Sæl elskurnar, nú get ég ekki orða bundist. Þannig er mál með vexti að á tyllidögum sé ég alltaf um heita réttinn, sem er jú einskonar þjóðarréttur okkar Íslendinga. Enga leið höfum við fundið hentugri til að seðja fólk með brimsöltum osti, dísætu fransbrauði, kófsveittum aspas og bragðdaufri papriku. Og auðvitað skinkunni, sem ég kaupi í magnpakkningum.
Saltpétursvatninu af skinkunni blanda ég við helminginn af aspassafanum og „voila!“ eins og maður segir. Haft hefur verið á orði að heiti rétturinn minn sé engum öðrum líkur en ég veit nú svo sem ekki með það.
Þessi sár fá blessuð dýrin af því að hlaupa í spik – sem er vissulega jákvætt – í stíum sem eru svo þröngar að þau ná ekki einu sinni að rétta úr fótunum, hvað þá standa upp eða snúa sér. Ég geri ráð fyrir að sárustu dýrin séu fremur notuð í gúllas en purusteik en þetta er engu að síður dálítið ógeðfellt.
Sár eru alla jafna ólystug, nema helst á börnunum manns, og kannski svona rispur á manni sjálfri sem getur verið gaman að kroppa dálítið í, en á alls ókunnugu dýri verða opin sár að teljast beinlínis ólekker.
Ég hef sjálf sleikt augu eigin afkvæma til að losa þaðan sandkorn, en slíkt myndi ég aldrei gera við ókunnuga manneskju, hvað þá fullorðna gyltu. Eins er með blæðandi sár, þau geta verið beinlínis áhugaverð á manni sjálfri, ekkert ógeðsleg á afkvæmi manns eða gæludýri, en þau eru ógeð á ókunnugum. Hver hefur ekki kreist bólur á baki þess sem hún elskar og haft gaman af?
Breytum fáeinum setningum í lögum og reglugerðum, afnemum til dæmis trúnaðarskyldu gagnvart dýraníðingum og höfum merkingar á matvælum réttar og ítarlegar. Þannig verða sárin á þeim miklu lystugri og heiti rétturinn verður þjóðarrétturinn okkar um ókomna tíð.