Ástæðan fyrir því að ég ákvað að setjast niður og skrifa grein um fótboltastelpur og fótboltastráka fyrir stuttu er einföld, mig langar að breyta stöðunni. Ég hef pirrað mig á þessu lengi og ég ákvað að hætta að tauta við þá sem nenna ekki að hlusta og reyna frekar að gera eitthvað sem gæti raunverulega gagnast málefninu.
Svo ég ákvað að skrifa grein út frá minni eigin reynslu sem móður. Mig langaði að vekja fólk til umhugsunar og fá fólk til að tala um þetta, því umræðan er fyrsta skrefið í átt að betrumbótum. Samfélagið okkar er í stöðugri þróun og við eigum að vera opin fyrir því að vilja gera betur, en til þess að geta gert það þurfum við að sjá vandann og skilja hvað það er sem þarf að laga. Þar skiptir umræðan svo miklu máli.
Ég náði takmarki mínu að miklu leyti. Greinin vakti töluverða athygli og ég fékk góð viðbrögð úr ótrúlegustu áttum og margir foreldrar hafa þakkað mér fyrir að segja upphátt það sem þeir hafa lengi hugsað.
Það gladdi mig því ótrúlega mikið þegar ég fékk póst frá Íslandi í dag og ég var beðin að koma í viðtal og ræða innihald greinarinnar. Þar sem sjónvarpið er ótrúlega öflugur miðill þá taldi ég þetta kærkomið tækifæri til að koma boðskapnum enn lengra.
Mér þótti sérstaklega vænt um að dagskrárgerðarfólk á Stöð2 vildi taka þetta upp vegna þess að í greininni þá benti ég á hversu ósátt ég er við íþróttafréttadeild fyrirtækisins. Þeir höfðu þá ekki erft það við mig, eða hvað?
Í viðtalinu var ég spurð nokkurra spurninga og fékk að tjá mig óheft. Það var frábært og ég er afar þakklát. Ég viðurkenni þó að ég varð svolítið svekkt þegar ég sá viðtalið í sjónvarpinu í gær. Ég hafði nefnilega notað þetta gullna tækifæri til að spyrja út í samfélagslega ábyrgð íþróttafréttamanna og ég benti á það hversu illa þeir færu með þau miklu völd sem þeir hafa í höndunum.
Það sem sló mig þegar ég horfði á innslagið var það að allt sem ég hafði sagt beint um íþróttafréttamennina var klippt út!
Kannski er það óheppileg tilviljun en ég kemst samt einhvernveginn ekki hjá því að hugsa um hvort þetta hafi verið ritskoðun af hálfu 365. Kannski var það sem ég sagði of óþægilegt, ég veit það ekki. Kannski vildi enginn þurfa að svara fyrir þetta.
Fyrir vikið snerust samræðurnar sem á eftir komu nánast eingöngu um bikarana og að það hafi gerst óvart, en bikaramálið er bara lítill hlutur af heildarmyndinni. Því er ég pínu svekkt, það þarf að ræða um ábyrgð fjölmiðlanna líka.
Það er nefnilega þannig að þegar málið snýst um börn þá er ekki hægt að halda því fram að um sé að ræða framboð og eftirspurn. Það eru íþróttafréttamennirnir sem skapa framboðið, það eru þeir sem velja að fjalla einungis um strákana og hundsa stelpurnar.
Þeir geta vel ýtt á fyrirtækin sem borga brúsann og bent á misréttið. Þeir geta líka vel sagt frá stelpumótum eins og strákamótum í fréttatímanum þó þeir fái ekki borgað fyrir að gera heilan þátt um mótið.
Sögurnar eru svo ótalmargar. Ég sagði t.d. frá því í viðtalinu (og það var líka klippt út) að strákarnir í 5. flokki Fylkis hefðu komist í úrslit A-liða á N1 mótinu á Akureyri og leikurinn hefði verið sýndur í beinni útsendingu með leiklýsingu allan tímann, rétt eins og um fullorðins fótbolta væri að ræða.
Bekkjarsystur þeirra, líka í 5. flokki horfðu á þetta með stjörnur í augunum, stoltar af strákunum en spenntar fyrir því að fá sömu athygli. Þeim var sagt að stöð2 myndi koma á Símamótið (stelpumót), svo þær ákváðu að berjast eins og ljón þar til að komast í úrslit og fá það sama og strákarnir.
Nú Stöð2 mætti vissulega á Símamótið. Stelpurnar lögðu allt í sölurnar, sko allt. Mín stelpa fékk t.d olnbogaskot í andlitið í undanúrslitaleiknum og bullandi blóðnasir. En leikurinn var í járnum svo hún neitaði að fara útaf og hélt fast um nefið til að stöðva blæðinguna á meðan hún hljóp um á eftir boltanum.
Fylkir vann undanúrslitin eftir mjög dramatískan og spennandi leik og komst í úrslit á móti FH. Úrslitaleikurinn, A-lið í A-riðli (semsagt aðal leikur mótsins) fór svo fram á stóra vellinum fyrir framan fulla stúku af áhorfendum. Stelpurnar ætluðu heldur betur að gefa allt í þetta, loksins þegar þær yrðu í sjónvarpinu. Þær voru að springa úr bæði stressi og spennu, þarna var stóra mómentið.
Gaupi mætti á svæðið með myndavélina, leikurinn hófst, en myndavélinni var beint í aðra átt. Þegar leiknum svo lauk var myndavélin á braut og ekki ein sekúnda af leiknum hafði verið tekin upp. Ég get ekki lýst þeim vonbrigðum sem stelpurnar, úr báðum liðum, upplifðu þarna!
Ég veit að móðir úr FH leitaði svara við þessu og fékk þau svör að það væri ekkert alltaf teknar upp myndir af þeim bestu (bara bestu strákunum, með leiklýsingu??).
Íþróttafréttamenn vilja kannski ekki þurfa að svara óþægilegum spurningum og finnst kannski óþarfi að þeir eigi að bera einhverja ábyrgð og gæta að jafnrétti. En það eru nú samt jafnréttislög í landinu okkar og fjölmiðlalög sem þeim ber að fara eftir.
Þetta er engu að síður vandamál sem auðvelt er að laga, ég trúi því að ef íþróttafréttamennirnir spýta í lófana og auka framboðið af kvennaíþróttum þá mun eftirspurnin einnig aukast.
Stelpurnar vantar fyrirmyndir og það er ekki af því að þær séu ekki til, það er af því að þær fá ekki athygli og stelpurnar sjá þær hvergi. Þetta þarf að laga.
Við hin, foreldrar, þjálfarar, fyrirtæki sem styrkja íþróttamót og aðrir sem áhuga hafa á málaflokknum, getum vel tekið höndum saman. Gerum það bara … fjölbreytnin verður meiri og íþróttin ríkari fyrir vikið.
Að lokum, takk Kvennablaðið fyrir að veita mér vettvang og leyfa mér að segja allt sem ég vil segja!