Á Ólafsfirði er ótrúlega falleg smíðastofa sem rekin er af konu að nafni Kristín R. Trampe. Kristín tekur á móti mér með brosi á vör og er alveg til í að svara nokkrum spurningum um Smíðakompuna sem hefur fangað athygli mína síðan ég fyrst kom á Ólafsfjörð.
Kristín er 71 árs í dag og þegar hún hætti að vinna 67 ára þá fyrst fór hugmyndin um Smíðakompuna að rúlla af alvöru.
Opnun Smíðakompunnar átti sér langan aðdraganda en Kristín lærði upphaflega að skera út með járnum á Akureyri, þá fimmtug að aldri og lærði hún hjá Jóni Hólmgeirssyni smíða- og útskurðarkennara. Hún hefur einnig farið á tvö eða þrjú námskeið hjá Siggu á Grund en sú kona er þekkt fyrir verk sín og hefur meðal annars fengið fálkaorðuna fyrir verk sín. Kristín hefur einnig lært að tálga hjá bæði íslenskum og sænskum listamönnum.
Kristín var lengi vel í vandræðum með að láta saga út fyrir sig en hún á þó góða að og þegar hún varð sextug þá fékk hún fyrstu sögina sína í afmælisgjöf enda var ekkert annað sem hana langaði í. Hún segir að þegar hún hafi eignast sögina þá hafi opnast alveg nýr heimur fyrir henni og í dag sé hún miklu meira sjálfbjarga heldur en áður en sögin kom til sögunnar. Í dag er hún mikið meira að saga út heldur en að skera en reynir þó að halda sér við með járnunum. Nú er svo komið að Kristín hefur verið að saga út í um ellefu ár og er hvergi nærri hætt.
Smíðakompan er staðsett í gamla apótekinu á Ólafsfirði og má með sanni segja að það sé skemmtileg tilviljun þar sem Kristín er menntaður lyfjatæknir og vann í apótekinu á árum áður. Fyrir rétt um þremur árum flutti Kristín aftur til Ólafsfjarðar eftir að hafa búið annars staðar og stuttu seinna losnaði húsnæðið sem áður hafði hýst apótekið. Húsnæðið hentaði einstaklega vel undir Smíðakompuna þannig að Kristín stökk á það og hefur starfsemin verið þar allar götur síðan. Í Smíðakompunni hefur Kristín einnig aðstöðu til að sýna hlutina sem hún hefur búið til.
Kristín tekur það fram að hún sé ekki teiknari og það sé ekki öllum gefið að gera vinnuteikningar fyrir útskurð eins og hún gerir en hún hefur sett sig í samband við teiknara út um allan heim sem senda henni teikningar sem hún getur svo notað til að skera út. Hún er aðallega í sambandi við þrjá færa teiknara og kaupir þær teikningar sem hún þarf á að halda en stundum fær hún teikningar gefins til að smíða eftir.
Í dag er Kristín aðallega að saga út myndir og þá helst í krossvið en hún sagar líka í lerki úr Vaglaskógi og MDF við ef ætlunin er að sprauta hann. Hún notar líka linditré og mahóní ef hún kemst í þannig við, en það er oft erfiðara að nálgast þannig efnivið. Hún nefnir það einnig að í rauninni vanti hana fleiri vélar og að hún þurfi eiginlega að fá sér lítinn þægilegan rennibekk þar sem hún sé að gera dálítið af dúkkuhúsgögnum.
Kristín lítur ekki á Smíðakompuna sem vinnu eða fyrirtæki, heldur er þetta hobbí sem hún hefur einstaka ástríðu fyrir enda sést það vel þegar hlutirnir sem hún hefur gert eru skoðaðir, að þeir eru búnir til af mikilli natni. Á árum áður var hún með vinnustofu niðri við Slipp á Akureyri og kom fyrir að hún seldi einn og einn hlut og í dag er hún alltaf mjög ánægð ef að hún selur nóg til að eiga upp í leiguna.
Kristín hefur aldrei fengið styrk til að halda Smíðakompunni gangandi heldur kemur allt rekstrarfé frá henni sjálfri. Hún hefur hugsað sér að halda áfram að skera út og saga á meðan hún stendur í lappirnar og hefur heilsu til. Hún er alls ekki að fara að hætta að smíða og sérstaklega ekki á meðan hún hefur svona gaman að þessu.
,,Þetta heldur í mér lífinu“ segir hún brosandi. Hana langar að halda áfram því sem hún er að gera en hefur orð á því að það sé alltaf hægt að hafa einhver framför, hún geti ekki verið alltaf að gera það sama, það eigi ekki við hana.
„Ég er að vísu alltaf að saga út en ég get ekki alltaf verið að saga út sama hlutinn í marga daga, ég þarf alltaf að breyta til. Ég er svo frjáls í þessu og ég er svo heppin að ég get gert akkúrat það sem mér dettur í hug á morgnana þegar ég vakna.“
Þegar Kristín er spurð um hvað hafi verið erfiðast við að opna Smíðakompuna svarar hún að þetta hafi í rauninni ekkert verið erfitt.
„Húsnæðið kom hérna upp í hendurnar á mér, mér gekk vel að semja við húseigendurna, ég átti vélarnar, þetta bara gerðist!“