Kristín Aðalsteinsdóttir skrifar:
Haustið 1997 var ég á leið til Bristol til ársdvalar en hafði ekki fundið húsnæði. Hér heima voru þá staddir hjá mér gestir, Mary og Gordon Halford, sem búa nærri Bristol. Ég hafði á orði að þau mættu láta mig vita ef þau heyrðu eða vissu um húsnæði miðsvæðis í Bristol. Viku síðar hringdi Gordon og sagði að þau hefðu heyrt af lausri íbúð sem ég gæti fengið og ég myndi sennilega ekki trúa því, en eigandinn, Geoffrey Brazier, talaði íslensku.
Ég hringdi út og viti menn, það stóð heima. Við töluðum saman á íslensku. Nokkru síðar var ég búin að koma mér fyrir í íbúð Jean og Geoffrey við Clifton Wood Road í Bristol.
Greinarhöfundur og Geoffrey í garðinum.
Í ljós kom að Geoffrey hafði verið breskur hermaður á Íslandi á árunum 1942‒1944 og dvaldi aðallega á Akureyri og í Borgarnesi. Hann var sendur til Íslands og var ætlað að vera túlkur því hann talaði norsku, hafði verið í Noregi sem unglingur með foreldrum sínum. Ekki dugði norskan hér á landi og var hann því sendur til Ólafsfjarðar í eins konar einangrun í tvo mánuði til að læra tungumálið.
Við töluðum oftast saman á íslensku árið mitt í húsinu hans, tæpum 50 árum eftir dvöl hans hér á landi. Geoffrey heillaðist af Íslandi og sagðist hafa byrjað að mála myndir sem varð svo til þess að eftir að stríðinu lauk, stundaði hann myndlistarnám í London og lifði síðan alla sína tíð af myndlistinni.
Þau hjónin voru afskaplega elskuleg og ég átti margar góðar stundir með þeim. Í byrjun desember þetta ár, þegar við vorum orðið vel kunnug, spurði ég Geoffrey hvort hann hefði ekki átt kærustu á Íslandi. Hann gaf ekki mikið út á það en svo var það skömmu fyrir jól, þegar ég sat við eldhúsborðið með honum, að hann kom með gamlan slitinn skókassa og vildi sýna mér myndir sem hann átti frá Íslandsdvölinni.
Þar var margt skemmtilegt að sjá, t.d. margar vetrarmyndir frá Akureyri. Hann sýndi mér líka myndir af þremur stúlkum og hermönnum í lautarferð, mynd af þessum stúlkum fyrir framan kaupfélagshúsið í Borgarnesi og síðan stærri mynd af einni stúlknanna. Mér var nokkuð ljóst að þessi stúlka hafði verið honum kærari en hinar. Mér datt í hug að spyrja hvort hann vildi ekki að ég hringdi í þær til að bera þeim kveðju hans eða fyndi út hvort þær væru á lífi. Þá sagði Goeffrey á ensku: „I would be very pleased.“
Milli jóla og nýárs ætlaði ég að fara að hringja en hugsaði með mér hvað ég væri eiginlega búin að koma mér í og leist alls ekki á blikuna. Ég hafði mig þó í að hringja í konuna sem var frænka þeirrar sem ég taldi hafa verið Geoffrey kærust. Ég kynnti mig og sagði henni að ég ætti að flytja henni kveðju frá Geoffrey Brazier.
Hún varð vægast sagt mjög glöð og sagði; „oh, hann var svo dásamlegur maður, svo mikill herramaður“ (þ.e. ekki hermaður). Við spjölluðum dágóða stund og ég bað hana að láta frænku sína vita að ég myndi hringja í hana eftir tvo daga. Það gerði ég og þá höfðu þær komið sér saman um að hitta mig þegar ég færi aftur út, því þær vildu senda honum pakka.
Málverk eftir Geoffrey
Skömmu eftir áramót var ég komin til Reykjavíkur og á leið vestur í bæ til að hitta konurnar. Ég kom við í blómabúð og keypti fimm verulega stórar og fallegar gular rósir. Ég man ekki eftir að hafa nokkurn tíma, hvorki fyrr né síðar, keypt gular rósir og alls ekki svona stórar og margar.
Mér var tekið með kostum og kynjum og ég færði Ástu (dulnefni) rósirnar. Hún hafði dekkað borð og allt var mjög elskulegt, en hún sagði þarna strax; „það veit enginn af hverju þú ert komin hingað“. Skilji það hver sem vill, við hvað hún átti.
Við Ásta spjölluðum lengi. Þegar ég var að fara spurði ég hana hvort hún ætti ekki málverk eftir Geoffrey. Hún sagði að svo væri og fór með mig inn í annað herbergi. Þar hékk ein stór mynd á vegg. Á myndinni var máluð ein stór GUL rós.
Ég hugsa oft um þessa stund og velti fyrir mér örlögum Ástu og Geoffrey. Hann fór héðan til Frakklands 1943 en strax þegar stríðinu lauk kom hann til Íslands. Hann hafði uppi á Ástu en þá var hún gift. Í þessari sömu ferð hélt hann málverkasýningu á Hótel KEA á Akureyri. Ef til vill á einhver málverk eftir Geoffrey Brazier enn þá.
En hlaðin gjöfum fór ég frá Ástu og færði Geoffrey myndir, bækur og bréf. Daginn eftir hitti ég hann. Hann var ánægður með sendinguna, ekki síst vegna þess að Ásta hafði sent honum nýja mynd af sér.
Brosandi og sæll sýndi hann mér myndina af henni og sagði: „Er hún ekki falleg, hún hefur ekkert breyst.“ Þau Geoffrey og Ásta héldu bréfasambandi þar til Geoffrey lést árið 2005.