Bara nafnið gerir þetta spennandi. Það er svo sjaldan sem börnum er ögrað með flóknum tilfinningum í leikhúsi, hvað þá náttúruhamförum sem valda ástvinamissi, öryggisleysi og aðstæðum sem enginn fær neitt við ráðið. Það eru vissulega mörg börn sem hafa upplifað slíkt víða um heim og af ólíkum ástæðum en ekki íslensk börn. Að undanskildum þeim sem hafa gengið í gegnum afleiðingar snjóflóða nær okkur í tíma.
Hér fangar sagan ferðalag lítillar stelpu á Austfjörðum á tímum Skaftáreldanna frægu. Hún byrjar ferðalagið með móður sinni og endar það ein. Eða hjá vandalausum.
Ég játa að þetta er í fyrsta skipti sem ég sé Möguleikhúsið að störfum og ekki varð ég fyrir vonbrigðum. Sagan er mjög hnitmiðuð og ég sá ekki fyrr en eftir á að þetta er ætlað börnum níu ára og eldri.
Mitt kompaní var ung listakona og einn fjögurra að verða fimm ára drengur.
Hann var að vísu ekki hrifinn í fyrstu og vildi fara út að gefa öndunum brauð, sýningin er í Tjarnarbíó og hann vissi að stutt væri að fara í þá skemmtun en þar sem hann hafði tekið börnin sín; tuskudúkkur, kisu, voffa og mýslu með í leikhúsið, og ég var með voffa og mýslu, þá sagði ég honum að þau væru svo spennt að við myndum bíða aðeins, þetta yrði bráðum búið. Ég reyndar efast um að hann hafi haft mikinn skilning á öllu þessu en samt hélt hann þetta út hinn rólegasti fyrir utan fáein „bregðu“-atriði sem eru bara fjári góð.
Fyrir utan þá trú sem ég hef á því að segja börnum krefjandi sögur þá er þessi saga í raun svo stutt frá okkur í tíma og svo nátengd okkar umhverfi og náttúru að ég ætla að mæla með því að fólk fari með börnin sín alveg upp í unglingdóminn á þessa sýningu og þó að stúlkan í sögunni sé skálduð þá er presturinn Jón Steingrímsson eldklerkur aldeilis ekki.
Þetta gefur tilefni til söguskoðunar og djúphugsunar um hvernig það er að vera upp á náttúruna komin sem við erum náttúrlega alltaf þótt við búum í borg. Einnig á sagan ákaflega vel við akkúrat núna þar sem gosið í Holuhrauni, sem er á svipuðum slóðum, stendur enn og ekki virðist lát á.
Leikhópurinn gerir þetta með eindæmum vel. Sagan er aldrei langdregin heldur rennur hún áfram ljúflega eins og vatn sem stöðvast aldrei. Börnin fá sinn létti í sögunni og er ekki haldið í heljargreipum hörmunga of lengi né er þeim ofgert með grafískum tilburðum.
Sagan er látin nægja og er framsetning á fortíð og nútíð afar vel hugsuð. Búningarnir eru til mikillar fyrirmyndar.
Ég verð líka að segja það að unga leikkonan sem leikur stúlkuna bæði í nútíð og fortíð er alveg frábær, hún gerir þetta hreinlega með afbrigðum vel.
Síðast en ekki síst verð ég að nefna tónlistina og hljóðmynd. Ég og unga listakonan vorum hreinlega heillaðar af hljóðinu í þessari sýningu. Það er einstaklega vel útfært og hljóðhönnunin nánast fullkomin og afar sjaldgæft að heyra svona smekkvísi og nákvæmni í hljóðmynd leikhúsa.
Annars eiga þau allt mitt hrós sem að þessu koma í Möguleikhúsinu. Mér skilst að þau séu að safna á „Karolina fund“ til að geta farið með þetta um landið og ég vona að þeim takist það. Vissulega er hin fjöruga afþreying nauðsynleg fyrir blessuð börnin en hví að ræna þau fróðleiknum og þeim tilfinningum sem eftir sitja við að sjá og heyra af raunveruleika sem ekki er svo fjarri okkur í fortíð og mögulega í nærliggjandi framtíð?
Þegar út var komið átti ég hálfpartinn von á að litli ferðafélagi minn yrði frelsinu feginn, að hann myndi ekki minnast á þetta orði en það var af og frá. Honum var tíðrætt um að mamma stelpunnar hefði breyst í Eldbarn og að þá hefði stelpan verið ein og þurft að vera hjá fólkinu og hún hefði verið svöng en fengið lifrarpylsu.
Jasso! Ekki vitum við hvernig hann fékk þessa niðurstöðu en þetta voru þær tilfinningar sem sagan skildi eftir hjá svo ungri sál.
Ég mæli svo sannarlega með að bjóða börnum á þessa sýningu og þótt standi í leikskránni „níu ára og eldri“ þá myndi ég segja sex ára og eldri.
Takk fyrir mig.
Ljósmyndir úr sýningu 2015©Photographer.is/Geirix