Ég var að ganga heim eftir að hafa hitt vinkonur mínar í bænum þegar ég gekk framhjá Apótekinu, nýja veitingahúsinu í Austurstræti, og sá mann ganga út með lítinn poka merktan staðnum. Pokinn vakti sérstaka athygli mína því hann var svo smart, leit út fyrir að geyma rándýra skartgripi.
Varla er þetta dýrari týpan af „doggy bag“ hugsaði ég og gat ekki stillt mig um – verandi matarperrinn sem ég er – að kíkja inn.
Ó guð!
Þarna inni var heilt desertborð sem jafnaðist á við fínustu skartgripaútstillingu. Dýrindis kökur störðu á mig í formi listaverka til að taka með sér heim. Súkkkulaðirósir, franskar makkarónur í mörgum litum og kökur sem ég kann ekki nöfnin á með fyllingum með enn exótískari millinöfnum.
Ég fann hvernig neðrivörin á mér fór að titra og ég kreppti höndina í vasanum sem hélt utan um farsímann minn og kaloríuteljara-appið sem ég var að taka í gagnið. Ég veit ekki af hverju en frá því að ég var barn hafa eftirréttir verið mínir aðalréttir. Þeir bara tala við mig!
Þvílík fegurð. Ég saug upp í nefið og stillti mig um að sleikja borðið.
Ég ákvað að velja eina syndsamlega köku og færa sambýlismanninum sem var heima sveittur að svefnvenja dóttur okkar. Á leiðinni fann ég súkkulaðiilminn í gegnum fallega boxið.
Ég verð að hrósa Apótekinu fyrir þessa hugmynd – fullkomin leið til að gleðja einhvern á afmælisdaginn nú eða þreyttan pabba sem á langa nótt í vændum.
Sjálf stóðst ég freistinguna að þessu sinni en ætla að láta eftir mér eina dásemd um næstu helgi. Það þarf ekki að kosta tugi þúsunda að koma þeim sem þú elskar á óvart.
Blikk blikk (taugakippur vegna afsykrunar í móðurborði)