Oftast er æðislegt að lifa en svo koma tímabil þar sem lífið hendir í hausinn á manni sítrónum. Í vikunni fengum ég og maðurinn minn svo stóra sítrónu í hausinn að ég er ekki viss um að ég nái að skafa súrann safann úr andlitinu á mér.
Við fluttum út á land í byrjun maí, það má lesa um það hér, og hefur okkur hingað til fundist það æðislegt. Við erum búin að eignast fullt af vinum og tölum um að hér viljum við vera. Ég gantast stundum með að hér vilji ég „bera mín bein“. Við höfum gert okkar besta við að taka þátt í því sem um er að vera í bænum svo við getum kynnst fólki og að fólkið geti kynnst okkur.
Ekki minnkaði gleðin þegar ég komst að því að ég á ættir að rekja til staðarins og voru forfeður mínir bændur hér í mörg herrans ár á milli 1700 og 1800. Margir myndu telja það skýringuna á þessari sterku „heima“-tilfinningu sem fór um mig alla í fyrsta skipti sem ég steig fæti mínum inn í fjörðinn.
Við erum einnig bæði byrjuð í skóla eftir langt hlé, sem við gerðum alls ekki ráð fyrir að gera þegar við fluttum hingað. Ég held ég sé ekkert að ýkja þegar ég segi að við blómstrum bæði í bæjarfélaginu og í skólanum.
Um mánaðamótin áttuðum við okkur á því að aðeins annað okkar fengi pening þann mánuðinn. Þetta var áfall og því leituðum við til félagsþjónustunnar sem við hingað til höfum eingöngu haft góða reynslu af. Fyrst datt okkur í hug að sækja um fjárhagsaðstoð en í reglum félagsþjónustunnar hér er tekið fram að námsmönnum sé ekki veitt fjárhagsleg aðstoð nema í örfáum undantekningartilfellum.
Maðurinn minn fellur undir einn af þeim liðum sem taldir eru upp sem ástæður fyrir aðstoð við námsmenn en þrátt fyrir það var honum hafnað. Núna bíðum við eftir bréfi sem rökstyður það að honum hafi verið hafnað. Vonandi verða einhverjar skýringar þar.
Við höfum falast eftir ráðleggingum um hvert við eigum að snúa okkur hjá félagsþjónustunni en einu ráðin sem við höfum fengið er að maðurinn minn hætti í skólanum á miðri önn og fái sér fulla vinnu eða vinni fulla vinnu samhliða skólanum. Því miður er 100% vinna og skóli ekki eitthvað sem hann getur hugsað sér út af ýmsum persónulegum ástæðum. Þessar ástæður eru einmitt þær sem ættu að veita honum námsaðstoð samkvæmt reglugerð félagsþjónustunnar.
Hann getur ekki sótt um námslán eftir því sem við best vitum. Á heimasíðu LÍN kemur skólinn sem við stundum nám við ekki upp þegar skoðaðir eru lánshæfir skólar. Ég er persónulega ekki hrifin af námslánum og er sú skoðun mín efni í heilan pistil.
Í dag hafa ýmsar tilfinningar brotist um í brjósti mér. Ég er búin að vera reið, pirruð, vonlaus, örvæntingarfull en þó aðallega sár. Ég veit ekkert hvað við getum gert í þessu ástandi. Helst langar mig að grafa mig undir sæng og gráta yfir því hvernig er komið fyrir okkur en ég ætla ekki að leyfa mér það því ég græði ekkert á því.
Á vef velferðaráðuneytisins er reiknivél fyrir neysluviðmið. Ef ég slæ inn upplýsingar um okkur fæ ég út að grunnviðmið án húsnæðiskostnaðar fyrir tvo barnlausa einstaklinga úti á landi séu 175.185 kr á mánuði. Eins og staðan er núna eigum við að lifa á 190.000 kr. á mánuði ef staðan helst óbreytt, og þá er húsnæðiskostnaðurinn tekinn með í reikninginn.
Það gefur auga leið að við eigum ekki eftir að eiga í matinn stóran part af mánuðinum og ef svo fer sem fram horfir þá getum við sleppt því að hugsa um að halda upp á jól eða áramót þar sem hvorki verður til peningur til að halda jólin tvö ein hérna, né til að ferðast til Reykjavíkur til fjölskyldunnar sem við eigum þar til að halda jólin.
Ég viðurkenni það fúslega að ég er sár út í félagsþjónustuna enda ekki í fyrsta skipti sem samskipti við hana eru erfið þó að þetta sé í fyrsta skipti sem við lendum í því í þessu bæjarfélagi. Ég finn enn þá reiðina vella um í brjóstinu þegar ég hugsa til þess að félagsþjónustan í Reykjavík lét okkur á sínum tíma eyða hátt í 7.000 kr. í strætóferðir til að hendast út og suður eftir pappírum sem lágu svo allan tímann á skrifstofunni þeirra.
Sem betur fer eigum við góða að og vel getur verið að maðurinn minn fái hlutastarf samfara skólanum og verðum við bara að vona að það eigi ekki eftir að bitna á einkunnum hans. Ég er þó ekki viss um að sú vinna eigi eftir að veita okkur þann pening sem þarf til að lifa sómasamlegu lífi. Það er spurning hvort félagsþjónustan geti hjálpað okkur eitthvað meira ef hann er með vinnu en nær ekki að þéna nóg samfara skólanum til að halda uppi heimilinu.
Ég vona svo innilega að það rætist úr þessu því ég get ekki hugsað þá hugsun til enda hvað mun gerast ef við finnum ekki lausn á þessu vandamáli. Ætli við munum þá ekki neyðast til þess að flytja úr bæjarfélaginu sem okkur er farið að þykja svo undurvænt um og þá mun aðeins einn möguleiki koma til greina og það er að flytja úr landi.
Ég vil þó trúa því að okkur eigi eftir að takast að klára skólann án þess að deyja úr hungri en þangað til rofar til í þessu máli þá mun ég reyna að ganga um með kjörorð Íslendinga í höfðinu. Þetta reddast!