að maður yrði sendur inn í Drög og skimast um eftir okkur. Hann brást vel við en 20 mínútum seinna hringdi hann til baka og sagði að þvílík stórhríð væri skollin á að engin leið væri að komast spönn frá rassi. Þriðja eiginkonan var í sambandi og var með sínar áhyggjur.
Kristinn var besti vinur Hannesar hjá Slysavarnafélaginu og það er afráðið að senda björgunarsveitir af stað. Ekki bara inn í Hrunamannaafrétt, heldur um allt suðvesturlandið. Eins og Hannes orðaði það: „Þessar rjúpnaskyttur segja eitt en fara svo annað“! Allt var sett í viðbragðsstöðu fyrir dagrenningu.
Á meðan sátum við í bílnum, hríðskjálfandi en ekki týndir. Ég hvatti menn með fullyrðingum um að hjálp væri á næsta leiti, það kæmi maður úr Tungufelli eða í versta fall kæmi bíll inneftir þegar tæki að birta. Hann gæti ekki lagt á fjallið fyrr en í björtu, það væri um tveggja tíma keyrsla til okkar, og hann yrði hjá okkur um hádegið. Annars bara rólegir.
Þegar Hannes var kominn í málið voru engin vettlingatök og fréttamiðlun var komin með nasasjón af atburðum, þó allt nafnlaust.
Málið var tekið fyrir á morgunfundi á Dagblaðinu Vísi, þar sem Ellert bróðir minn var við stjórn. Hann sat einmitt þennan fund. Dagleg mál voru rædd og svo í lokin: „Það á víst að hefja leit að þremur rúpnaskyttum um leið og birtir,“ sagði blaðamaður. „Helvítis rjúpnaskyttur einu sinni enn,“ hváði ritstjórinn, setjum þetta á forsíðuna! Blaðið átti að fara í prentun um 11 leytið.
Konan mín, Marín var sú eina sem var sallaróleg, hafði ofurtrú á sínum manni: „Þeir eru ekki dauðir, Óli lætur ekki drepa sig svona!“ Kerti voru tendruð og dauðavökur á allavega tveimur heimilum í Reykjavik.
Við höfðum nóttina af. Ég stóð við mínar getgátur og sagðist eiga von á hjálp um hádegi. Fór út úr bílnum um ellefuleytið um morguninn, hætt var að snjóa en enn var mikið frost. Ég gekk eftir slóðanum í átt til byggða og viti menn, koma ekki tveir bílar til mín! Björgunarmenn opna rúðu og spyrja mig nafns. Ég gaf það upp og þá teygir sig einn í talstöðina og kallar, líklega: „Gróubúð, Gróubúð!“
– Hvað ertu að gera maður, það er óþarfi að básúna þetta út um allt land? sagði ég höstuglega.
– Kæri vinur, það eru á þriðja hundrað manns að leita að þér!
Klukkan var að verða eitt þegar komið var á símasamband og það var þá Ellert bróðir minn Ég hélt hann væri að fagna því að ég væri enn á lífi en hann skaut á mig:
– Þú fannst of fljótt!
– Hvað áttu við?
– Jú, Dagblaðið Vísir var í prentun og helmingurinn með fyrirsögninni –„RJÚPNASKYTTNA LEITAГ, og síðari helmingurinn – „RJÚPNASKYTTUR FUNDNAR.“
Þetta er mér sagt að sé í eina skiptið sem skipt hefur verið um fyrir sögn á þessu blaði og einu sinni á Mogganum varðandi innrás Rússa í Tékkóslóvakíu!