Dauðinn er leiðinlegt fyrirbæri. Þegar partýið nær hápunkti sínum er hann lögregluþjónninn sem bankar á dyrnar í þeim tilgangi að lækka í græjunum og jafnvel tekur þær alveg úr sambandi ef þú lætur ekki segjast.
Sum okkar eru svo heppinn að fara á augabragði og taka ekki einu sinni eftir því. Líða yfir á næsta tilvistarstig í svefni við hliðina á maka okkar í notalegu hjónarúminu. Aðrir á gólfdýnu í skítugri kjallaraíbúð í miðbænum ef þeir náðu ekki að spila rétt úr erfiðri hendi sem lífið gaf þeim.
Þeir óheppnustu fá bókaðan tíma í dauða sinn með fyrirvara. Snyrtilegur heilbrigðisstarfsmaður tilkynnir þeim formlega að nú sé krabbameinið búið að dreifa sér og þeir eigi 8 mánuði eftir ólifaða. Stórum hluta þess tíma verður varið í miklum sársauka, lamandi þreytu og þunglyndi með tilheyrandi hræðsluköstum.
Það er því gríðarlega spennandi hvort maður verði heppinn í þessu eða óheppinn. Það er til dæmis ömurlegt að vera frægur og deyja síðan í sömu vikunni og David Bowie.
Víkingalottóið kemst ekki með tærnar þar sem lífslottóið hefur hælana, en það er kannski þess vegna sem sum okkar ná að áorka meiru í lífinu en aðrir.
Vitneskjan um dauðann getur virkað á suma sem gríðarlegur drifkraftur til þess að nýta tímann sem best og fá sem mest út úr lífinu áður en ljósin eru slökkt. Á aðra virkar sú vitneskja eins og fangavörður sem leyfir þér ekki að fara á reiðnámskeið eða fá þér rauðvín með matnum.
Mörg okkar munu eyða seinasta skeiðinu í sérstöku húsnæði fyrir aldraða. Þar er enginn rafvirki til að moka stéttina og pottþétt alltaf eitthvað bank í ofnunum. Við verðum mishress eins og gengur en eins og staðan- er núna þá er þessum stofnunum illa skaffað fé af stjórnvöldum og því er þessi tími mun erfiðari og leiðinlegri en hann þyrfti að vera.
Stjórnmálamenn hugsa bara fjögur ár fram í tímann. Þeir eru ekki sjálfir að fara á elliheimili í enda kjörtímabilsins og því vilja aldraðir gleymast í umræðunni og í fjárlögum. Í fréttum dagsins í dag les maður að samtök fyrirtækja í velferðarþjónustu hafa boðað til neyðarfundar vegna lélegrar fjárhagsstöðu aðildarfélagana sem starfrækja fjölda hjúkrunarheimila um landið.
Á sama tíma sýnir nýleg könnun að yfirgnæfandi stuðningur er meðal fólks við að heimila líknardráp.
Þar er verið að tala um val einstaklinga sem vita að þeir eiga skammt eftir ólifað og þann tíma jafnvel í mikilli þjáningu en Excel sérfræðingar ríkisstjórnarflokkanna verða nú ekki lengi að sjá sparnaðinn í því að útvíkka hugtakið líknardráp á þann veg að hægt sé að líkna ríkissjóði frá lyfja- og dvalarkostnaði aldraðra.
Þegar börnin hafa losað sig við mig á elliheimili sem glímir við langvarandi fjárskort svo þau geti selt íbúðina mína til að grynnka á skuldunum sínum. Þegar ég skil ekki lengur afhverju allir þurfa að vera á sífelldum hlaupum og fréttir dagsins fjalla um hluti sem ég næ ekki utan um. Þar sem dagarnir fara í það að horfa upp á félagana og samferðarfólk veslast upp og „útskrifast“ hvert á fætur öðru og mér er boðið upp á sama daginn aftur og aftur, sem aðeins er brotinn upp ef einhver heimsækir mig vegna smá samviskubits vegna vanrækslu síðustu vikna…
Þá vil ég geta „útskrifað“ mig sjálfur. Þá vil ég geta pantað tíma hjá Haraldi lækni og sagt við hann: „Ég heiti Andri Þór Sturluson og er heill á geði svo langt sem það nær. Þetta er komið gott.“
„Reikninginn takk.“
Ef ég fengi neitun, því líknardráp er aðeins heimilað í tilvikum þar sem einstaklingurinn sem á ekki langt eftir er að þola miklar þjáningar, gæti ég sýnt honum bankayfirlitið.