Setjum okkur eitt augnablik í spor konunnar með barnið í fanginu sem er á myndinni hér að ofan.
Erna Ýr Öldudóttir skrifar eftirfarandi á Facebook og við birtum hér með hennar leyfi:
„Þetta er íslensk kona og með ungt barn. Hún er að drukkna eftir að þau og aðrir Íslendingar yfirgáfu landið í flýti á yfirhlöðnum bátum vegna náttúruhamfara. Enginn vildi taka á móti þeim vegna þess að flóttamannakvótinn upp á 100 manns er þegar fullur í öllum nágrannalöndunum.
Allir voru að hugsa um öryrkjana og gamalmennin sín og húsnæðisleysið, þannig að þeir létu þau bara drukkna frekar en að eiga á hættu að missa spón úr aski sínum til skamms tíma.
Tugir þúsunda Íslendinga bíða nú blautir og matar- og allslausir í fjörunni í Skotlandi, Írlandi, Grænlandi, Færeyjum, Danmörku og Noregi en hermenn og lögregla í þessum löndum varna þeim frekari inngöngu í löndin og reyna að koma þeim fyrir innan gaddavírsgirðingar.
Nokkur þúsund drukknuðu á leiðinni. Þeir sem björguðust verða sendir út á haf aftur.“
Lítum svo á Facebookfærslu Skotans Steven McCallum frá því gær. Hér fyrir neðan er svo lausleg þýðing á skrifum hans.
This photo shows a Syrian mother trying to hold her baby above the water, after the boat they were on sank in the…
Posted by Steven McCallum on Thursday, 27 August 2015
„Á þessari mynd sést sýrlensk móðir sem reynir að halda barni sínu upp úr sjónum eftir að báturinn sem þær ferðuðust í sökk á Miðjarðarhafinu.
Samkvæmt Sameinuðu þjóðunum koma langflestir flóttamannanna frá Sýrlandi, þar sem talið er að 220 til rúmlega 300 þúsund manns hafi verið drepin í því hræðilega og vaxandi stríði sem þar er í gangi. Samúðarleysi þeirra sem víða á Vesturlöndum hafa verið blekktir af útlendingafjandsamlegum frásögum helstu fjölmiðla hefur verið ömurlegt. Hugsið nú sjálf, einu sinni á lífsleiðinni! Þetta fólk er manneskjur, bræður okkar og systur í hættulegum og hræðilegum aðstæðum (sköpuðum af heimsvaldastefnu) sem þarfnast aðstoðar í skyndi!
Flóttafólk felur ekki tekjur sínar á Caymaneyjum; flóttafólk einkavæðir ekki heilbrigðiskerfi landa sinna; og flóttafólk tínir ekki saman ævisparnaðinn, skilur ástvini eftir, mútar og slæst til að hanga undir járnbrautarlest eða komast inn í örlítinn falinn klefa á flutningabíl með fjörutíu öðrum, horfir upp á vini sína og ættingja deyja eða sæta nauðgunum, bara til að geta gortað af að fá £67.46 á viku.
Hugsaðu þér að vekja börnin þín á morgnana, gefa þeim að borða og klæða þau, setja tagl í hárið á lítilli stúlku, kýta við lítinn dreng um hvaða skó hann ætti að fara í. Hugsaðu þér svo, meðan þú ert að þessu, að síðar í dag munirðu klæða þessa viðkvæmu kroppa í björgunarvesti og taka þau með þér í gúmmíbát – sjóleið þar sem margir þeirra sem áður hafa reynt það sama hafa farist. Hugsaðu þér sögurnar sem þú þyrftir að segja börnunum til að róa þau. Hugsaðu þér hvernig þú myndir reyna að gera þetta skemmtilegt. Veltu fyrir þér þeim tilfinningastyrk sem þarf til að brosa til barnanna og fela eigin ótta.
Reyndu að sjá fyrir þér hvað þér fyndist þegar lítið væri svo gert úr þessari lífsreynslu – örvæntingarfullum flótta frá stríði – af grimmdarlegum og óheiðarlegum fjölmiðlum sem kölluðu þig og fjölskyldu þína „flökkufólk“, eins og þið væruð óværa á samfélaginu. Ímyndaðu þér hvernig væri að geta ekki komið á framfæri neinni annarri hlið á þessari lýsingu á ykkur, sem stjórnvöld og blaðamenn nota svo oft.“