„Hæ pabbi, ég er í bankanum. Getur þú millifært á kortið hjá mér 30 þúsundkall, ég þarf að kaupa jen?“
Ég er semsagt að vitna í símtal milli mín og 13 ára dóttur sem átti sér stað núna í vikunni. Þar sem ég er af þeirri kynslóð þegar utanlandsferðir voru bara fyrir þá sem bjuggu í Arnarnesinu, þá var ég ekki alveg viss um hvað mér átti að finnast um þetta símtal.
Ég var orðinn 17 ára þegar mér með harðfylgi tókst að koma mér til útlanda. Með saltfiskskipi til Lissabon og ég fékk þvílíkt víðáttubrjálæði í hinni suðrænu stórborg fyrsta kvöldið að guð og góðir menn máttu leggja ýmislegt á sig til að ég fyndi aftur skip, en það er önnur saga. Mér varð samt óneitanlega hugsað til þessarar fyrstu utanfarar minnar. Ekki það að sú stutta, eða sú sem einusinni var stutt, hafi ekki komið til útlanda áður. Jú jú, búin að hendast um allar trissur en samt alltaf með pabba.
Fjögurra ára krafðist hún þess að fá að fara ein að panta sér ís á veitingastað við Strikið. Kláraði það flott enda búin að hafa danska AuPair allt sumarið. Það runnu í gegn minningar ferðalaganna. Fimm ára týnd í risamolli í Orlandó um jólin, komin þrjá vagna í burt í neðanjarðarlest New York borgar eins og hendi væri veifað, garðurinn í Berlín, stjórnleysi í Liseberg og áfram mætti telja.
Pabbi alltaf frekar á nálum en hitt en samt fann ég alltaf mjög sterkt fyrir einhverri svo sterkri sjálfsbjargarviðleitni sem fékk mig til að róast og treysta aðeins forsjóninni.
Ég kem líka af þeirri kynslóð sem sér útlöndin alltaf með íslenskum filter. Þetta er ekki svona heima og afhverju í ósköpunum gera þeir þetta svona og mikið er þetta skrítið og svo ef maður heyrði íslensku á boulevard í París þá rifnaði maður úr hamingju. Og þó svo ég hafi verið lánsamur og náð að fara um heiminn vítt og breitt þá hef ég einhvernveginn alltaf hrósað happi að sleppa heim aftur í öryggi heimahaganna.
Við vorum í London í fyrra ég, ein sjö ára, ein 11, ein 12 og ein eitthvað eldri. Ég sló um mig með heimsborgarabrag og sagði „Í London borðar maður indverskt,“ og bjóst við að fá hörð mótmæli og heimtingu um McDonald en nei, „gerum það“ allar í kór og gjörsamlega toppuðu mig í Tandoore og Tikka Masala Papadom og naan chutney og hvað þetta heitir allt saman.
Svona víðsýni kostaði mig margra ára æfingu og aga. Ég vildi helst bara hangikjöt. Svo stuttu eftir að heim var komið sagði mín allt í einu upp úr þurru: „Pabbi, eigum við ekki að flytja til London?“ Það rann kalt milli skinns og hörunds. Ekki að ég kunni ekki vel við London, hef oft dvalið þar og líkað vel. En ég er bara ekki þessi heimsborgari. Get skotist af og til eitthvað út í buskann en svo bara verð ég að drulla mér heim í harðræði hægri flokkanna.
Ykkur gæti verið farið að gruna að við séum nú á leið til Japan. Það er ekki allskostar rétt. Í þetta skiptið fæ ég ekki að koma með. Verð skilinn eftir heima grænn af öfund. En öfundin er líka það eina sem mun plaga mig. Ég er alveg áhyggjulaus. Þarna er nefnilega heimsborgari á ferð. Það örlar ekki á kvíða hjá litla langfaranum.
Ég hef lítið þurft að taka þátt í undirbúningi. Þurft að hlusta á heitustu YouTjúbin meðan búnaðarlistinn er masteraður á stofuborðinu. Það er jú alveg djúp pæling að koma öllu til þriggja vikna tjaldferðar í einn bakpoka. Vinkonurnar tvær skipta líka tjaldinu á milli sín. Allt skal borið í einni ferð. Þetta er tekið svo alvarlega að síða ljósa hárinu var skipt út fyrir stutt skærfjólubleik-gul-skærgrænt hairdo að japanskri fyrirmynd.
Ég mun hugga mig við það einn heima að hugsanlega hafi ég lagt hönd á plóg með að skapa þennan sjálfstæða heimsborgara. Hafi kannski gert eitthvað rétt því klárlega er hún miklu miklu hæfari til að höndla heiminn heldur en ég var.
Vona bara að hún flytji ekki til Japan alveg á næstunni. En hún hefur allt sem til þarf til að drekka í sig heiminn á jákvæðan hátt. Alheimsmót skátanna í Japan mun skila henni vináttuböndum. Alþjóðlegum vináttuböndum og það eru einmitt þau bönd sem á endanum munu höggva á fjötra framsóknarmennskunnar.
Ég finn svo sterkt að hún er ekki Íslendingur. Hún er jarðarbúi. Hún er heimsborgari.