Guðrún Sesselja Arnardóttir skrifar:
Þegar ég var yngri var ég mikið jólabarn. Reyndar var ég mikið jólabarn allt þar til fyrir nokkrum árum. Ég veit satt að segja ekki hvað gerðist, hvað varð til þess að ég hætti að finna þessa góðu tilfinningu sem alltaf fylgdi jólunum í minni æsku.
Það var haldið fast í jólahefðir á æskuheimilinu og allt var gert eins ár eftir ár. Á aðfangadag setti mamma Carmen-rúllur í hárið á okkur Hönsu systur og svo sátum við með rúllurnar í hárinu og horfðum á barnaefnið í sjónvarpinu. Eins og litlar kerlingar. Þetta var eini dagurinn á árinu, þar sem barnaefni var í sjónvarpinu allt síðdegið og við vorum alsæl systkynin.
Matseðillinn var sá sami á hverju ári, ris a la mande í forrétt, kalkúnn í aðalrétt og kaffi frómas í eftirrétt. Eftir að búið var að ganga frá eftir matinn, sem allir hjálpuðust að við, þá var farið í að opna pakkana og að því búnu voru jólakortin opnuð með kaffinu og smákökunum. Sem sagt, allt eftir bókinni ár eftir ár, nema að Carmen-rúllurnar fengu að fjúka þegar líða tók að unglingsárunum!
Já og úr því að ég nefndi bók, þá var (og er) ómissandi að fá bók í jólagjöf og lesa svo fram á jólanóttina, jafnvel fram undir morgun. Ég vildi hafa þetta svona alltaf og ætlaði aldrei að breyta því. Eftir að ég eignaðist fjölskyldu hélt ég að mestu í þessa siði og komst yfirleitt í jólaskap snemma í desember. Öfugt við Hönsu, systur mína og sálufélaga, sem var ekkert sérstakt jólabarn eftir að við komumst á fullorðinsár.
Systurnar Guðrún Sesselja og Jóhanna Vigdís (Hansa).
En hvað gerðist svo fyrir nokkrum árum? Það gerðist svo sem ekkert sérstakt, nema að ég hætti allt í einu að vera jólabarn og um sama leyti varð Hansa systir mikið jólabarn! Byrjuð að skreyta snemma í desember, jafnvel í lok nóvember og keypti m.a.s. eitt árið Der Weisse Engel, sem er engill með einhverjum díóðuljósum, sem mér fannst vera í andstöðu við allt sem systir mín stóð fyrir á þeim tíma!
Mér finnst það sérstaklega grunsamlegt að jólabarnið í Hönsu skyldi vakna um eiginlega nákvæmlega sama leyti og mitt sofnaði og hef hana alltaf grunaða um að hafa slegið eign sinni á mitt gamla jólabarn.
Ef ég á að giska á hvað gerðist, þá held ég að það hafi verið þetta brjálæði í kringum jólin, sem varð til þess að ég missti svolítið lystina á þeim. Allt þarf að gerast fyrir jólin og allt þarf að vera fullkomið. Það þarf að þrífa og skreyta og baka smákökur og kaupa jólagjafir og skrifa og senda jólakort, og allt er þetta gert með fullri vinnu!
Ég er reyndar löngu hætt að senda jólakort (svona um svipað leyti og synir mínir hættu að vilja vera fyrirsætur á jólakortunum!), en fæ samt ennþá kort frá tryggum vinum, sem virðast ekki kippa sér upp við að ég hafi ekki sent kort undanfarin ár. Fyrir það er ég þakklát! Ég er líka hætt að þrífa allt hátt og lágt og þakka bara fyrir að það er myrkur nánast allan sólarhringinn á þessum árstíma.
Núna er komið fram í miðjan desember og þar til í dag hafði ég ekki fundið fyrir votti af litla, týnda jólabarninu í sjálfri mér. En þar sem ég var að keyra um í snjónum (eftir að hafa fest mig þrisvar og fengið hjálp frá þremur miskunnsömum samverjum) byrjaði allt í einu að óma lagið Last Christmas með Wham í útvarpinu á Rás 1. Og þá gerðist eitthvað innra með mér og ég fann hvernig jólabarnið vaknaði af sínum langa og væra (eða á ég að segja óværa) svefni.
Mér varð alveg sama þótt ég ætti eftir að kaupa megnið af jólagjöfunum, og bara allan jólaundirbúning yfirleitt, ég varð glöð vegna þess að það eru að koma jól. Glöð yfir því að fá að vera með fjölskyldunni minni, glöð því að fólkið mitt er hraust og síðast en ekki síst er ég glöð að eiga góða og trausta vini. Ekkert af þessu er nefnilega sjálfsagt.
Ps. Hansa mín, ef þú finnur eitthvað fyrir því að jólabarnið sé orðið syfjað, þá skaltu hlusta á Last Christmas með Wham, það getur ekki klikkað!