Það virðist vera normið að eignast börn á einhverjum tímapunkti. Það er gert ráð fyrir því að allir vilji eignast börn þegar þeir hafa komið sér vel fyrir í lífinu en af einhverjum óskiljanlegum ástæðum er aldrei gert ráð fyrir því að til sé fólk sem hefur bara engan áhuga á því að eiga börn.
Ég er ekki að segja að það eigi ekki eftir að koma tímabil í mínu lífi þar sem að mig á eftir að langa til að fjölga mér en í dag hef ég bara engan áhuga á því en samt finn ég af og til fyrir þrýstingi.
En af hverju þessi þrýstingur? Ég get ómögulega fundið gáfulega skýringu á honum. Ég er námsmaður, fátækur námsmaður eins og flestir þeir sem stunda nám á þessu landi, ég get ekki með nokkru móti látið peninginn minn duga út mánuðinn og ég verð pirruð við mikið áreiti.
Mínar félagslegu aðstæður eru alls ekki sem bestar en þrátt fyrir það finnst vissum einstaklingum það sjálfsagt mál að spyrja mig reglulega hvort að ég og maðurinn minn ætlum ekki að fara koma með eitt kríli?
Ég verð bara að segja eins og er að ég hef engan áhuga á því að eignast barn á þessum tímapunkti í lífinu, horfa á það vaxa úr grasi á óhollu fæði (því það er fæðið sem er ódýrast), þurfa að neita því um að stunda íþróttir eða læra á hljóðfæri af því ég hef hreinlega ekki efni á því og þurfa að hugga það þegar það er ekki til peningur fyrir skólaferðalagi.
Önnur er spurningin sem að ég fæ öllu sjaldnar þótt að hún sé mikið gáfulegri og það er hvort að mig LANGI til að eignast barn. Ef satt skal segja þá er ég ekkert viss um að mig langi í barn, ég hef bara ekki myndað mér skoðun á því.
Ég efast ekki um að ég gæti orðið góð móðir eftir 10 ár eða svo, en langar mig að fæða barn inn í íslenskt samfélag eins og það er í dag? Nei, mig langar það ekki enda er íslenskt samfélag langt frá því að vera barnvænt.
Ég hef lengi velt fyrir mér af hverju það virðist vera svona sjálfsagt að allir eignist börn. Áður en ég fór í fast samband þá virtist öllum vera nokkuð sama um hvort að mig langaði yfir höfuð að eignast börn og ég pældi ekki mikið í því sjálf, ég var bara að hugsa um aðra hluti.
Eftir að hafa verið í föstu sambandi í einhvern tíma fór barneignaspurningin að dúkka upp oftar og oftar og nú er svo komið að mér er farið að líða eins og mér beri skylda til að eignast börn og ef ég geri það ekki þá sé ég á einhvern hátt „gölluð“.
Ég hef trú á því, að ef ég fengi aldrei þessa spurningu, myndi ég eyða tímanum mínum í eitthvað annað en að velta því fyrir mér hvort að ég væri eitthvað furðuleg eða gölluð, fyrir það eitt að vera ekki að plana barneignir eignalaus, peningalítil og í námi.
Hvernig væri að fólk myndi bara hætta að skipta sér af barneignarhugleiðingum annarra og leyfði fólki bara að finna út úr því sjálft með tímanum hvort að það langar að eiga börn?