Ég ætlaði nú ekki að fara að fabúlera neitt um Evrópusambandið en það er ekki alltaf fyrirsjáanlegt hvert hugsanir manns leiða mann ef maður leyfir þeim aðeins að svífa. Maður er alltaf að reyna að komast að einhverri skynsamlegri niðurstöðu um aðildina og er kannski svona pínulítið litaður af því að hafa oft átt bara skratti góða daga úti í hinni stóru Evrópu án þess að vera neitt yfirmáta hræddur við útlendingana.
En það hefur auðvitað vantað allar bitastæðar upplýsingar til að hægt sé að eyrnamerkja sig einum né neinum. En viti menn! Birtist ekki Jón Gnarr eins og hvönn á bjargbrún sem ég get núna hangið á.
Það sér það hvert mannsbarn að það mun ekki ganga að taka gamla breska brandara og þýða þá með hinni mildu framsóknaraðferð og nota þá í kosningabaráttu til forseta. Ef reglugerðafarganið krefst þess að grín verði endurunnið með þessum hætti þá segi ég „ESB-neitakk“, hlúum að okkar Mið-Íslandi.
En því miður náði ég ekki að stoppa mig af með bara þessa niðurstöðu heldur þurfti endilega að velta aðeins fyrir mér þessari furðulegu hræðslu manna við guð.
Ég lagðist í persónuleg rannsóknarstörf og fann út að það eru aðallega tveir hópar manna (og kvenna) sem hafa heitar og miklar skoðanir á guði. Það eru hinir trúuðu og hinir trúlausu. Trúaðir vorkenna trúlausum vegna skorts þeirra á kærleik og trúlausir vorkenna trúuðum vegna skorts þeirra á vitsmunum. Þessir hópar eiga ótrúlega mikið sameiginlegt. Báðir eru í raun knúnir áfram af sama trúarhitanum. Annar trúir heitt og innilega að guð sé til og hinn trúir enn heitar að hann sé ekki til. Og þeir þreytast lítið á að karpa um þetta.
Hvorugur hópurinn getur veifað neinum vísindalegum gögnum og maður sér að þeim leiðist það oft svolítið. Smávegis svona afturhvarf til sandkassans „júvístsamahvaðþúsegir einntveirþrírog heilagurandiírólunni“.
Trúaðir mega ekki til þess hugsa að gert sé grín að guði meðan trúlausir virðast upplifa sig með typpi í andlitinu þegar umræða um trú er annarsvegar. Báðir hóparnir geta svo þessvegna látið yfir sig ganga gengdarlausa klám- og ofbeldisumræðu án þess að æsast mikið.
Þetta hljómar ótrúlega líkt og Evrópuumræðan, ekki satt?
Þarna er samt auðvitað yfirgangur karlmannsins eina ferðina enn. Guð skal vera karl því ekki væru konur að veifa typpum. En er ekki bara ástæða til að fara með guð í kynskiptiaðgerð? Fólki væri held ég ekki næstum því eins illa við að pjöllu væri veifað framan í það. Horfandi á tónlistarstöðvarnar sýnist manni það allavega. Ég veit auðvitað ekkert hvernig Austrið tæki því. Þeim virðist einhvernveginn vera heldur verr við konur þar en okkur hér í Vestrinu.
En auðvitað er því þannig varið samt að það er viðkvæmt mál fyrir okkur karlmenn að verið sé að veifa typpi framan í okkur. Ég meina, er þetta typpi stórt og mikið og gerir mann vandræðalegan og mjóróma eða er það eitthvert eldgamalt illsjáanlegt og krumpað? Hvorttveggja er eiginlega jafn slæmt.
Þegar upp er staðið þá er þetta pínulítið með guð eins og Evrópuumræðuna. Það er svo mikill hávaðinn í þeim sem telja sig vera handhafa stórasannleiks að vitræn umræða kemst ekkert á koppinn. Allir vita betur og skilja ekki í skilningsleysi annarra. Maður er bara skilinn eftir á eigin ábyrgð ef maður er ekki reiðubúinn að elta blint. Og þar liggur galdurinn.
Það eru held ég allir forvitnir um lífið og tilveruna. Þess vegna hefur maðurinn verið reiðubúinn að trúa blint frá örófi alda. Og maðurinn hefur lítið breyst í þeim efnum. Það er ekki bara gagnvart guði sem maðurinn hefur trúað blint. Við trúum næringarfræðingum og skottulæknum, predikurum og stjórnmálamönnum, kennurum og lyfjafyrirtækjum, vísindamönnum og miðlum, Morgunblaðinu og Vísi og svo mætti lengi telja.
Farandkallar og kellur voru með sögum sínum poppstjörnur fyrri alda og orðið „heimskur“ var notað yfir þann sem alltaf hafði dvalið heima og hafði þar af leiðandi þrönga „Heimssýn“.
Það er ansi mikið verk að sannreyna allt sem maður heyrir og les. Eiginlega óvinnandi vegur. Það fyrsta sem maður lærir í þessu lífi er að trúa blint. Svo hægt og rólega lærir maður með tímanum að stór hluti þess sem maður trúir er bara bull og vitleysa. Og til að flækja þetta enn frekar er sumt sem maður lærir að sé bull og vitleysa í dag orðin vísindaleg staðreynd á morgun eða hinn og svo kannski aftur orðið bull og vitleysa að ári. Og nú er ég að tala um hluti sem tilheyra efnisheimi og eiga að vera rannsakanlegir.
Hverju skal þá trúa um guðina sem eru af andans heimi og ekki hægt að mæla með vigt eða málbandi?
Samband mannsins við æðri mátt hlýtur alltaf að vera algjörlega persónulegt. Hvort sem það er Gunnar í Krossinum að þusa um tilvist guðs eða Jón Gnarr að fullvissa okkur um að hann hafi leitað af sér allan grun, þá vigtar hvort heldur sem er auðvitað ekki neitt. Gunnar virðist annaðhvort kokgleypa ritninguna gagnrýnilaust eða þá að hans tilgangur með því að troða trúnni ofaní annarra kok er ekki af kærleik sprottinn heldur einhverju öðru, á meðan Jón virðist hafa leitað – kannski með fyrirfram gefinni niðurstöðu – og hugsanlega er hans markmið ekki endilega að fræða samborgarana á kærleiksríkan hátt um tilvist eða ekkitilvist hins æðra.
Þegar dóttir mín leitar að uppþvottaburstanum er hún alltaf með plan sem fær hana til að trúa því að ég sé einmitt nýbúinn að henda burstanum og sé á leiðinni að kaupa nýjan. Það gildir það sama um trúna og trúleysið, hvorttveggja er svo ljómandi hentugt til tækifærisbrúkunar því aldrei er hægt að hrekja neitt af neinu viti.
Við sitjum hinsvegar öll uppi með sömu staðreyndina að ekki sköpuðum við heiminn. Það er hægt að trúa því að fyrir algjöra tilviljun hafi undan ferðamannsins fæti oltið steinn úr stað og þú komið fimm billjón árum síðar. Það er líka hægt að trúa einhverju allt öðru. Til dæmis þessu með stóra hvellinn sem vísindin eru reyndar núna að missa trúna á og kannski vegna þess að þau skildu hann aldrei alveg.
Svo er líka hægt að trúa því sem maður finnur í eigin hjarta. Maður veit nefnilega ótrúlegustu hluti ef vel er gáð.
Hér á árum áður þeystust um landið þvert og endilangt hljómsveitarútur með vaska poppara að skemmta landanum. Einn rútubílstjórinn var þannig útbúinn að þegar stoppað var í vegkanti til að losa vatn þá komu hestarnir (sem alltaf voru einhvernegin í girðingu við veginn) – þeir komu hlaupandi og staðnæmdust fyrir framan bílstjórann og störðu með aðdáun.
Það var hvíslað í partíum að þessi lánsami bílstjóri væri með græju sem væri svo vegleg að það væri á henni sérstök kennitala. Hann var reyndar ekkert að veifa græjunni framan í menn, en fyrir ungar gítarhetjur og bassafanta, trommuleikara og míkrafónhaldara var þessi maður náttúrulega GUÐ því þvert ofan í allar goðsagnir var hann alltaf sá sem englabossarnir á böllunum sóttu í.
Og trúi því hver sem trúa vill.