Fréttatilkynning:
Ásta Hafberg, ein þeirra sem fóru framarlega í flokki þeirra venjulegu Íslendinga sem sáu fyrir sér nýtt Ísland í kjölfar bankahrunsins, hefur sent frá sér sína fyrstu ljóðabók.
Hún hefur sömuleiðis á undanförnum barist fyrir nýrri hugsun í húsnæðismálum og í öðrum samfélagsmálum, öllum til góða. Ásta bjó um hríð í útlöndum, er fimm barna móðir, viðskiptafræðingur að mennt og tekst með þessari nýju bók að hræra við lesendum svo um munar. Ljóðabókin hennar Orðin Ósögð snertir á mörgum sammannlegum þáttum; hún skemmtir, gleður, nístir og hremmir. Ljóð Ástu eru líkt og litlar sögur, sumar með óvæntum endi, þau eru óformleg ljóðsmíð en meitluð og magnþrungin.
Orðin Ósögð eru gædd lífi og djúpu innsæi í mannsálina, ást, þrá, afbrýði, ofbeldi jafnvel kúgun og hrein illska lifna við og taka völdin af lesandanum – sem finnur sig knúinn til að lesa áfram í gegnum hverja kjarnyrta ljóðsöguna á fætur annarri.
Ásta Hafberg varpar ljósi á hamingju, sorg og sársauka og hleypir þeim sem les inn fyrir yfirborð ljóðmælandans; hreinlega á bólakaf í tilfinningalíf hans. Orðin Ósögðu láta engan ósnortinn.
Hér eru 2 ljóð úr bókinni:
140 db
Hljóðbylgjur ástarinnar skullu á þér með 140 db þegar hjarta mitt hvíslaði að hjarta þínu og sprengdi hljóðhimnur tilfinninga þinna. Þú hljópst í felur, eins og lítið barn undan rifrildi foreldra sinna og hélst fyrir eyru tilfinninga þinna. Þú reyndir að verjast því óhjákvæmilega án þess að skilja að í heyrnarleysi tilfinningana hafðir þú nú þegar heyrt hjörtu okkar hvíslast á.
Úrhrakið
Hann virti hana fyrir sér með viðbjóði á meðan hann skolaði blóðið af hnúunum.
Hann virti hana fyrir sér þar sem hún hékk á stólnum, sífrandi eins og smábarn, bólgin, skökk, blóðug og marin.
Hann virti hana fyrir sér, hrækti á gólfið, fann til velgju yfir nakta líkamanum sem sveigðist í angist og sorg, ríghélt í lífið án nokkurs tilgangs.
Hann virti hana fyrir sér og sá undirlægjuna, veiklulega þóknarann, fórnarlambið sem gaf frá sér holt væl uppgjafar.
Hann virti hana fyrir sér og hugsaði, ”Hún getur sjálfri sér um kennt”.
Hann virti hana fyrir sér, þurrkaði sér um hendurnar, leit í spegilinn, greiddi hárlokk frá enninu.
Hann virti hana fyrir sér í síðasta sinn, tók jakkann, skellti hurðinni á eftir sér og gekk á vit fórnarlamba framtíðarinnar.