Embla Orradóttir Dofradóttir er 21 árs og deildi þessum skrifum á Facebook-síðu sinni og gaf okkur leyfi til að birta hér:
„Mig langar að vera með í þessari bylgju opinberana um geðrænan vanda. Mig langar að deila mjög persónulegri reynslu, því hún á stóran þátt í að móta hver ég er, og ég er andskoti ánægð með hver ég er í dag.
Ef þú vilt stuttu útgáfuna þá er hún sú að ég hef glímt við alvarleg andleg veikindi í tæp sjö ár en það er ekkert til að skammast sín fyrir. Ég rokka samt.
Fyrst vil ég taka fram að ég þjáist ekki af neinu, heldur lifi með mínum vandamálum. Auðvitað hafa þau valdið mér þjáningum en mér finnst ég gefa þeim of mikið vald yfir mér með notkun slíks orðalags. Aðrir mega nota það sem þeir vilja.
Ég var lögð í einelti allt mitt líf eða þangað til fyrir u.þ.b. þremur árum. Það hófst á leikskóla, þar sem meira að segja ein af kennurunum tók virkan þátt í því. Ekki skánaði það í grunnskóla, en þar ómaði eftir göngunum að ég væri akfeit, leiðinleg, ljót og ömurleg alveg fram til unglingastigs. Þá var netið orðið stærri hluti af lífi okkar allra, og fór eineltið þá að miklu leyti fram þar, en þær stelpur sem ég taldi til vinkvenna minna fóru illa með mig, og eggjuðu meira að segja húsið mitt. Þetta varð til þess að ég ákvað að sleppa 10. bekk og fara beint í MA.
Sumarið fyrir fyrsta árið þar fór ég að þróa með mér átröskun sem ég var í mörg ár að losa mig við, og er enn að díla við eftirköstin af því.
Þegar ég var 15 ára gömul, rétt tæplega 16, og var að ljúka fyrsta árinu mínu í framhaldsskóla var ég fyrst greind með þunglyndi, kvíða og streitu, og var talin standa í lífskrísu. Mér fannst það hljóma fáránlega því lífskrísa var fyrir mér eitthvað sem herjaði á miðaldra karlmenn og varð til þess að þeir keyptu sér sportbíla og fengju sér yngri konur.
Núna veit ég að lífskrísa er nokkuð gott orð yfir það ástand að sjá bara hið slæma í heiminum, í mannkyninu. Að finnast ekkert skipta máli, þá ég sjálf hvað minnst, og vilja deyja því allt var óforbetranlega hörmulegt.
Þetta haust, nánar tiltekið um verslunarmannahelgina, var mér nauðgað af uppeldisfrænda mínum og góðum vini. Ég þorði ekki að segja frá ofbeldinu fyrr en í febrúar árið eftir, og þegar ég loksins gerði það og fór að leita hjálparinnar sem ég þurfti, dundi á mér holskefla af viðbjóðslegu einelti sem ég mátti sæta af hendi fullorðins fólks.
Ég var þá aðeins 17 ára gömul. Það voru sem sagt vinir hans, sem áður höfðu líka verið vinir mínir, sem victim-blame’uðu og drusluskömmuðu mig inn að beini, svo mikið að ég hætti í skólanum til að forðast áreitnina.
Þegar ég leitaði til ráðgjafans sem ég var hjá á þessum tíma, sagði hann við mig að ekkert væri til sem héti kynferðisofbeldi og ég hefði kallað þetta yfir mig. Við það sökk ég enn dýpra.
Á þessum tímapunkti var sjálfsvirðing mín fyrir neðan allar hellur, ég skaðaði sjálfa mig með ýmsum hætti og fannst eins og allir ættu sjálfsagðan rétt á að koma fram við mig og líkama minn eins og þeim dytti í hug; hann hafði hvort eð er þegar verið svívirtur.
Þegar móðir mín komst að því hvað ráðgjafinn hefði sagt strunsaði hún niður á heilsugæslu og úthúðaði mannfíflinu, og fór svo og útvegaði mér aðstoð í Barnahúsi.
Barnahús varð að vendipunkti í lífi mínu. Ég hafði verið farin að þróa með mér áráttuþráhyggju og var með alvarlega ofsakvíðaröskun. Opinbera greiningin mín varð áfallastreituröskun og loksins fékk ég almennilega meðferð. Ég á Barnahúsi bókstaflega líf mitt að launa, en tel mig hafa gert mitt besta til að endurgreiða þeim með því að starfa með þeim og Unicef í Sérfræðihópi barna og starf okkar varð til þess að Barnahús hlaut hærri styrki og gat stækkað húsnæði sitt og starfsemi, og þannig haldið áfram að bjarga börnum eins og mér.
Það tók mig tvö ár að vinna úr nauðguninni og áfallastreituröskuninni, en á sama tíma og það batnaði þá versnaði átröskunin. Ég fór í samband þar sem ég var beitt andlegu ofbeldi og það hafði gífurlega skemmandi áhrif á það litla sjálfsálit sem mér hafði tekist að skapa mér.
Svo fyrir þremur árum skall á mér sú staðreynd að ég væri rangfeðruð. Það áfall reyndist öllum erfitt, sérstaklega móður minni sem hafði ekki vitað þetta frekar en nokkur annar. Áfallið kom ekki hjá mér fyrr en hálfu ári seinna, einfaldlega því ég neitaði að díla við það. Svo kynntist ég föður mínum, og hann er einn sá dásamlegasti maður sem hægt er að hugsa sér. Auk þess er ég eins og snýtt út úr nös á honum.
Engu að síður fór heilsunni hrakandi, og eftir að hafa losað mig úr andlega ofbeldissambandinu fékk ég hálfgert taugaáfall og sökk dýpra niður en ég hafði nokkru sinni gert í neinu bakslagi. Ég reyndi að svipta mig lífi en lögreglan stöðvaði mig. Ég var brjáluð við þau yfir því þá en er þeim þakklát núna. Þetta var í febrúar. Ég var lengi á þessum dimma stað, og í kjölfar þessa taugaáfalls fékk ég bæði afar slæma vefjagigt og sóríasis, en hvort tveggja háir mér ennþá.
Frá því í sumar hef ég með góðum árangri markvisst unnið að bættri sjálfsmynd, sem ég tel vera lykilinn að bættri líðan.
Mér finnst líka geggjað að í febrúar mældist ég með „severe depression“ en núna er ég bara með „moderate depression“. Núna er ég bara hæfilega þunglynd!
Takk fyrir að lesa! Opnum umræðuna!“
#égerekkitabú #iamnottaboo