Undanfarna daga hafa fréttir af flóttamönnum verið áberandi í öllum fjölmiðlum á Vesturlöndum. Við höfum séð átakanlegar fréttamyndir af líkum barna sem drukknað hafa í sjónum. Þessar myndir eru svo átakanlegar að maður getur ekki annað en fellt tár. Harmurinn og máttleysið sem býr innra með manni ber mann ofurliði.
Velvilji fólks á samfélagsmiðlunum hefur verið huggun harmi að undanförnu. Þúsundir hafa sagt sig reiðubúin til að leggja sitt af mörkum til að koma flóttamönnum til hjálpar. Hins vegar hafa heyrst háværar raddir þeirra sem vilja ekki hjálpa fólki til lífs eða fá fólk ,,streymandi inn í stórum stíl“.
Til þeirra vil ég beina þessum orðum mínum:
Ég er fæddur á Íslandi fyrir rúmum 35 árum. Ég hef búið erlendis meira en hálft lífskeið mitt eða í rúm 20 ár.
Ég er með íslenskt vegabréf en hef ekki í hyggju að búa á Íslandi og hef sótt um breskt ríkisfang. Foreldrar mínir og syskini eru danskir ríkisborgarar og hafa afsalað sér íslenskum ríkisborgararétti þegar þau urðu dönsk.
Af hverju á ég að geta valsað inn til Íslands eftir mínum hentugleika – hvenær sem er – einungis vegna þess að ég fæddist á Íslandi?
Hvernig getur það staðist skoðun að ef ég eignast börn þá erfi þau sjálfkrafa íslenskt ríkisfang, án þess að hafa komið þangað?
Á ég og þessu hugsanlegu erfingjar mínir meiri rétt en einhver annar til að setjast að á Íslandi?
Íslendingar sem búa erlendis skipta tugum þúsunda einstaklinga. Tugum þúsunda! Hvað myndi gerast ef við ÖLL myndum flytja heim á morgun? Þið væruð lögum samkvæmt skyldug til að taka við okkur. Við erum jú íslensk.
Hvernig getur það þá verið eitthvað mál að ræða það að taka á móti meira en 50 flóttamönnum frá Sýrlandi?
Hvernig getur minn réttur sem ég fékk í arf vegið þyngra en þeirra sem eru í bráðri neyð?