Ég ætla að henda inn stuttum pistli um eitt og annað sem ætti að vera í daglegri umræðu okkar Íslendinga á samfélagsmiðlum, á öllum vinnustöðum, við eldhúsborðið og í stofunni heima því þetta eru málefni sem koma okkur öllum við, hvort sem við viðurkennum það eða ekki.
Það sem kveikti í mér að skrifa þetta var þegar ég sá samantekt yfir dýrustu lönd í heimi, og myndin hér fyrir neðan sýnir dýrustu lönd í Evrópu. Þá sló sannleikurinn mig fast þótt ég vissi þetta svo sem fyrir.
Þau lönd í Evrópu sem dýrast er að lifa.
Ég á eftir að fá yfir mig holskeflu skamma vegna þessa pistils, en mér er svo slétt sama um það því fólk neitar oft að horfast í augu við sjálft sig. Það er nefnilega alltaf svo þægilegt að kenna einhverjum öðrum um hvernig manni líður og gengur í lífinu heldur en viðurkenna fyrir sjálfum sér að það gæti verið okkur sjálfum að kenna.
Stjórnmál, launamál, félagsleg málefni, verðlag í verslunum og svo mætti lengi telja það sem við „nennum“ ekki að ræða á daglegum basis við vinnufélagana og fjölskylduna. Viðhorf hins almenna Íslendings er alltaf; „þetta reddast, ég vinn bara meira“.
Ömurlegt viðhorf sem segir kanski meira um þessa þjóð en margt annað því þeir Íslendingar sem hafa flutt erlendis eru dásamaðir fyrir dugnað og vinnusemi því í sínu heimalandi verður fólk að vinna allt að 18 tíma á dag til að eiga í sig og á.
Það er svo sorgleg staðreynd að Íslendingar eru því miður almennt of uppteknir til að standa saman og laga sín eigin kjör. Þeir hafa allt til þess að gera það en þeir gera það ekki af einhverjum ástæðum, vilja frekar eyða öllum sínum tíma í vinnunni heldur en geta verið á mannsæmandi launum og sinnt fjölskyldu sinni og börnum. Íslendingar eru sínir eigin, verstu óvinir.
Íslenskar láglaunastéttir geta lamað allt atvinnulíf á Íslandi og færu létt með það, ef það væri einhver raunverulegur vilji almennings til þess og krafist þess að lífskjör hér á landi yrðu með þeim bestu í heimi, ef ekki þau bestu. Allt sem þarf er vilji almennings til að standa saman.
Sjálfsvígum fjölgar með hverju árinu því fólk sér enga framtíð fyrir sér nema basl og örbirgð og stjórnvöld, auk einstakra þingmanna, eru duglegust við að hrekja fólk í sjálfsmorð með láglaunastefnu sinni og hatri á öryrkjum og öldruðum sem kristallast í því að ráðast alltaf á þá með lækkun á tekjum þeirra, skerðingum og auknum álögum, s.s. komugjöld sem gerir þeim ókleift að eiga fyrir nauðsynjum út mánuðinn. Þetta er staðreynd.
Verðsamanburður á nauðsynjavörum úr alþjóðlegri skýrslu árið 2013.
Það sem stendur okkur helst fyrir þrifum er sú staðreynd, að almenningur í landinu lætur stöðugt ljúga að sér og blekkja sig með yfirlýsingum frá gjörspilltum alþingismönnum, ráðherrum og atvinnurekendum, sem blákalt halda því fram að mannsæmandi laun til handa almenningi komi hér af stað óðaverðbólgu og slíkri hækkun á verðlagi að ekki verði við neitt ráðið. Launahækkannir verði að vera hófstilltar og þeir halda því fram blákalt að, „minna sé meira“ og almenningur njóti góðs af því að laun séu langt undir velferðarmörkum og fólk gleypir þetta hrátt og trúir að þetta sé satt, þrátt fyrir að fjöldi manns úr öllum stéttum með misjafna þekkingu og reynslu, segi almenningi að þetta séu lygar og fólk eigi að stoppa svona hegðun og láta sökudólgana svara til saka.
Fyrir vikið blómastrar svo svarta hagkerfið sem aldrei fyrr og gerir ástandið í þjóðfélaginu enn verra.
Það er nefnilega auðveldara að trúa lygunum ef þær koma frá einstaklingum sem eru „stór nöfn“ í þjóðfélaginu. Enginn tekur mark á bloggara sem er bara réttur og sléttur verkamannsræfill sem vann sér til heilsuleysis og örorku upp úr þrítugu, þó svo hann styðjist við útreikninga sem sýna og sanna að það er verið að ljúga að almenningi.
Trúgirni almennings á fjölmiðlum, stjórnmálamönnum og „stóru nöfnum“ er hinn eini sanni sannleikur í huga hins almenna borgara á Íslandi.
Sjómenn, verkafólk, öryrkjar og aldraðir eru snuðaðir um tugi milljarða í hverjum mánuði í boði útgerðarmanna, atvinnurekenda, lífeyrissjóða og stjórnmálamanna og enginn af þessum hópum lyftir hönd sér og sínum til varnar og sumir í þessum hópum ganga jafnvel svo langt að verja með kjafti og klóm í skrifum sínum og tali í fjölmiðlum, þá stjórnmálamenn, stjórnmálaflokka, fyrirtæki, útgerðarmenn og atvinnurekendur sem jafnvel fara hvað verst með sitt vinnuafl.
Ég hef oft orðið mjög hugsi yfir þeim póstum og skilaboðum sem ég hef fengið frá einstaklingum sem hafa lesið greinar og pistla eftir mig þar sem ég bendi með augljósum hætti á rangindin sem almenningur er beittur, hvernig það er hægt að ausa svívirðingum yfir mann fyrir það, en eftir að ég fór að lesa á milli línanna í þessum skilaboðum, þá sá ég ástæðurnar. Þær eru nokkrar en fyrst og síðast eru þetta einstaklingar sem geta aldrei staðið með sjálfum sér og hafa ekki þroska né getu til að hugsa sjálfstætt og láta því illa innrætta og gjörspillta stjórnmálamenn og jafnvel heilu flokkana, ráða öllu sínu áliti án þess að svo mikið sem reyna að sjá rangindin, bæði í sínum eigin málflutningi sem og flokkslínunni.
Sumir eru því miður ekki betur gefnir en svo, að þeir auglýsa heimsku sína í hverjum pistlinum á fætur öðrum á bloggsíðum sem og á samfélagsmiðlum. Þegar maður svo biður þessa einstaklinga um rök fyrir máli þeirra, þá fara þeir alltaf og undantekningalaust í manninn en ekki málefnið enda andleg geta þeirra til að rökræða málin er engin. Þegar þeir hafa síðan verið hraktir út í horn, með rökum, þá banna viðkomandi nánast undantekningalaust þeim sem með rökin og staðreyndirnar koma, að tjá sig meira á síðu viðkomandi.
Ég þekki því miður mjög marga sem eru svona og ég er hættur að reyna að ræða stjórnmál við þá því það er vonlaust. Þeir hafa almennt ekki andlega getu til þess og þeir geta aldrei fært rök fyrir neinu sem þeir slá fram, þeir bara sækja þetta á síður stjórnmálamannanna sem þeir styðja og geta því aldrei rökrætt neitt.
Heilsíðugrein í Morgunblaðinu frá því í sept 1985, þremur árum eftir að því var komið á.
Kvótakerfið er eitt af því sem stendur þjóðinni fyrir þrifum.
Allar aðrar þjóðir sem hafa tekið upp íslenska kvótakerfið, hafa hent því eftir nokkurra ára reynslu því þetta kerfi er eitthvað það versta fiskveiðistjórnunarkerfi sem hefur verið komið á laggirnar og stuðlar að brottkasti á fiski í stórum stíl, svindli og alls konar fölsunum bæði á aflatölum og vigtartölum, magntölum íss og fisks ásamt óteljandi öðrum þáttum sem gera það kjörið fyrir þá eina sem eru í náðinni hjá stjórnvöldum til að veiða allann fisk í kringum landið.
Nái frumvarp fram að ganga í kvótamálunum á vorþingi, þá er búið að sjá til þess að næsta aldarfjórðunginn muni almenningur á Íslandi hafa það enn verr heldur en nú er og tekjur ríkisins minnka ár frá ári meðan kvótagreifarnir og útgerðirnar munu moka hundruðum og jafnvel þúsundum milljarða í eigin vasa. Þetta má aldrei komast til framkvæmda því það er hægt að gera betur en gefa þjóðarauðlindina.
Er það þjóðhagslega hagkvæmt? Er það í raun það sem almenningur vill? Að örfáir útgerðarmenn sem hafa hvorki heiðarleika né siðferði til að bera, fái allann arð af fiskimiðunum í kringum landið? Að almenningur ætli að binda börn sín í hlekki þrælahalds útgerðar og eignamanna, kynslóðir fram í tímann?
Ég trúi því bara ekki að Íslendingar ætli að láta það viðgangast án þess að gera neitt í þeim málum, því gerist það verður aldrei hægt að kalla Ísland velferðarríki framar.
Ef allt væri með felldu í þessu landi, stjórnmálamenn væru í raun og veru að vinna að hag lands og þjóðar, þá væru lægstu dagvinnulaun hér ekki undir fimm hundruð þúsund á mánuði, miðað við verðlag í dag, og skattleysismörk væru að lágmarki 550 þúsund.
Öryrkjar og aldraðir væru að fá bætur upp á minnst 350 þúsund og skerðingar vegna lífeyrissjóðstekna væru ekki til. Tekjuskerðingar kæmu eingöngu á atvinnutekjur yfir 250 þúsund og væru þá aðeins hálf króna á móti krónu því þannig væri kerfið atvinnuhvetjandi ólíkt því sem það er í dag.
Fjórða dýrasta landi í heimi er Ísland.
Ef allt væri hér með felldu og stjórnmálamenn væru heiðarlegir og siðferði þeirra í lagi, þá væri búið að afnema þetta kvótakerfi sem er landinu til bölvunar utan örfárra útgerðarfjölskyldna sem moka öllum hagnaði af fiskveiðunum í kringum landið í eigin vasa og aðeins brotabrot af hagnaðinum fer í rekstur landsins.
Ef allt væri hér með felldu og hér væri fiskveiðistjórnunarkerfi við lýði sem hámarkaði hagnaðinn fyrir ríkissjóð og landsmenn alla, þá væri það að skila þjóðinni hátt í þúsund milljarða og jafnvel meira í árstekjur á ári hverju.
Ef almenningur í landinu hefði vit og vilja til að standa saman og til að berjast fyrir betri lífskjörum, þá væri ég ekki að skrifa þennan pistil.
Pælið í því.