Við erum nokkuð mörg sem viljum leggja forsetaembættið niður. Enda alveg vonlaust að borga fyrir veislur sem manni er ekki boðið í sjálfum. Aðrir vilja hafa þarna einhvern ventil. Öryggisventil sem verndar okkur frá þeim sem við kjósum yfir okkur.
Það kemur nefnilega alltaf að þeirri stundu að við föttum að þeir sem fengu atkvæðið okkar lugu að okkur og ætla að gera eitthvað allt annað. Svona „obbosí“ stund. Þegar raunveruleikinn blasir við manni og vanmátturinn sem fylgir því að láta atvinnupólitíkus gabba sig.
Ólafur Ragnar gerði vissulega margt rétt og segja má að hann hafi á stundum verið hárréttur maður á réttum stað. En hann drullaði líka upp á bak á köflum og björgunaraðgerðir hans eftir á mjög skiljanlegar í ljósi þess að menn sem gera mistök vilja gjarnan bæta fyrir þau áður en sögubækurnar jarða þá.
Þannig var klappstýra útrásinnar einnig sá sem fór út um allt og reyndi að endurvekja traust þjóða á landinu. Sá sem hafði ekki vit á því að vísa Kárahnjúkavirkjun í þjóðaratkvæðagreiðslu var staðfastur á því að þjóðin fengi eitthvað að segja um langtímaskuldbindingar sínar og neitaði að skrifa undir Icesave.
Batnandi mönnum er best að lifa og allt það, en niðurstaðan er sú að kosningar til forsetaembættisins eru miklu flóknara mál í dag en fyrir tíma Ólafs. Við getum ekki lengur kosið okkur puntdúkku á Bessastaði, því puntdúkkan hefur nú gríðarleg áhrif sem Ólafur festi í sessi í sinni embættistíð.
Þessi völd gera forsetaembættið að mun meiri hálfvitasegli en áður hefur þekkst. Áður var það bara Ástþór, maður sem eltir uppi áflog, sem vildi embættið undir því yfirskini að verða þar einhver friðarleiðtogi. Hann tekur náttúrulega þátt núna í fjórða skiptið en við höfum meira val þessar kosningar.
Fyrir utan Ástþór sem er í áskrift að forsetaframboði, er nú einnig hægt að kjósa yfir sig að því virðist alkóhólista sem sennilega sér allt ókeypis kampavínið í hillingum. Einnig er í boði að kjósa heilara og rithöfund sem man sín fyrri líf og kemur því með mörg hundruð ára reynslu í embættið. Um skamma stund var einnig í framboði eldri maður sem helst vildi koma á virku stjórnmálasambandi við Páfagarð en hann dró reyndar framboð sitt til baka stuttu eftir að það var tilkynnt.
Jú og svo Þorgrímur Þráinsson. En ég bara treysti ekki fólki sem hvorki reykir né drekkur. Þannig fólk gæti allt eins verið vélmenni í mannsmynd, send hingað til að tortíma okkur og óþarfi að aðstoða þau með atkvæði í mikilvæg embætti.
Fyrirkomulagið á kosningunum er sérstakt. Það er tiltölulega auðvelt að fá að bjóða sig fram. Það þarf fimmtán hundruð manns til að mæla með manni. Vinsælustu vitleysingar landsins hafa þann fjölda léttilega sem vini á Facebókinni.
Fjöldi meðmælanda er sá sami og fyrir 64 árum þegar Íslendingar voru helmingi færri en nú. Þetta er því úrelt fyrirkomulag eins og svo margt annað í íslensku stjórnarfari. En þar má engu breyta án þess að Sjálfstæðismenn fá föðursýkiskast og þjóðremburæpu.
Ég persónulega vill sjá gallharðan umhverfisverndarsinna á Bessastaði. Einhvern sem stoppar af virkjunarbrjálæðingana sem sjá ekki verðmætin í náttúrunni fyrir dollaramerkjunum.
Aðra daga finnst mér þjóðin hreinlega verðskulda Ástþór.