Grumpycat er með þetta.
Það styttist í jólin hér á klakanum og „fárið“ er farið að láta á sér kræla. Þessi tími í mínu lífi sem fer hvað mest í taugarnar á mér þegar allir tala í öðru hverju orði um kærleikann, friðinn, ástina og allt sem fylgir „blessuðum“ jólunum.
Samt er það nú svo með sumt fólk sem hæst gólar um kærleikann og frið á jörð, að um leið og það fólk sest inn í bílinn og æðir út i jólaumferðina, þá er eins og allri skynsemi, viti og þessum blessaða kærleika, sé kippt út úr hausnum á þessu fólki.
Hnefasteytingar og fingursendingar til annarra ökumanna og gangandi vegfarenda virðist vera þeirra aðalsmerki um leið og þeir öskra ókvæðisorð að öllum í kringum sig. Aksturslagið sem fylgir svo þessari hegðun er eitthvað sem á frekar heima á kappakstursbraut en ekki í síðdegis-jóla-umferðinni í Reykjavík.
Auglýsingafárið byrjar í fjölmiðlum allt, allt of snemma.
Jólaauglýsingar í október er eitthvað sem fer í mínar fínustu taugar og fólk sem byrjar að jarma um jólin á þeim tíma og jafnvel fyrr er eitthvað sem setur geðheilsuna hjá mér á hvolf.
Útvarpsstöðvar sem byrja að spila jólalögin áður en aðventan gengur í garð fara beint á bannlistann hjá mér og útvarpsmenn sem byrja að þvæla um jólin sömu leið.
Aðventan er alveg nógu langur tími til gera hvern heilvita mann geðsturlaðan úr leiðindum og flestir sem ég þekki eru farnir að hata allt sem tengist jólunum, löngu áður en þau ganga í garð og þeim degi fegnastir þegar jól og áramót eru gengin um garð.
Þegar líður að þessum tíma þá forðast ég að vera innan um fólk. Ég forðast að fara til Reykjavíkur nema ég gjörsamlega neyðist til þess og oftar en ekki þarf að draga mig þangað nauðugan, viljugan, helst með mútum um góðan mat eða eitthvað annað.
Já, ég játa að ég er eins og ofdekraður krakki hvað þetta varðar en málið er bara að ég þoli ekki jólafárið og fólkið sem er að fara yfir um á taugum í jólastressinu.
Það er hreinlega hjákátlegt og í sumum tilfellum bráðfyndið að sjá fólk sem þjáist af „jólunum“ nærri mánuði fyrir tiltekinn dag, 24. des., standa nötrandi af stressi, gnístandi tönnum, tuldrandi ofan í barminn einhver ókævðisorð í garð þess sem er á undan honum í röðinni og tekur sinn tíma í það sem hann þarf að gera, eins og viðkomandi væri á þrjátíuföldum skammti af örvandi ofan í 10 bolla af sterkasta cappochino-kaffi sem fæst í landinu með extra coffine í þokkabót.
Nei takk.
Þegar jólavertíðin gengur í garð á klakanum fer ég helst ekki út, geðheilsu minnar vegna því allt þetta fár, skrumið og ofskreytingarnar í verslunum fer í taugarnar á mér og ég kem oftar en ekki heim í sjálfsmorðshugleiðingum úr slíkum leiðöngrum.
Ofdekraður ormur.
Börnin og jólafárið. Hjálp, einhver! Endilega skjótið mig ef ég lendi í verslun þar sem gargandi og gólandi börn í frekjukasti af ofneyslu sykurs eru á ferðinni með foreldrum sínum. Ég byrja að svitna þegar ég bíð í röðinni og hjartslátturinn rýkur upp fyrir öll hættumörk og rauðir flekkir dansa fyrir augunum á mér.
Ekki af því mér sé illa við börn, langt í frá, en ég þoli ekki foreldra sem hafa enga stjórn á ormunum og reyna að friða þá með sælgæti svo þau verða gjörsamlega tryllt af frekju í sykurkastinu.
Kannast einhver við þetta?
Á þessum tímapunkti langar mig helst að henda frá mér innkaupakerrunni og æða út í bíl, keyra heim á kolólöglegum hraða, skríða upp í sófa, undir teppi og horfa á vísindatrylli í tvo sólarhringa með slökkt á öllum samskiptatækjum og gleyma því að annað fólk sé yfir höfuð til.
Yfirleitt harka ég þetta þó af mér og versla það sem ég þarf að versla og kem mér svo heim.
Aðfangadagur, jóladagur og annar í jólum eru dagar sem ég reyni að njóta á minn hátt.
Jólin eru ekkert hefðbundin hjá mér nema matarlega séð.
Ég stend ekki á haus í jólahreingerningum og skreytingum.
Mér er slétt sama þótt það sé smá ryk í hornum og fitublettir hér og þar á borðum og bekkjum.
Jafnvel skítsama þó það sé óskúrað líka. Engar skreytingar og engin ljós í gluggum á mínu heimili og jólatréð fær bara að vera í kassanum líka.
Það er hins vegar, (ef það eru til peningar þar að segja) verslað mikið af góðum mat og meðlæti til að þrauka þessa þrjá daga.
Sjónvarpsdagskráin er eins og allir vita hreint út sagt ömurleg og því er sjónvarpið notað sem risa tölvuskjár, (bý svo vel að eiga 50 tommu plasma sem var keyptur í Danmörku á útsölu eftir jólin 2008) og síðan er legið yfir góðum kvikmyndum og sjónvarpsseríum þessa daga.
Þeir tímar eru frá þegar ísskápurinn var stútfullur af bjór og skáparnir af snakki um jólin en þá bjó ég líka einn.
Fátt betra yfir jólin.
Ég fer helst ekki í jólaboð.
Nenni því ekki.
Eina sem ég fer er á þolláksmessu þegar ég fer í skötu til mömmu.
Var á leiðinni þangað í fyrra þegar hausinn á mér fylltist af töppum og ég endaði á bráðamóttökunni og taugadeildinni þar til daginn eftir að ég fékk að fara heim.
Missti þar af leiðandi af skötunni og jólin þar með ónýt hvað mig varðaði.
Er enn svolítið fúll yfir því.
Jólin í ár verða svipuð þeim síðustu nema ég ætla ekki að lenda á bráðadeildinni með babúbílnum núna á Þollák. Ég ætla að fara í skötuna, laugavegslabb og síðan heim þar sem jólunum verður eytt á sama hátt og undanfarin ár.
Að síðustu eitt ráð til ykkar.
Ef þið ætlið að láta duga að tala um kærleikann og hvernig á að haga sér í umferðinni og jólafárinu en ekki fara eftir því sjálf, haldið þá kjafti og gerið ykkur ekki að fíflum með hegðun ykkar.
Það er því ekki furða að síðustu dagana fyrir jól, drekki fólk frá sér ráð og rænu til þess eins að halda því litla eftir af geðheilsunni sem ekki er búið að stúta með því að byrja jólafárið í september eða október.
Ég hins vegar er að spá í að fara í ofnæmissprautu fyrir jólunum þetta árið svona til að sjá hvort það virkar.
Það virkaði alla vega á sólarofnæmið og hlýtur að virka á jólaofnæmið líka.
Annað væri bara argasta óréttlæti.
Gleðileg jól.