Karítas Rán Garðarsdóttir skrifar.
Það var núna í síðustu viku sem ég varð síðast fyrir kynferðislegu áreiti. Þegar verkfalli framhaldsskólakennara var lýst yfir var mitt fyrsta verk að panta mér flug til Svíþjóðar í þeim tilgangi að hitta vinkonu mína, Telmu, sem er búsett í Malmö. Miðinn var pantaður og daginn eftir var ég komin til Svíþjóðar. Fyrsta kvöldið fórum við stöllurnar út að borða, fengum okkur extra spicy kjúklinga quesadillas sem við skoluðum niður með bjór á okurverði á meðan að við fylgdumst með tónleikum hljómsveitar sem við þekktum ekki. Það var svo um miðnætti sem við ákváðum að rölta í íbúðina hennar Telmu sem var ekki nema í um hálftíma göngufjarlægð.
Við vorum búnar að labba í um fimmtán mínútur þegar Telma tilkynnti mér að ég skyldi ekki panikka en það væri hópur af mönnum, fimm eða sex talsins, hlaupandi á eftir okkur. Þeir náðu okkur nánast samstundis og tveir þeirra tóku utan um mittin á okkur báðum, þrýstu okkur upp að sér og gerðu ítrekaðar misheppnaðar tilraunir til að káfa á okkur. Það skipti þá engu máli hversu mikið við reyndum að ýta þeim frá okkur né hversu oft við sögðum „nei“, þeir héldu okkur þéttingsfast, hlógu og töluðu til okkar á tungumáli sem við skildum ekki að undanskildum einstökum enskuslettum.
Að lokum náði ég þó að ýta manninum af mér. Þá tók Telma sig til og kýldi þann sem hélt henni í bringuna og við hlupum burt.
Hvað vildu þeir? Í sannleika sagt hef ég ekki hugmynd. Að mínu mati er helsti munurinn á viðreynslu og kynferðislegri áreitni hræðslu/ógnunar-elementið sem fylgir því síðarnefnda og í hreinskilni sagt stóð mér ekki á sama. Vildu þeir „kynlíf“? Hvert var markmiðið? Að ég kæmi heim með þeim nauðug viljug?
Allt mitt líf hefur mér verið kennt hvernig ég skuli forðast kynferðislega áreitni.
Ekki tala við ókunnuga, þiggja af þeim gjafir og hvað þá setjast upp í bíl með þeim. Ekki klæðast ögrandi fatnaði, ekki nota mikið af áberandi andlitsfarða, ekki vera úti seint á kvöldin, vera helst ekki ein á ferli…
Því miður hafa 17 ár af slíkum forvörnum ekki skilað sér enda er það ekki undir mér komið hvort ég sé áreitt eður ei. Það er aldrei mín ákvörðun sama hverju ég klæðist, klukkan hvað og hvar í veröldinni ég klæðist því. Þess vegna er titillinn á þessum pistli ekkert nema rusl. Eitt stórt djók.
Í allt of langan tíma hefur auglýsingaherferðinni verið beint að röngum markaðshóp. Ábyrgðin liggur ekki hérna megin heldur hjá þeim sem áreita kynferðislega. Það er ekkert sem við erum að gera rangt. Það er ekkert í klæðnaði mínum né framkomu sem gefur einum né neinum leyfi til þess að halda mér fastri og káfa á mér.
Það eru engar gullnar reglur. Það er engin töfraaðferð til að forðast kynferðislega áreitni vegna þess að hún er aldrei undir okkur komin. Ábyrgðin liggur ekki hjá okkur þolendum heldur hjá gerendunum sem telja sér trú um að það sem þeir gera sé í lagi.