Hrönn Harðardóttir var keppandi í fyrstu seríu af Biggest Loser Ísland. Við viljum vekja athygli á síðu sem hún er með á facebook og heitir
„Hvatning til betra lífs“ https://www.facebook.com/hvatningtilbetralifs. Kvennablaðið birtir hér aðsenda grein eftir Hrönn.
Það er ótrúlega fín lína á milli þess að finna sér endalausar afsakanir eða að sýna sjálfum sér skilning og virðingu en þetta er einmitt það sem ég hef verið að æfa mig á undanfarið og pælt mikið í.
Ég hef alltaf verið gríðarlega hörð við sjálfa mig og rifið mig niður við minnsta tilefni, hvort sem það var fyrir að æfa ekki nóg, borða ekki nógu hollt, fá ekki nógu háa einkunn eða verða lasin. Allir þessir hlutir, og fleiri, voru til þess að ég rakkaði mig niður í huganum, fannst ég engan veginn nógu góð og ég skammaðist mín fyrir þennan aumingjaskap.
Þetta gerði ég án þess að hugsa einu sinni út í það hvað ég væri að gera sjálfri mér, þangað til fyrir ca. 2 árum þegar mér var bent á það að ég væri að beita sjálfa mig andlegu ofbeldi og ein versta tegund af einelti væri þegar maður leggur sjálfan sig í einelti! Þetta fékk mig virkilega til að hugsa um hvað ég væri að gera sjálfri mér en náði samt ekki að stoppa mig af því mér fannst ég bara það ómöguleg að mörgu leyti að það væri í raun ekki hægt annað en að hugsa svona.
Í Biggest Loser ferlinu fór ég smám saman að bera meiri virðingu fyrir sjálfri mér og hugsa fallegri hugsanir um sjálfa mig. En eins og með flest annað í lífinu þá gengur þetta misvel og ég dett alveg annað slagið í gamla gírinn, en með því að reyna að einblína á jákvæðu hlutina sem maður gerir og gera sitt besta þá smám saman byggist þetta upp með fullt af litlum, persónulegum sigrum.
Eftir að keppninni lauk í apríl þá fór ég smám saman að missa tökin á mataræðinu og þó ég hafi verið dugleg að æfa þá þyngdist ég töluvert í sumar, þó ég sé sem betur fer ekki nálægt þeirri þyngd sem ég var í síðasta haust. En þetta fór mjög illa í mig og varð vítahringur, ég var ósátt við mig fyrir að hafa misst mig svona og þó það hljómi kannski furðulega fyrir sumum þá varð það bara til þess að ég borðaði meira.
Með því að tala hreinskilnislega um þetta við fólkið mitt og vinna í andlegu hliðinni fór ég smám saman aftur að ná stjórninni í haust og hef undanfarna mánuði náð að halda mér á góðu róli, allavega svona yfirleitt 
En það sem mig langaði að fjalla um hér er einmitt þessi dómharka, fullkomnunarárátta og skömm sem oft fylgir þessari baráttu. Áður var þetta allt saman stanslaust í gangi hjá mér, ég skammaðist mín og dæmdi mig hart fyrir að vera feit, skammaðist mín þegar ég kom að afgreiðslukassanum í búðinni með fulla körfu af óhollustu og öfgarnir voru rosalegir, annað hvort var mataræðið hræðilegt og ég hreyfði mig ekkert og svo þegar ég ætlaði nú aldeilis að taka mig í gegn þá þurfti ég að gera það fullkomlega! Æfa alla daga og borða aldrei aftur óhollt sem að sjálfsögðu tókst ekki og þá fannst mér allt ónýtt og ég fór aftur alla leið í hina áttina.
Ég finn ennþá fyrir svona hugsunum annað slagið og þá sérstaklega skömminni, núna þekkja mig margir úr þáttunum og fylgjast með mér sem hefur orðið til þess að ég skammast mín oft mjög mikið þegar ég missi mig í búðinni og er með fullt af nammi og drasli. Þá líður mér eins og fólk sé að dæma mig en sennilega er það ég sem dæmi mig harðast, og fæstir eru sennilega mikið að spá í hvað ég er að kaupa þó mér líði þannig á því augnabliki því skömmin liggur hjá mér.
Undanfarnar vikur hefur verið mjög mikið að gera hjá mér og mikið álag en það hefur fengið mig til að hugsa mikið um muninn á því að búa sér til endalausar afsakanir og því að sýna sér skilning og virðingu. Þó jólin nálgist og það sé mikið að gera er það ekki afsökun til þess að hætta að æfa og borða bara ruslfæði en ég sýni mér þann skilning að ég hef kannski ekki alltaf tíma til að æfa jafnmikið og ég er vön og mataræðið er ekki fullkomið. Þetta er bara tímabil sem eyðileggur ekki allt ferlið í framhaldinu heldur geri ég bara eins vel og ég get meðan þetta tímabil gengur yfir og svo get ég gert betur þegar því líkur.
Og þarna er einmitt þessi fína lína á milli afsakanna og þess að taka tillit til þess hvernig aðstæður eru hverju sinni. Ég hef svo oft talað við fólk sem segist ekki hafa tíma til að æfa en svo kemur í ljós að það missir samt aldrei af uppáhaldsþættinum sínum í sjónvarpinu.. er það ekki hæpin afsökun þá að hafa ekki tíma? Það er alveg hægt að taka æfingu heima ef maður kemst ekki í ræktina eða stunda hreyfingu úti ef maður hefur ekki efni á líkamsræktarkorti, þannig að þær afsakanir eru líka úr sögunni. Ég dett alveg í afsakanir annað slagið en ég er alltaf að verða betri og betri í að slá á þær og það eru einmitt þeir sigrar sem byggja mann upp.
Stundum dett ég í það að rakka mig niður fyrir að hafa þyngst í sumar en ég næ oft að stoppa mig með því að rifja upp allt sem ég hef afrekað þrátt fyrir það, ég er t.d. búin að styrkjast mikið bæði líkamlega og andlega á þessum tíma og allt þetta ferli gerir ekki annað en að gera mig að sterkari manneskju. Staðreyndin er líka sú að það er ekki nema rúmt ár síðan ég var rúmlega 140 kg og á virkilega vondum stað persónulega og það breytist ekki einn tveir og tíu eða með því að taka þátt í Biggest Loser.
Þátturinn hjálpaði mér ólýsanlega mikið en hegðun og hugsanir sem maður er búinn að tileinka sér í mörg ár breytast ekki svo auðveldlega og er mikilvægt að sýna því skilning. Síðasta sumar var ég t.d. í fyrsta sinn að reyna að tækla sumartímann á heilbrigðan hátt og núna er ég í fyrsta sinn að takast á við prófatíð, skammdegið og álagið sem fylgir þessum tíma án kvíðalyfja og í takt við heilbrigðan lífsstíl. Þetta eru allt áskoranir og svo er lífið endalaust að kasta í mann allskonar hlutum sem maður þarf að læra að tækla öðruvísi en áður.
Áður var mín aðferð til að höndla erfiðar aðstæður og tilfinningar að borða yfir það allt saman og það er virkilega erfitt að breyta því, að takast á við hlutina á heilbrigðan hátt sem maður hefur kannski aldrei gert áður. Þess vegna hef ég ákveðið að reyna eins og ég get að sýna mér og þessu ferli skilning og virðingu án þess að missa mig í einhverjar afsakanir, staðreyndin er bara sú að ekkert okkar er fullkomið og það að reyna það er fyrirfram glötuð barátta.
Mitt mottó er að þykja vænt um mig eins og ég er akkúrat núna, ekki eins og ég verð eftir x mörg kíló, því ég hef mína kosti og galla eins og aðrir og ég er nóg!
Ástæðan fyrir því að ég skrifa þennan pistil er að ég vil segja fólki hreinskilnislega hvernig mín upplifun hefur verið, við sjáum alltof oft bara “glansmynd” af fólki og það veldur oft minnimáttarkennd. Við sjáum fréttir af fólki sem grennist og allt verður svo dásamlegt eftir það, og jú vissulega verður lífið miklu betra, skemmtilegra og auðveldara en það er svo margt þarna á bakvið og það er ekki raunhæft að ætla að maður sé bara alltaf “með´etta” þó maður nái árangri. Þess vegna vil ég koma því til skila að þó að það gangi ekki alltaf eins og í sögu þá er ekki allt ónýtt og maður er ekkert verri en næsta manneskja, því sú manneskja hefur pottþétt upplifað slæma tíma líka, þú bara veist ekki af því, því við reynum jú flest að sýna bara “glansmyndina” út á við.
Ég virkilega vona að þessi orð geti hjálpað einhverjum við að verða betri við sjálfan sig og koma fram við sjálfan sig af virðingu. Njótum lífsins og fögnum því hvernig við erum nákvæmlega núna!